Στην μνήμη του καθηγητή Κώστα Μωυσόγλου

Του Γιώργου Ινεπολόγλου, φυσικού 

Δεν με πειράζουν οι νύχτες που περνούν. Με ενοχλεί που δεν θα ξαναρθούν εννοούσε ο Λουκιανός στα θερινά του σινεμά. Στην ντο αισιόδοξη μουσική κλίμακα ματζόρε προσπαθεί ο συνθέτης να εξιδανικεύσει τα περασμένα καλύτερά μας χρόνια χωρίς τον λυρισμό και τις περιστροφές που δίνουν οι κλίμακες μινόρε. Ο πανδαμάτωρ χρόνος εξιδανικεύει το παρελθόν και προσπαθεί να το παρουσιάσει σαν την απόλυτη ευτυχισμένη ζωή αφού έχει ξεχάσει την φτώχεια, την ανέχεια, την στέρηση και αφραγγιά. Αυτό το μοτίβο δεν το γνώριζες στην αρχή της ζωής σου. Γι αυτό έφυγες νωρίς χωρίς να μας ρωτήσεις. Ήθελες να βρεις την άλλη διάσταση της ζωής μακριά από συγγενείς και φίλους. Να δημιουργήσεις τον δικό σου κόσμο με ότι αυτό συνεπάγεται. Να σταθείς στα πόδια σου. Δεν υπολόγισες όμως τον ποιητή Λουκιανό. Τα νιάτα περνούν και δεν θα ξαναρθούν μ αγιόκλημα και γιασεμιά. Θα έρθουν με θλίψη και πόνο που βαραίνουν τα γηρατειά. Κατάλαβες ότι έρχεται η θύελλα. Και ζήτησες αποκούμπι, που αλλού; κοντά στις αδερφές που με τόση στοργή σε περιέθαλψαν. Φαίνεται να ήταν ευχή ή κατάρα. Τα αγόρια να ψάχνουν τους δικούς τους μοναχικούς δρόμους και τα κορίτσια να παλεύουν την ζωή στην θαλπωρή μιας οικογένειας. Είδες τις δυσκολίες και συνέχισες μοναχικός το ταξίδι, ας είναι και έτσι. Καλό σου ταξίδι.