Στην Ένωση Πολυτέκνων Μαγνησίας είναι εγγεγραμμένες περίπου 4.000 οικογένειες. Όπως εξηγεί η πρόεδρος κ. Σουλτάνα Πράπα, ο αριθμός αυτός «δεν είναι ενθαρρυντικός, καθώς πάνω από το ήμισυ των πολύτεκνων οικογενειών είναι μη παραγωγικής ηλικίας».
Ο αριθμός των πολύτεκνων οικογενειών μειώνεται σημαντικά κάθε χρόνο, με την οικονομική κρίση και την πανδημία να έχουν συντελέσει σ’ αυτό. Τονίζει ότι η λύση του δημογραφικού προβλήματος απαιτεί αύξηση των γεννήσεων από τις ελληνικές οικογένειες και προτείνει σειρά μέτρων, που δεν προκαλούν οικονομική επιβάρυνση στο κράτος, αλλά θα μπορούσαν να τονώσουν τις γυναίκες, προκειμένου να προχωρήσουν τα ζευγάρια στην απόκτηση ενός, αλλά και περισσότερων παιδιών. «Πώς να έχουμε πολύτεκνες οικογένειες, τη στιγμή που τόσα σχολεία κάθε χρόνο κλείνουν και σχεδόν όλα μειώνουν τα τμήματά τους; Και για να δείτε το πραγματικό μέγεθος του δημογραφικού προβλήματος, σκεφτείτε ότι ένα σημαντικό ποσοστό πολύτεκνων οικογενειών, προέρχεται από μετανάστες, που ζουν στη χώρα μας», αναφέρει.
Ποιες συμβουλές θα δίνατε σε μια γυναίκα, που βάζει ως προτεραιότητα την καριέρα της και όχι την τεκνοποίηση, αλλά και σε νέους, που βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία;
Οι συμβουλές – υπενθυμίσεις μιας πολύτεκνης μητέρας σε μια γυναίκα που βάζει ως προτεραιότητα την καριέρα της και όχι την τεκνοποίηση είναι: Να σκεφθεί ότι υπάρχουν φυσικοί και βιολογικοί νόμοι- χρόνοι που μπορεί να κάνει οικογένεια. Να σκεφθεί ακόμη ότι τα παιδιά δεν έρχονται «κατά παραγγελία», όποτε αποφασίσουμε εμείς. Να σκεφθεί ακόμη ότι ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, για να διορθώνουμε τα λάθη μας. Να ρωτήσει για τη δυστυχία που ένοιωσαν άλλες γυναίκες, που έχουν το ίδιο σκεπτικό με εκείνες, όταν παρά την επαγγελματική και κοινωνική τους καταξίωση έμειναν στο τέλος μόνες με μόνους θησαυρούς χρήματα, διακρίσεις κλπ., αλλά χωρίς ευτυχία. Να θυμούνται επίσης ότι ο δρόμος της ζωής, όσο δύσκολος και αν είναι, διαβαίνεται καλύτερα με «παρέα», παρά ατομικά. Και τέλος ας σκύψουν λίγο στο θαύμα της ζωής. Ο Θεός κάνει στις γυναίκες αυτές ύψιστη τιμή, αφού τις κάνει συνεργούς του στο μυστήριο της ζωής. Το δημογραφικό δεν λύνεται διά μαγείας. Ούτε μπορούμε να καλέσουμε τους νέους να κάνουν άμεσα πολλά παιδιά. Ας πείσουμε πρώτα τους νέους, να κάνουν δυο παιδιά για βιολογική αναπλήρωση. Θα δώσει ο Θεός και εκείνους, που θα κάνουν περισσότερα, για να καλυφθεί και η μερίδα των ατέκνων κλπ. Ταυτόχρονα βέβαια να πείσουμε και τους νέους πολιτικούς μας, να γίνονται πρότυπα οικογένειας και να πιέζουν τις κατά καιρούς κυβερνήσεις, να παίρνουν στοχευμένα μέτρα για τη λύση του δημογραφικού.
«Τα παιδιά δεν τα κάνουμε για να έχουμε ανταλλάγματα και προνόμια από το κράτος, αλλά γιατί τα αγαπάμε…»
Ποια μέτρα ζητούν οι πολύτεκνοι για τη μείωση της υπογεννητικότητας;
Κατά τη γνώμη μου, αν η Πολιτεία είχε αντιληφθεί το πραγματικό μέγεθος του δημογραφικού προβλήματος, θα έσπευδε πρώτη να ενισχύσει με διάφορα μέτρα (πολλά από τα οποία δεν προκαλούν καθόλου οικονομική επιβάρυνση στον προϋπολογισμό του κράτους), τον δείκτη γεννητικότητας. Δυστυχώς σήμερα το κράτος στέκεται ως απλός θεατής απέναντι στο δημογραφικό πρόβλημα. Μελέτες ειδικών και πορίσματα διακομματικών επιτροπών παραμένουν θαμμένα στα συρτάρια των υπουργείων. Με αποσπασματικά μέτρα, και κάτω από πολλές πιέσεις, κυρίως στις προεκλογικές περιόδους, σπεύδουν να δώσουν το «παρών». Θα πρέπει εδώ να τονίσουμε πως τα παιδιά δεν τα κάνουμε για να έχουμε ανταλλάγματα και προνόμια από το κράτος. Τα κάνουμε, γιατί αγαπάμε τα παιδιά και την πατρίδα. Σας παραθέτω λίγα μέτρα, που θα μπορούσαν να τονώσουν κάποιους ανθρώπους, στο να ξεκινήσουν να κάνουν ένα τρίτο παιδί. Μιλώ για τρίτο, διότι τα δύο παιδιά έχουμε όλοι την υποχρέωση να τα προσφέρουμε στη ζωή, ως τη δική μας βιολογική αναπλήρωση. Το τρίτο παιδί ισορροπεί κάπως τα πράγματα, αφού πρέπει να καλύψει το κενό, που αφήνουν οι άτεκνες (παρά τη θέλησή τους) οικογένειες:
– Να ενθαρρύνει και να βοηθήσει, χωρίς άμετρη γραφειοκρατία, τις άτεκνες οικογένειες να υιοθετήσουν ένα ή περισσότερα παιδιά.
-Να οργανώσει κοινωνικές υπηρεσίες και δομές, ώστε να αγκαλιάζει τις γυναίκες, που έχουν κάποιες ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και να τις βοηθά να φέρουν στον κόσμο τα παιδιά τους, με κρατική φροντίδα, παρέμβαση και ανατροφή των παιδιών, μέχρι να τα αγκαλιάσει κάποια οικογένεια και να μην τις οδηγεί με επιδοτήσεις στην έκτρωση. Το δικαίωμα της αυτοδιαχείρισης της γυναίκας δεν σημαίνει πως έχει το δικαίωμα να προβαίνει σε αφαίρεση μιας ζωής ( την οποία δεν τη δημιούργησε η ίδια, αλλά της δόθηκε ως «δώρο Θεού».
– Κάθε μητέρα που φέρνει στον κόσμο ένα τέταρτο παιδί, να δικαιούται κατά προτεραιότητα μετάθεση στον τόπο κατοικίας της οικογενείας της.
– Ανεξαρτήτως εισοδημάτων, οικογένειες με τέσσερα παιδιά, να είναι δωρεάν η πρόσβασή τους για όλα τα παιδιά της σε παιδικούς σταθμούς, και διάφορες άλλες δομές.
– Παιδιά πολυμελών οικογενειών που σπουδάζουν, να δικαιούνται άμεση μεταγραφή στην πλησιέστερη στην κατοικία σχολή ή στην πόλη, που ενδεχομένως σπουδάζουν και τα άλλα παιδιά της οικογένειας.
– Να καθοριστεί σοβαρό ποσοστό εισαγωγής σε στρατιωτικές, αστυνομικές, πυροσβεστικές κλπ. σχολές, πέρα και ανεξάρτητα από τις πανελλαδικές εξετάσεις.
– Ένα αυτοκίνητο για μια εξαμελή οικογένεια, το οποίο κατ’ ανάγκη είναι μεγάλου κυβισμού, δυστυχώς για τον πολύτεκνο είναι τεκμήριο πολυτελούς διαβίωσης.
Σας ανέφερα λίγες από σωρεία προτάσεων, οι οποίες, όπως διαπιστώνετε, δεν έχουν καμιά οικονομική επιβάρυνση. Υπάρχουν και προτάσεις για οικονομικά κίνητρα. Αποφεύγω, όμως, να αναφερθώ σ’ αυτά, γιατί όπως σας είπα, δεν κάναμε τα παιδιά μας για ανταλλάγματα. Αν το κράτος θέλει να δώσει πραγματική λύση στο δημογραφικό, ας ζητήσει από τους σοβαρούς επιστήμονες, που διαθέτει, να ερευνήσουν σε ποιους και πότε χρειάζονται τα οικονομικά κίνητρα. Το μόνο που απαιτούμε, είναι να μη εκλαμβάνουν τα παιδιά μας ως τεκμήρια. Δεν ζητάμε χάρες. Δεν είμαστε ζητιάνοι ούτε τεμπέληδες ούτε ζητάμε τα παιδιά μας να εισάγονται με χαμηλότερους βαθμούς. Απαιτούμε να πάψουν οι ρήτρες των κιλοβάτ, των κυβικών μέτρων κλπ. Θα σας δώσω ένα μικρό παράδειγμα. Δεν είναι ισότιμο μια οικογένεια 2 ατόμων να έχει π.χ. 500 κιλοβάτ 1η βαθμίδα τιμολόγησης και να έχει 500 κιλοβάτ και μια εξαμελής οικογένεια. Δηλαδή οικογένεια των τριών ατόμων να έχει την «πολυτέλεια» να βάζει θερμοσίφωνα για το μπάνιο τους, ενώ η εξαμελής και πάνω οικογένεια να το στερείται. Πού είναι η αρχή της ισότητας των πολιτών;
Υπάρχει μια ρήση για τον γονιό, που λέει ότι: «Δεν μπορεί να είμαι ευτυχισμένος, αν δεν είναι το παιδί μου ευτυχισμένο». Σας βρίσκει σύμφωνη; Πώς είναι δυνατό να ισχύει για μια μητέρα που έχει πολλά παιδιά με πολλές ανάγκες;
Ναι, είμαι απολύτως σύμφωνη. Ο Έλληνας πατέρας και η Ελληνίδα μητέρα έχουν μια ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία. Δεν νοιώθουν ότι η αποστολή τους στην ανατροφή των παιδιών τελειώνει στα 18 ή το πολύ στα 25, με το τέλος των σπουδών. Η νοοτροπία του να χειραφετούνται και να αποξενώνονται τελείως τα παιδιά από τους γονείς, δεν ταιριάζει σε μας. Τώρα η έννοια της ευτυχίας είναι σχετική. Ευτυχία για μας δεν είναι ούτε η συσσώρευση αγαθών ή πλούτου ή πολλών άλλων. Βλέπετε πως ο σημερινός άνθρωπος έχει στη διάθεσή του και περισσότερα χρήματα από παλαιότερες εποχές και η επιστήμη έχει προχωρήσει και η τεχνογνωσία και παρόλα αυτά δεν νοιώθει ευτυχία. Γιατί; Μήπως γιατί είμαστε πλεονέκτες; Μήπως γιατί αναζητούμε σε λάθος δρόμους την ευτυχία; Εγώ, λοιπόν θα νιώθω ευτυχισμένη, αν διδάξω στα παιδιά μου την αυτάρκεια. Όταν τα βλέπω να συμπεριφέρονται με αγάπη και κατανόηση στους-ις συζύγους τους, όταν το σπίτι τους αποπνέει γαλήνη, όταν τα βλέπω να ευχαριστούν τον Θεό γι’ αυτό που έχουν σήμερα, τότε και εγώ θα νοιώθω ευτυχισμένη, παρά τις στερήσεις και τις αγωνίες που βίωσα.
Τελικά ποιο είναι το μεγαλύτερο δώρο για μια πολύτεκνη μητέρα από το παιδί της;
Όταν κάποιο από τα παιδιά μου έρχεται ξαφνικά από πίσω μου και μου σκάει ένα φιλάκι, λέγοντάς μου «μανούλα σ’ αγαπώ».