Στη διπλανή κλειδωμένη πόρτα

Ένα πολύ ευαίσθητο ντοκιμαντέρ με κύριο άξονα τον άνθρωπο και τον αγώνα που κάνει για μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή προβλήθηκε το απόγευμα της Πέμπτης στην αίθουσα του Ιδρύματος Ανηλίκων Βόλου. Η ιστορία διαδραματίζεται σε μία φυλακή, που θυμίζει αναμορφωτήριο. Ο νεαρός Λιθουανός Ρόκας μπλέκεται σε υπόθεση διακίνησης ναρκωτικών και βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα σε μία ξένη χώρα.
Παίρνει την απόφαση να φοιτήσει στο σχολείο της φυλακής του Αυλώνα, μαθαίνει ελληνικά και φτάνει στο σημείο να δώσει πανελλήνιες εξετάσεις και να έχει επιτυχία με την είσοδό του στο Πολυτεχνείο, ενώ νωρίτερα διακρίθηκε και σε διαγωνισμό της μαθηματικής εταιρείας. Μαθαίνει να σκέφτεται, κάνει όνειρα, ζωγραφίζει, εξωτερικεύοντας τον εσωτερικό του κόσμο. Όπως είπε κι ο ίδιος μετάνιωσε. Ό,τι έκανε έγινε για τα λεφτά κι όλοι έχουμε δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία.
Μια δυνατή εικόνα του ντοκιμαντέρ που είδαν οι ανήλικοι κρατούμενοι ήταν αυτή με τον καθηγητή του Ρόκας, τον διευθυντή του σχολείου του Αυλώνα, να λέει, πως αυτό το παιδί πλέον μας διδάσκει.
Ο διευθυντής του σχολείου, ο δάσκαλος του Ρόκας κ. Π. Δαμιανός ήταν αυτός ο άνθρωπος και είδε μαζί με τα παιδιά του ιδρύματος το ντοκιμαντέρ. Είναι ο δάσκαλος που έγινε στόχος και κανιβαλίστηκε από τη Χρυσή Αυγή.
Τα παιδιά της διπλανής μας κλειδωμένης πόρτας μίλησαν μαζί του για τη ζωή τους που μέχρι σήμερα τίποτα δεν είχε happy end, όπως ευτυχώς στη ζωή του νεαρού Λιθουανού, αλλά και άλλων παιδιών στον Αυλώνα που με την καθοδήγηση του δασκάλου πέρασαν στις πανελλαδικές εξετάσεις.
Τα παιδιά έδειχναν αμήχανα βλέποντας και ακούγοντας την ιστορία. Ίσως γιατί δεν πιστεύουν – λογικά και όχι άδικα – πως υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να σου δείξουν τον δρόμο για μια ισχυρή επανεκκίνηση και να σε πάρουν από το χέρι, όπως ο δάσκαλος Δαμιανός τον νεαρό Ρόκας. Την εξαίρεση Ρόκας.
Οι ιστορίες των ανθρώπων όμως είναι εκείνες που αποδεικνύουν σε όλους μας – και όχι μόνο στους ανήλικους παραβάτες – πως πρέπει να σταματήσουμε να περιμένουμε σωτήρες να μας πάρουν από το χέρι και να αποφασίζουμε εμείς για το που θέλουμε να πάμε.