Στέλιος Μάινας “Ιστορία με διαστάσεις της ευθανασίας”

Μία αναισθησιολόγος, η οποία κατηγορείται για την ευθανασία που έκανε σε ασθενείς της, βρίσκεται στο επίκεντρο του μυθιστορήματος που έγραψε ο Στέλιος Μάινας και έχει τίτλο «Να θυμηθώ να παραγγείλω» (εκδόσεις Μεταίχμιο). Δώδεκα χρόνια αφότου αποκάλυψε το συγγραφικό του ταλέντο – πέρα από τους ρόλους που τον έχουν καθιερώσει στη συνείδηση του κοινού – ο Συριανός καλλιτέχνης άγγιξε ένα θέμα ταμπού, όπως είναι η θανάτωση ενός πάσχοντος, για τον οποίον έχει εκλείψει κάθε ελπίδα θεραπείας.

Το ζήτημα της ευθανασίας παραμένει «ανοικτό» για όλους μέχρι και σήμερα, τόσο από ηθικής άποψης, όσο και νομικής. Έτσι, το γεγονός και μόνο ότι ο Στέλιος Μάινας καταπιάστηκε με μία ιστορία με τόσες ιδιαιτερότητες, αρκεί για να καταστήσει ελκυστικό το μυθιστόρημά του. Κάτι που επιβεβαίωσε η παρουσία πολλών Βολιωτών στη χθεσινή παρουσίαση του βιβλίου στην πόλη μας.
Ο διάλογος που είχε ο δημοφιλής ηθοποιός με τη δημοσιογράφο Ροσσάνα Πόπωτα, έλυσε πολλές απορίες για τους λόγους που τον έκαναν να στραφεί στη συγγραφή, αλλά και τις επιλογές του στο «Να θυμηθώ να παραγγείλω», που μοιάζουν πως άνοιξαν το… κουτί της Πανδώρας: «Ούτε το όνομα της πρωταγωνίστριας ούτε το επάγγελμά της ήταν τυχαία», εξήγησε ο κ. Μάινας και συμπλήρωσε: «Το όνομα Άννα, που είναι εβραϊκό, έχει μία παραβολή με τη ζωή και σημαίνει «Ζω για πάντα». Έχουμε να κάνουμε με το πιο αρχαίο γυναικείο όνομα στο ισραηλιτικό έθνος για έναν λόγο: Στην εβραϊκή θρησκεία πιστεύουν ότι η γυναίκα είναι ένα πλάσμα που δικαιούται να ζει για πάντα και θα ζήσει περισσότερο απ’ όλους τους υπόλοιπους στη γη. Επίσης, «Χάνα» σημαίνει και χαρά. Έχουμε να κάνουμε με δύο έννοιες παράλληλες. Γι’ αυτό και ονόμασα έτσι την ηρωίδα. Όσον αφορά στο επάγγελμά της, επέλεξα να είναι αναισθησιολόγος, γιατί πρόκειται για μία ειδικότητα που εξειδικεύεται στο να απαλύνει τον πόνο. Την έκανα γιατρό, αφού καθημερινά δίνει τον αγώνα της για το εάν θα ζήσουν ή όχι οι ασθενείς της».
Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην τραγικότητα της πρωταγωνίστριας, λέγοντας: «Από δώδεκα χρόνων παιδί μέχρι και σήμερα έχω διαβάσει είκοσι φορές τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη. Και μόλις πρόσφατα ανακάλυψα το βαθύτερο επίπεδο του έργου, για την απόγνωση του ανθρώπου, ο οποίος φτάνει στο σημείο της τρέλας, όπως η Φραγκογιαννού, από τον πόνο και τη δυστυχία. Αυτός ο παραλογισμός που δεν έχει τέλος, μπορεί να φέρει στα όριά του τον οποιονδήποτε. Κάτι που είναι πασίδηλο στο μεγαλύτερο μέρος της «Φόνισσας». Και επειδή ήταν η πρώτη φορά που δοκίμασα να γράψω ένα μυθιστόρημα, είχα πάντοτε για αποκούμπι τη «Φόνισσα», όπως και τον Ντοστογιέφσκι».
Στο ερώτημα για το πώς μπόρεσε να καταδυθεί στην ψυχολογία μίας γυναίκας, ο Στέλιος Μάινας είπε: «Σ’ αυτό με βοηθάει το επάγγελμά μου. Κάθε φορά διαβάζουμε για έναν ρόλο. Όχι μόνο τον δικό μας, αλλά και του συμπαίκτη μας. Ένας ηθοποιός για να ερμηνεύσει κάτι, πρέπει να αναλύσει τον χαρακτήρα που έχει απέναντί του και όχι μόνο εκείνον που κρατάει ο ίδιος. Αυτή είναι η πραγματικότητα ενός ηθοποιού. Να μαθαίνεις και τα λόγια των άλλων, γιατί μέσα από αυτούς μαθαίνεις τον εαυτό σου».
Όσο για το κίνητρο που τον έκανε να στραφεί στη λογοτεχνία; «Είμαστε άνθρωποι και εμείς, πέρα από τους ρόλους που υποδυόμαστε. Η συγγραφή για μένα είναι ένας τρόπος να αποδείξω ότι δεν είμαι οι χαρακτήρες που ερμηνεύω», κατέληξε με νόημα.