της
Βαρβάρας Τσακουρίδου
Ο Μίτος της Αριάδνης
μιας υφασμένης εντύπωσης δρόμος..
με κατευθυντήρια βέλη
λεπτομερώς σχεδιασμένα
ποδηγετεί κατά πως θέλει
τον βηματισμό του καθένα …
στους λαβυρίνθους των πεθυμιών
και των θεαμάτων,
στη στίλβη και στη θέλξη
των γήινων αποχτημάτων
Μα .. σου δείχνει και τη διέξοδο
από τα αδιέξοδα της ανεπάρκειας,
της υπερκατανάλωσης,
της επιβεβλημένης δικτατορίας
της μαζοποίησης,
της συναισθηματικής και
νοητικής σύγχυσης,
την αποδέσμευση από
φυλακές αόρατες…
Έξοδος! Το βελάκι που πατάς,
είναι ο δρόμος που αποζητάς,
είσαι έτοιμος να αποδράσεις.
Το νήμα της κουβαρίστρας
προσπάθησε να σε ξεμπλέξει
απ’ τη συμπαιγνία των θεαμάτων
απ’ τα συντρίμματα
των κονιορτοποιημένων οραμάτων.
Ο Λαβύρινθος, είναι του νου,
ο δρόμος των σκεπτομορφών …
των ασίγαστων εσώτερων φωνών.
Με τα αφιονιστικά του βέλη
βαστάζω και θύμα σε θέλει …
Κι όταν με εγκαρτέρηση
τον διανύσεις, τότε, την Πύλη της Αρετής, θα συναντήσεις
στο λυκαυγές της νέας μέρας
στων ψευδαισθήσεων το πέρας.
Έμαθες να ορίζεις και να ξεχωρίζεις
την οικεία ηδονή απ’ την ανοίκεια πλησμονή …
Με μια ματιά πλατιά
να βγάζεις φως από το σκοτάδι,
να συνδέεις το συνειδητό
με το ασυνείδητο
να αμιλλάσαι να μετουσιώσεις
τον μυστήριο μύθο,
σε ρεούμενη Χαρά.
Είσαι ελεύθερος να πετάξεις
με τα άτρωτα συνειδησιακά φτερά …
με ισορροπία και ευστοχία,
αποδεσμεύτηκες, απ’ την εικονική
κυριαρχία …
απ΄ τη μορφή τούτη του βέβηλου πολιτισμού,
την επική πάλη κατά του εαυτού,
απ’ την τυραννική του εγώ ακολασία
που έγινε του κόσμου δοξασία …
Γιατί .. το βλέμμα, που στο φως αεροπορεί,
μεταμορφώνει, μεταπλάθει,
συνθέτει και ισορροπεί
τον πίνακα της κοινωνίας,
δίνει νόημα και σκοπό,
στην οντολογική διαδρομή
της γήινης ευρυθμίας.
Κι ο κόσμος, ξαναδημιουργείται
εύμορφος από την αρχή …
η ιερότητα της αγάπης
μυσταγωγικά ευλαβείται
κι η πλάση καταυγάζει
και υπερβατεί …
γιατί, κόσμημα στον κόσμο μας
και αδελφός, είν’ ο δίκαιος,
ο άδικος κι ο πενιχρός
ο κάθε ολιγόστιγμος
αγωνιζόμενος περαστικός.