Συγκινητική επιστολή αποφυλακισθέντα που δέχθηκε βοήθεια από τον “Εσταυρωμένο”

Ονομάζεται Γ.Π. και είναι ένας από τους εκατοντάδες φυλακισμένους, στους οποίους έχει προσφέρει βοήθεια ο «Εσταυρωμένος» και προσωπικά ο άνθρωπος που καθοδηγεί τον Σύλλογο π. Θεόδωρος Μπατάκας.
Σε επιστολή που συγκινεί και έδωσε στη δημοσιότητα ο «Εσταυρωμένος», ο Γ.Π. αναφέρει, μεταξύ άλλων, τα εξής:
«Διανύω τον έκτο μήνα μετά την αποφυλάκισή μου από τις αγροτικές φυλακές Κασσαβετείας και νιώθω μεγάλη ανάγκη να σας γράψω κάποιες σκέψεις μου, ελπίζοντας πως με αυτό θα συμβάλω ελάχιστα στο Θεάρεστο και δύσκολο έργο σας, που κάθε μέρα, όλο και περισσότερο, αντιλαμβάνομαι.
Τα λάθη, οι παραλείψεις, οι λάθος επιλογές κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης των επαγγελματικών μου δραστηριοτήτων, oι ατυχείς συγκυρίες και πολλά άλλα, με έφεραν αντιμέτωπο με την Δικαιοσύνη, η οποία αποφάσισε τον εγκλεισμό μου επί 21 μήνες στη φυλακή».

«Η φυλάκισή μου, πατέρα Θεόδωρε, μου άλλαξε τελείως τη ζωή μου και προσωπικά και κοινωνικά και επαγγελματικά. Θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω σαν τραγωδία, αφού εξαιτίας της, ουσιαστικά η ζωή μου ανετράπη συνολικά και απέκτησε πλέον άλλον χαρακτήρα και διαστάσεις. Ακόμη και σήμερα δεν είμαι σε θέση να αποτιμήσω το μέγεθος της καταστροφής και δεν γνωρίζω αν και στο μέλλον θα μπορέσω να το κάνω. Έχασα την οικογένειά μου, τη δουλειά μου, την αξιοπρέπειά μου, την αυτοπεποίθησή μου, έχασα σχεδόν τα πάντα, εκτός από ένα: Την πίστη μου και την αγάπη μου για αυτό το μοναδικό δώρο που μου χάρισε ο Θεός, τη ζωή!
Και ξεκίνησα τα πάντα από την αρχή και συνεχίζω. Με απίστευτες δυσκολίες, με τρομακτικά εμπόδια, με μεγάλο φόβο, με μεγάλη ψυχική κούραση, με ανείπωτη μοναξιά και σχεδόν μόνος μου… Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό αυτούς τους 21 μήνες, πως η ζωή μου θα είναι τόσο δύσκολη, ακόμη πιο δύσκολη και από αυτήν την ίδια τη φυλακή και ως έννοια και ως πραγματικότητα. Όμως, είναι έτσι όπως σας τα γράφω, και ίσως και πιο δύσκολα… Έρεβος…!».

«Από την πρώτη στιγμή που πέρασα το κατώφλι της φυλακής προς την κοινωνία, φαίνεται πως είναι η «μοίρα» του πρώην φυλακισμένου αυτή, τα προβλήματα δεν άργησαν να φανούν, μεγάλα σαν πεινασμένα θεριά να με κατασπαράξουν και να μου πάρουν ακόμα και αυτά τα ελάχιστα που μου είχαν μείνει ύστερα από 21 μήνες κατρακύλας στην απόλυτη εξαθλίωση και καταστροφή. Και τι μου είχε απομείνει; Ή, καλύτερα ειπωμένο, τι νόμιζα πως μου είχε απομείνει; Η οικογένειά μου! Προφανώς, όμως, έκανα λάθος, γιατί διαπίστωσα με συντριβή πως δεν είχα πλέον ούτε και αυτό! Και ξανά βουτιά στα Τάρταρα και στην απόλυτη ανυπαρξία. Πλέον δεν είχα τίποτε, απολύτως τίποτε, πλην του σαρκίου μου, που θεωρούσα πως μου ήταν κυριολεκτικά άχρηστο. Δεν είχα πού να μείνω, τι να φάω, πώς να ντυθώ, με τι να ντυθώ, πώς να πορευτώ, δεν ήξερα τι να κάνω, είχαν εξαφανιστεί τα πάντα, και εντός μου και εκτός μου. Κι ούτε λόγος να γίνεται για, έστω λίγη, τοσοδούλα χαρά που βρισκόμουν έξω από τη φυλακή. Τίποτε! Από την πρώτη στιγμή στα βαθιά ή, καλύτερα, για να είμαι πιο ακριβής, από την πρώτη στιγμή στα πολύ βαθιά, στα πολύ πιο βαθιά ακόμη και από αυτή την άβυσσο της φυλακής, στα άπατα…

Φοβήθηκα, πατέρα Θεόδωρε, φοβήθηκα πολύ, τρόμαξα, σκοτείνιασε ο κόσμος γύρω μου, το μυαλό μου έπαψε να λειτουργεί, η ψυχή μου στέγνωσε τελείως, δεν ανέπνεε, δεν έβλεπα τίποτε, μόνον ένα τέλος, ένα θλιβερό τέλος, που σκεφτόμουν πως ίσως δεν μου άξιζε… Και εκεί που απλώς είχα αποφασίσει να περιμένω ήσυχα αυτό το τέλος, ξαφνικά κάτι άλλαξε και σαν ύστατη προσπάθεια για να μην παραδοθώ αμαχητί, έτσι για την τιμή των όπλων που ακόμη ενστικτωδώς διέθετα, βρέθηκα μπροστά σας. Βρέθηκα μπροστά σας και ένιωσα το χέρι σας στο κεφάλι μου έτσι όπως ένιωθα παιδί από το χέρι του συγχωρεμένου πατέρα μου, όταν με χάιδευε στο κεφάλι. Βρέθηκα μπροστά σας και είδα ύστερα από 21 μήνες, με ελάχιστες, ελαχιστότατες εξαιρέσεις, ένα μεγάλο, πλατύ, αληθινό χαμόγελο, γεμάτο αγάπη και συμπόνια βαθιά. Βρέθηκα μπροστά σας και ύστερα από 21 μήνες άκουσα λέξεις αληθινές, ανθρώπινες, στοργικές, γεμάτες ζωή, χαρά και ελπίδα. Βρέθηκα μπροστά σας και στιγμή προς στιγμή άρχισα να καταλαβαίνω πως εκείνο το «τέλος» απομακρυνόταν από εμένα, στιγμή προς στιγμή άρχισα να καταλαβαίνω πως πια δεν είμαι μόνος, πως υπάρχει ένας έστω που μπορεί και βγάζει το χαμόγελο από την ψυχή του και μου το χαρίζει απλόχερα…
Ξαναβρήκα τις ανάσες μου, ξανάνιωσα πως ζωντανεύω, πως συνεχίζω να υπάρχω, πως καμία μάχη, μικρή ή μεγάλη, από αυτές που έδωσα δεν πήγε και δεν θα πάει χαμένη. Και το πιο σπουδαίο απ’ όλα, πατέρα Θεόδωρε, άρχισα να καταλαβαίνω στ’ αλήθεια πως το «τέλος» δεν το ορίζουμε εμείς αλλά κάποιος Άλλος!

Δεν πρόλαβα καν να ζητήσω βοήθεια και άρχισα να έχω όλα όσα χρειαζόμουν για να μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου: Φαγητό, ρούχα, ανθρώπους, ακόμη και στέγη κι ό,τι άλλο ήταν αναγκαίο για να πορευτώ με αξιοπρέπεια και να αρχίσω να ελπίζω πως τίποτε δεν τελείωσε και πως η ζωή μου έχει συνέχεια και ελπίδα. Άρχισα να βλέπω, να παρατηρώ, να μελετώ και σιγά σιγά να καταλαβαίνω πως πίσω από όλα αυτά δεν βρισκόταν μόνο η φυσική σας καλοσύνη ως πατέρα και ανθρώπου, αλλά μια απίστευτα μεγάλη προσπάθεια με γερά και βαθιά θεμέλια, που δεν είχε να κάνει με μια τυχόν προσωπική συμπάθεια ή μια απλή ανθρώπινη σχέση, αλλά με ένα τεράστιο και περίπλοκο έργο του οποίου το βάρος κουβαλάτε στους ώμους σας ακούραστα, με υπομονή, με επιμονή, με χαμόγελο, με χαρά και με αισιοδοξία για τη συνέχεια.

Άρχισα να καταλαβαίνω πως όλη αυτή η πολύτιμη βοήθεια που εγώ απολάμβανα, δεν δινόταν μόνο σε μένα, αλλά σε χιλιάδες άλλους φυλακισμένους, σε εκατοντάδες άλλους αποφυλακισμένους, σε αναρίθμητους ταλαιπωρημένους προσφυγές και ξένους μετανάστες, σε χιλιάδες ανήμπορους πεινασμένους, σε χιλιάδες ανέργους και κατατρεγμένους. Σιγά σιγά άρχισα να καταλαβαίνω πως αυτή η βοήθεια που εγώ απολάμβανα, έκρυβε πίσω της μια τεράστια υποδομή, με δεκάδες ανθρώπους, συνανθρώπους μας, που με προσωπικό κόστος ζωής και όχι μόνο, εργάζονταν σκληρά και με αυταπάρνηση προκειμένου αυτή η ανεκτίμητη βοήθεια να φτάσει σε όσο γίνεται σε πιο πολλούς ανθρώπους που είχαν και έχουν ανάγκη».