Του Πέτρου Κατσάκου
Τα τελευταία εικοσιτετράωρα δεν είναι λίγα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που επιδίδονται σε έναν φιλότιμο αγώνα με κύρια και σχεδόν μοναδική αναφορά στην περίφημη αξιοπρέπεια αυτού του λαού. Ένας αγώνας που διαξάγεται συνήθως στο αφιλόξενο και συχνά προκατειλημμένο γήπεδο των συστημικών ΜΜΕ αλλά και στις αλάνες του Διαδικτύου και των social media.
Πόσο αποτελεσματική μπορεί, όμως, να είναι μιας τέτοιας μορφής κινητοποίηση και πάλη για την ενημέρωση των αγωνιούντων πολιτών που κυριολεκτικά «χάνονται» μέσα στα πολύβουα τηλεπαράθυρα και στερούνται πρόσβασης στον κόσμο της ηλεκτρονικής επικοινωνίας; Πόσες δόσεις αξιοπρέπειας μπορείς να μεταγγίσεις μέσα από τη μικρή οθόνη της τηλεόρασης και την ακόμη μικρότερη ενός τάμπλετ; Και αν ορισμένοι έχουν ταχθεί να υπηρετήσουν τις ανάγκες του επικοινωνιακού πολέμου σε αυτό το επίπεδο, τι γίνεται με τους υπόλοιπους που δεν έχουν επιφορτιστεί με τέτοιου είδους καθήκοντα;
Χθες νωρίς το πρωί συνάντησα δυο ηλικιωμένους συντρόφους της γειτονιάς μου με τις μασχάλες φορτωμένες φωτοτυπίες να προχωρούν βιαστικά. Όταν αστειευόμενος τους ρώτησα αν τρέχουν για το κοντινότερο ΑΤΜ, η απάντηση που μου έδωσαν με έκανε να αισθανθώ πραγματικά άβολα, έχοντας κρατήσει για τον εαυτό μου μια θέση μάχης στο πληκτρολόγιο της εφημερίδας. «Πάμε να πάρουμε θέση στα ΑΤΜ της Εθνικής» μου είπε ο Δημήτρης, εξηγώντας μου πως εκεί, στις ουρές των φοβισμένων και αγχωμένων πολιτών, θα δοθεί η πραγματική μάχη για το δημοψήφισμα. «Στις τράπεζες και στα σούπερ μάρκετ θα το παλέψουμε, Πετράν» ήταν η συνέχεια της σύντομης πρωινής κουβέντας. Είχαν κατεβάσει από το Ίντερνετ και είχαν φωτοτυπήσει με δικά τους έξοδα τις περίφημες προτάσεις των θεσμών και τα τελεσίγραφα των δανειστών και κάθε πρωί γυρίζουν σαν τα μυρμήγκια τη γειτονιά ενημερώνοντας και εξηγώντας με τη γλώσσα των απλών, καθημερινών ανθρώπων του καφενείου και της λαϊκής αγοράς για το τι ακριβώς σημαίνει ένα ενδεχόμενο Ναι την Κυριακή του δημοψηφίσματος.
Χωρίς διάθεση για πολιτικές κόντρες, καυγάδες, απαξίωση και ειρωνείες, οι δύο σύντροφοι μιλάνε καθημερινά με τον γείτονα και τη γειτόνισσα περιγράφοντάς τους τι ακριβώς θα κοστίσει στη σύνταξη, τον μισθό ή το επίδομα η επιλογή της επιστροφής της κανονικότητας του Σαμαρά και του Βενιζέλου. «Οικονομολόγοι δεν είμαστε, ρε Πετράν, αλλά πέντε πράγματα μπορούμε να τα εξηγήσουμε» μου είπαν και έφυγαν μην τυχόν και χάσουν έστω και λίγα από τα λεπτά του αγώνα που μας απομένουν ώς την Κυριακή.
Η μάχη δεν θα κριθεί στις τηλεοράσεις και στο Ίντερνετ. Η μάχη θα κριθεί για μια ακόμη φορά στον δρόμο. Σπίτι – σπίτι, πόρτα – πόρτα, μαγαζί – μαγαζί, και φυσικά στις τράπεζες και στα σούπερ μάρκετ. Για όσους δεν ξέχασαν τις μεθόδους που για δεκαετίες διακινούσε η Αριστερά τις ιδέες της και τα έντυπά της, υπάρχει ακόμη χρόνος να βρεθούν στον δρόμο της ενημέρωσης των συνταξιούχων, των εργαζόμενων και των άνεργων. Δεν μπορώ να συμμεριστώ ούτε τους αισιόδοξους αλλά ούτε και τους ηττοπαθείς. Μπορώ να συμμεριστώ μονάχα την αγωνία και τον αγώνα των δύο ηλικιωμένων συντρόφων της γειτονιάς μου και όσα χθες το πρωί μού θύμισαν.
Από την Αυγή