Στο δημοτικό συμβούλιο Βόλου έχουν «ξύσει» και τον πάτο από το βαρέλι. Εκτός και αν πιστεύουν , πως η κατάσταση μπορεί να εκτροχιαστεί περισσότερο, με το να πέσουν και τίποτα «ψιλές». Η εικόνα που παρουσιάζει η πόλη, μέσα από τις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου, είναι εξευτελιστική. Ο δήμαρχος απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού δείχνει πως δεν ξέρει τι σημαίνει «νίκη» . Το κεφάλαιο της μεγάλης νίκης του το σπαταλά επιτιθέμενος με τρόπο ανοίκειο και πρωτόγνωρο στους αντιπάλους του, ενώ κλακαδόροι από το ακροατήριο χτυπούν παλαμάκια , τον επευφημούν ή επιτίθενται στους δημοτικούς συμβούλους της αντιπολίτευσης. Ο κ. Μπέος θεωρεί «μιάσματα» τις αντιπολιτεύσεις και εκτιμά ότι τις υποβιβάζει χαρακτηρίζοντάς τες, δυνάμεις του «συνταγματικού τόξου».
Αυτές οι δυνάμεις αντιμετωπίζουν αμήχανα τις επιθέσεις που κλιμακώνονται εναντίον τους και πολλές φορές αγγίζουν τη χυδαιότητα.
Η ευθύνη βέβαια τις βαρύνει ακέραια και αυτό γιατί –από την προεκλογική περίοδο ακόμα-ποτέ δεν αντιμετώπισαν την ύπαρξη του Α. Μπέου ως απειλή αλλά ως επιχείρημα υπέρ των απόψεών τους.
Οι μεν για να επιβεβαιώσουν τα δεινά του Μνημονίου, οι δε για να υπογραμμίσουν τις νοσηρές παρενέργειες της εκλογής του.
Ο καθένας δηλαδή μετρούσε την παρουσία του νυν δημάρχου στο σκηνικό κοιτώντας το δικό του ψηφοθηρικό «βαλάντιο». Και προτίμησαν να επαναπαυθούν σε ιδεολογικές αυταπάτες και μεταξύ τους διενέξεις αντί να δουν το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση. Αποδείχτηκαν εντέλει …βαθιά νυχτωμένοι. Και αυτό επειδή αντί να κοιτάξουν το πρόβλημα, προσπάθησαν μέσα από το πρόβλημα να επιβεβαιώσουν εμμονές, μεγαλοϊδεατισμούς και κομματικές επιδιώξεις. Το ίδιο ακριβώς που κάνουν και σήμερα γιατί το «πάθημα» δεν έγινε «μάθημα».
Τον δήμαρχο στηρίζει ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών όχι επειδή είναι θυμωμένοι , αγανακτισμένοι, παραπλανημένοι ή παρασυρμένοι.
Τον στηρίζουν επειδή τους εκφράζει. Επειδή συμφωνούν μαζί του. Η αντιπολίτευση οφείλει μέσα από τον θεσμικό της ρόλο να αποδείξει σε αυτούς τους πολίτες ότι η ψήφος τους είχε κόστος, και δεν ήταν «δωρεάν».
Ο δήμαρχος , από την άλλη οφείλει να αντιληφθεί ότι η δημοκρατία δεν καταργήθηκε. Ότι η πόλη δεν είναι ΠΑΕ, ότι θα λειτουργεί με κανόνες και ότι δεν θα πορεύεται ανενόχλητος.
Μεταξύ μας, δεν βλέπουμε να αλλάζουν και πολλά σε κανένα επίπεδο, αλλά όσο ζει κανείς ελπίζει.