Συγκλονίζει η ανάρτηση της Φαίης Τζανετουλάκου για το σιωπηρό και ύπουλο δράμα που ζουν οι Βολιώτες…

Συγκλονίζει η ανάρτηση στο FB της Φαίης Τζανετουλάκου, μέλους της Επιτροπής Αγώνα Πολιτών κατά της καύσης σκουπιδιών, για το πρόβλημα της αέριας ρύπανσης στον Βόλο. Περιγράφοντας μια ακόμη μέρα στην πόλη του Βόλου, με την ορατότητα περιορισμένη και τη δυσοσμία να κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα, κάνει λόγο για ένα σιωπηρό και ύπουλο δράμα, όπως οι άοσμες διοξίνες από την καύση πλαστικού που επικάθονται στα μαλακά μόρια και περνάνε από το μητρικό γάλα στο μωρό. Εστιάζοντας στα παιδιά, επισημαίνει ότι κακοποιούνται καθημερινά από την αδιαφορία ή την συνενοχή των πιο μαύρων αρχών που έχει γνωρίσει αυτός εδώ ο τόπος.

Διαβάστε ολόκληρη την ανάρτηση:

Μια αληθινή δυστοπία.

Τα παιδιά μιας μικρής πόλης σηκώνονται νωρίς το πρωί με αγκαλιές από τις μαμάδες τους για να πάνε σχολείο. Νηπιάκια, παιδάκια δημοτικού, παίρνουν το πρωινό τους και οι γονείς τα πάνε σχολείο και τα αφήνουν με ένα ακόμα φιλί. Οι γονείς κάνουν τα πάντα να τα έχουν όμορφα, καθαρά, ευτυχισμένα.
Βόλος, 7πμ. Τα σπίτια όλα κλειδαμπαρωμένα. Έξω ο αέρας τόσο πυκνά τοξικός που κόβεται με το μαχαίρι. Η ορατότητα περιορισμένη. Κάποιοι γονείς κάνουν το σταυρό τους από το κακό που τους ξημέρωσε ακόμα ένα πρωινό, κάποιοι λένε στα παιδιά να μην παίρνουν βαθιές ανάσες, οι περισσότεροι όμως κάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται τίποτα. Δεν οφελεί να ανοίξουμε παρτίδες με μια βιομηχανία που δίνει δουλειά στην πόλη μου λένε συχνά. Ευτυχώς που πάνε τα παιδιά τους σε καλά σχολεία και υπάρχει πλούσιο φαγητό στο τραπέζι. Ακόμα μία μέρα περνάει και φεύγει. Ακόμα μια μέρα που για 150 ανθρώπους αργοπεθαίνει μια πόλη 150 χιλιάδων ανθρώπων. Το δράμα είναι σιωπηρό, ύπουλο και συσσωρευτικό όπως οι άοσμες διοξίνες από την καύση πλαστικού που επικάθονται στα μαλακά μόρια και περνάνε από το μητρικό γάλα στο μωρό. Τι κι αν ο Βόλος είναι 4 φορές πάνω σε διαφορά είδη καρκίνων από τον μέσο όρο; Τι κι αν το χειρότερο δηλητήριο το αρσενικό μετρήθηκε 700 φορές πάνω από το ανώτατο όριο. Τι κι αν τα παιδιά αυτά κακοποιούνται καθημερινά από την αδιαφορία ή την συνενοχή των πιο μαύρων αρχών που έχει γνωρίσει αυτός εδώ ο τόπος. Τι κι αν έχουμε νέα κρούσματα νεοπλασματικών ασθενειών σε παιδιά που τα κρύβουμε κάτω από το χαλί. Τι κι αν; Η ζωή μας είναι φτηνή, ο αέρας μας τοξικός αλλά τουλάχιστον δωρεάν και τα χρήματα που διακυβεύονται από την εταιρία και τις λοιπές εταίρες είναι πάρα πολλά ώστε να κλείνουν αθόρυβα όλα τα στόματα. Γιατί να μην πάμε όλοι οι γονείς να κάνουμε τώρα θυσία τα παιδιά μας στις υψικάμινους του κέρδους για να τα γλιτώσουμε από την ταλαιπώρια αργότερα; Γιατί με το που γεννήθηκαν, σε αυτό το ανοιχτό στρατόπεδο καταστρατήγησης ζωής και ελευθερίας, για εκεί προορίζονταν, εκεί άνηκαν. Στα σκουπίδια. Εκεί στην καύση των εισαγόμενων φορτίων με τα παραποιημένα στοιχεία που βάζουν στα συρτάρια τους οι εισαγγελείς λες και είναι καυτές πατάτες, που αποκρύπτουν όλα τα υπουργεία που πάμε και ξαναπάμε, εκεί λοιπόν στον αποτεφρωτήρα των συνειδήσεων. Έχετε καταλάβει ότι η ζωή μας δεν αξίζει τίποτα; Ότι είμαστε ένα τίποτα μπροστά στον κάθε βορειοευρωπαικό κολοσσό, μπροστά στα λεφτά τους;;
Όμως δεν είναι θλιβερό προνόμιο του Βόλου και των ανθρώπων του αυτό, είναι η εταιρική εικόνα που έχουν για όλους μας. Τι κι αν αντιδρούσαμε όμως έστω για λίγο ο καθένας μας; Για να μην υπάρξει ποτέ κανένα μικρό λευκό φέρετρο.. Τι κι αν;