Στα 29 της χρόνια, η Στέλλα Μιχολίτση από το Βελεστίνο, εκ γενετής τυφλή, περιμένει το πρώτο της μωρό μαζί με τον σύζυγό της Θωμά, μερικώς βλέποντα, και σχεδιάζουν το μέλλον τους στο Λουξεμβούργο, όπου και διαμένουν.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ – ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΦΥΣΣΑ
Η Στέλλα Μιχολίτση μιλά στη «Θ» για το πώς βιώνει την εγκυμοσύνη, καθώς και πώς είναι η ζωή της στο εξωτερικό. Στο πλευρό της, εκτός από τον σύζυγό της Θωμά και η Μπαλού, το λαμπραντόρ οδηγός, που τη συνοδεύει παντού. Η Στέλλα Μιχολίτση αποφοίτησε από το Παιδαγωγικό Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κι έκανε μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο της Λευκωσίας. Εργάστηκε στο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Αγριάς, στο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Λαμίας και στο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Τυφλών Καλλιθέας. Γνώρισε τον σύζυγό της το 2020 και σύντομα ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου. Ο Θωμάς που κατάγεται από τη Βέροια, διέμενε στο Λουξεμβούργο, καθώς είναι καθηγητής σε σχολείο τυφλών – προγραμματίζει εφαρμογές για άτομα με αναπηρίες κι έτσι η Στέλλα γρήγορα τον ακολούθησε. Στο πλευρό της, οι γονείς της, οι οποίοι την υποστηρίζουν σε κάθε της απόφαση.
Πως είναι, όμως, η ζωή της στο Λουξεμβούργο συγκριτικά με την Ελλάδα;
Η Στέλλα Μιχολίτση επισημαίνει ότι το Λουξεμβούργο προσφέρει πολλές παροχές, όχι μόνο στα νέα ζευγάρια, αλλά και στα άτομα με αναπηρίες.
Όπως η ίδια αναφέρει «με τον σκύλο – οδηγό, τη Μπαλού, έχουμε πρόσβαση παντού στο Λουξεμβούργο και νιώθουμε ασφάλεια. Την Μπαλού την έχω από τον Οκτώβριο του 2019. Μέχρι τότε είχα λευκό μπαστούνι. Στην Ελλάδα έβγαινα από το σπίτι κάθε πρωί και δεν ήξερα αν θα με προσέξουν, πού δεν έχει ράμπα, από πού θα με διώξουν λόγω του σκύλου. Με τη Μπαλού εξασφαλίζω μεγαλύτερη ταχύτητα κι ασφάλεια στις μετακινήσεις μου. Βλέπει τα πάνω και μεσαία εμπόδια». Η Στέλλα, ένα δραστήριο άτομο, ποτέ δε θεώρησε ότι η διαφορετικότητά της θα αποτελέσει τροχοπέδη σε όσα ήθελε να κάνει. Ασχολήθηκε με τη μουσική, την κολύμβηση, το Goalball, ενώ τώρα απολαμβάνει το θαύμα της μητρότητας.
Όπως η ίδια αναφέρει «είναι ένα μαγικό ταξίδι, που κάθε μέρα σου επιφυλάσσει έκπληξη. Είναι πολύ καινούργιο για μένα σε σχέση με έναν βλέποντα, πώς βιώνει την εγκυμοσύνη. Προσπαθώ να αναπτύξω έναν άλλον κώδικα επικοινωνίας με το μωρό. Ο Θωμάς, βλέπει το υπερηχογράφημα και το μωρό. Εγώ δεν έχω την επαφή κι αυτό κάνει ακόμη μεγαλύτερη τη λαχτάρα να κρατήσω στην αγκαλιά μου το κοριτσάκι μας. Στην αρχή με άγχωνε, αλλά πλέον δε με αγχώνει».
Η Στέλλα επισημαίνει ότι στο Λουξεμβούργο το ζευγάρι στηρίζουν τρεις οργανώσεις, τις οποίες υποστηρίζει το κράτος. Μέσω των τριών οργανώσεων, το ζευγάρι κάνει μαθήματα δεξιοτήτων, προετοιμάζεται ψυχολογικά, αλλά και πρακτικά, για το πώς θα προσέχει το μωρό, ενώ μία εκ των οργανώσεων βοηθά στην οργάνωση του σπιτιού, ενόψει της έλευσης του νέου μέλους. «Για τέσσερις ημέρες είχαμε ένα μωρό ρομπότ, για να προετοιμαστούμε. Κάναμε εκπαίδευση και για τέσσερις ημέρες το είχαμε μαζί μας στο καρότσι και σε μάρσιππο. Τυφλοί γονείς στην Ελλάδα δεν έχουν τέτοια υποστήριξη, όπως έχουμε εμείς εδώ στο Λουξεμβούργο», λέει η Στέλλα και συνεχίζει: «Δεν υπάρχει κανένα μέτρο σύγκρισης του Λουξεμβούργου με την Ελλάδα. Ένα απλό παράδειγμα: Στο Λουξεμβούργο σταματάνε στις διαβάσεις και τα φανάρια έχουν δόνηση, για να ξέρουμε πότε θα διασχίσουμε τον δρόμο. Στην Ελλάδα οι ηχητικές προειδοποιήσεις σε διάφορα φανάρια έχουν ξηλωθεί». Η Στέλλα συνεχίζει «στο Λουξεμβούργο διαμένουν περίπου 3.500 Έλληνες. Η ελληνική κοινότητα είναι πολύ ενωμένη. Ανταλλάσσουμε και μας βοηθάνε και σε ό,τι χρειαζόμαστε».
Η Στέλλα στέλνει το δικό της μήνυμα από το Λουξεμβούργο: «Δε θέλουμε τον οίκτο κανενός. Είμαστε όλοι ίσοι, αλλά και διαφορετικοί. Το μήνυμά μου είναι να μην φοβόμαστε να ρισκάρουμε, να ζούμε τις προκλήσεις και τη ζωή. Κάθε μέρα που έρχεται και περνάει, δεν ξαναπερνάει Ζήστε την κάθε στιγμή. Να αποδεχτούμε τον εαυτό μας, όπως είναι κι όχι να είμαστε κρυμμένοι πίσω από την αναπηρία μας».