του Γιάννη Μαντίδη
Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά έρχονται κάποιες ώρες, στιγμές καλύτερα να πω, που ομορφαίνουν τη ζωή μας, στιγμές που μας κάνουν να λέμε αυθόρμητα κάτι που είδαμε να γράφει ο Γκαίτε: «Στάσου, μη φεύγεις, γιατί είσαι τόσο ωραία…». Μόνο που τέτοιες στιγμές, στους δύσκολους καιρούς μας, είναι σπάνιες και δυσεύρετες, άσε που συνήθως έρχονται, να παρ’ η ευχή κάπου στο τέλος ή στην αρχή του τέλους της ζωής μας. Καταλαβαίνετε…
Εκεί στη γέφυρα του Βρύχωνα, κάτω απ’ τη στάση του αστικού λεωφορείου, όπως γράφω και στη «Σοφίκα» μου, είναι ένα σπιτάκι. Στην αυλή του δε βλέπεις έπιπλα εξοχής, μόνο ένα τζαμένιο τραπεζάκι και πάνω του χειμώνα – καλοκαίρι, μια καράφα μισογεμάτη, σπανίως μισοάδεια, με άγιο τσιπουράκι. Εκεί τα λέγαμε με τον φίλο συνομήλικο, τον Κώστα Φράγκο, εκεί αναθυμόμασταν τα παλιά, εκεί αναρωτιόμασταν «πόσα λεπτά καθυστέρηση θα δείξει ο Διαιτητής», για να τελειώσουμε τον αγώνα που αρχίσαμε μικροί στα ταραγμένα εκείνα χρόνια του πολέμου…
Ο φίλος μου ήταν ένα απ’ τα δύο – τρία μικρά παιδιά της Κατοχής, εκείνα που είδαν το έγκλημα με τις Τοπάλαινες και την Καλαβρού να αιωρούνται κρεμασμένες στους κλώνους της μικρής μουριάς της Κατωλεχωνίτικης πλατείας. Τα χρόνια πέρναγαν και μεγαλώνοντας ο φίλος μου τιθάσευσε τα μπετά και ‘γω το πάλευα στις σελίδες των εφημερίδων. Και ξανασυναντηθήκαμε πριν κάποια χρόνια, εκεί στο μικρό σπιτάκι του, με την αυλή του να μεγαλώνει για να κυκλοφορούν εκεί πουλερικά οικόσιτα, αλλά και γάτες και σκυλιά που άφηναν περαστικοί «φιλόζωοι» στην «Κιβωτό του Φράγκου»!
Μας ζήλευαν όσοι μας βλέπαν να χαιρόμαστε τη δροσόλουστη αυλή, όπως κάποιοι σταματημένοι, λόγω κυκλοφορίας σε μέρες καύσωνα, γιωταχίδες. Κι ο Φράγκος τους προσκαλούσε αυθόρμητα: «Ορίστε, κατεβείτε»! Όμορφα τα μεσημέρια μας, αλλά και τα βράδια μας, όλες τις εποχές εκεί, κάτω από τη γέφυρα του Βρύχωνα, μ’ ένα καλό τσίπουρο, δε βλάφτει. Και κουβεντιάζοντας, πότε θλιβόμασταν με κάποιες σκληρές θύμησες και πότε ευελπιστούσαμε νάρθουν καλύτερες εποχές. Ναι και συνεχίζαμε, μόλις πριν λίγες μέρες, ν’ αναρωτιόμαστε «πόσα λεπτά θα μας δείξει τελικά με τα δάχτυλά του ο Διαιτητής για να τελειώσουμε τον αγώνα».
Κρίμα. Άφαντος ο Διαιτητής! Έφυγε ξαφνικά απ’ το γήπεδο κι άφησε τον αγώνα μας στο έλεος του Θεού. Μαζί του «έφυγε» δυστυχώς κι ο φίλος μας, ο Φράγκος. Μας εγκατέλειψε αναπάντεχα προχτές. Και δεν σκεφτήκαμε, να παρ’ η ευχή, να ψάξουμε, έστω την ύστατη στιγμή, να βρούμε έναν άλλον διαιτητή και εν ανάγκη, να τον δωροδοκήσουμε για να κερδίσουμε, γιατί όχι, μ’ αυτόν τον τρόπο τον αγώνα; Τόσες δωροδοκίες – δωροληψίες μαθαίνουμε και διαβάζουμε να γίνονται στις μέρες μας. Γιατί να μην τις κάνουμε κι εμείς όταν μάλιστα πρόκειται να σώσουμε τη ζωή αγαπημένου φίλου;
Ευσεβείς πόθοι! Κακά τα ψέματα, δυστυχώς. Πάντως, έτσι κι αλλιώς, ο φίλος μου δεν θα μας λείψει κι ούτε θα ξεχαστεί. Θα είναι εκεί, στο τζαμένιο τραπεζάκι του με την καράφα. Με το καλό το τσίπουρο, νάναι μισογεμάτη, με τα παιδιά του και τα αγαπημένα του εγγόνια. Έτσι δεν είναι αλησμόνητε και μακρινέ μου τώρα φίλε;