Με την παράσταση Ουρλιαχτό, βασισμένη σε ένα από τα σημαντικότερα ποιήματα του Άλεν Γκίνσμπεργκ, κλείνει το 4ο Φεστιβάλ Βόλου. Ο Στέφανος Κακαβούλης, σκηνοθέτης και ηθοποιός της παράστασης, που θα δοθεί στο «Αχίλλειον» την Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου, στις 9.15 το βράδυ, μίλησε στην εφημερίδα «Θεσσαλία». Επί σκηνής μαζί του θα βρίσκεται και ο μουσικός Μάνος Βεζύρης, που συνοδεύει με τη μουσική του την ερμηνεία του Στέφανου Κακαβούλη, ο οποίος εξηγεί πώς ξεκίνησε και πώς λειτούργησε το σχήμα αυτό της συνεργασίας.
Συνέντευξη ΧΑΡΙΤΙΝΗ ΜΑΛΙΣΣΟΒΑ
Ο Στέφανος Κακαβούλης από το 2004 δραστηριοποιείται στον χώρο ως ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης. Από το 2009 εργάζεται ως δάσκαλος στο Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού Δήμου Αμαρουσίου στα τμήματα Σκηνοθεσίας, Υποκριτική στον Φακό και Δημιουργική Γραφή, τα οποία με δική του πρωτοβουλία δημιουργήθηκαν. Τον Οκτώβριο του 2018 ξεκίνησε τα ίδια σεμινάρια και στον Δήμο Βριλησσίων.
Οκτώ έργα του έχουν μέχρι στιγμής ανέβει σε αθηναϊκές σκηνές. Διονυσιακή Νύχτα, (σκηνοθεσία Γ. Παλούμπης), Γκρέκα Μάνα (σκηνοθεσία Μ. Τζαβέλλας). Το παιδί μέσα μου, Παιχνίδια ρόλων, Ακάλεστος και τα Παιδιά του πατρός (βραβείο καλύτερου πρωτότυπου κειμένου για το 2013) σε σκηνοθεσία του ιδίου. Επίσης έχουν εκδοθεί μία ποιητική του συλλογή Αρχής γευόμενης (εκδ. Onel), Πέντε μονόπρακτα βασισμένα σε διηγήματα του Guy De Maupassant (εκδ. Ηριδανός) και το θεατρικό του Παιδιά του πατρός (εκδ. Αρμός). Έχει βραβευθεί δύο φορές σε διαγωνισμούς ποίησης. Στον κινηματογράφο έχει συμμετάσχει σε δύο διεθνής παραγωγές. Lara Croft II σκην. Jan de Bont και Csudafilm σκην. Elemer Ragalyi. Έχει σκηνοθετήσει τρεις μικρού μήκους και πέντε ντοκιμαντέρ. Το «Καπνίζουν παρελθόν» συμμετείχε στο Πανόραμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2014 και η ταινία του ο Μόνος Πιστός έχει συμμετοχές στο Φεστιβάλ Βερολίνου, στο Outview festival 2019 Αθήνας και audience festival of America. Το καλοκαίρι του 2019 έκανε γυρίσματα για τον βασικό ρόλο στη νέα ταινία του Β. Μαζωμένου «Εξορία», που θα βγει τον χειμώνα του 2020 στους κινηματογράφους.
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να επιλέξετε και να αποδώσετε ένα από τα σημαντικότερα ποιήματα του Γκίνσμπεργκ;
Είδα την ομώνυμη ταινία Howl του 2010, η οποία πραγματευόταν τη δικαστική διαμάχη που έγινε για την έκδοση του ποιήματος τη δεκαετία του ’60 και με εντυπωσίασε το γεγονός ότι ένα ποίημα πραγματικά είχε τη δύναμη να αναστατώσει τόσο μια κοινωνία που να φτάσει στα δικαστήρια. Στην ταινία τον ποιητή ερμήνευε ο James Franco. Μετά έψαξα γι’ αυτόν, το έργο του, το κίνημα των BEAT κι όταν διάβασα το ποίημα λέω «μ’ αυτό κάτι πρέπει να κάνω. Αυτά τα λόγια πρέπει να ακουστούν. Περιγράφουν τη δική μας κοινωνία».
Η πολιτική, η θρησκεία, η κοινωνία, το σεξ, ο θάνατος τα ναρκωτικά, το παράλογο της ανθρώπινης μοίρας μπαίνουν στο μικροσκόπιο του Γκίνσμπεργκ και θίγονται με το πιο ωμό και ταυτόχρονα συναισθηματικό τρόπο. Πόσο δύσκολο είναι για έναν ηθοποιό να αποδώσει τόσες αποχρώσεις και μάλιστα σε έναν μονόλογο;
Ο τρόπος που προσεγγίζω έναν ρόλο και πόσο μάλιστα αν είναι ένα ποίημα που δεν υπάρχει ρόλος συγκεκριμένος, αλλά θα πρέπει να τον δημιουργήσεις εσύ, είναι ν’ αφήνω τα λόγια και να νοήματα να κυλήσουν μέσα μου. Να τα αφομοιώσω και να τα χωνέψω. Χρειάζεται να τα αφήσεις να σου ερεθίσουν το πνεύμα, το συναίσθημα, το σώμα, τη φαντασία. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να πω πρέπει να βγει το τάδε ή το δείνα πράγμα και κατάσταση. Όχι, αυτά προκύπτουν μόνα τους από το πόσο βαθιά μπαίνεις και αφήνεσαι στα λόγια.
Το ποίημα – σταθμός του Άλεν Γκίνσμπεργκ, δεν τάραξε την κοινωνία της Αμερικής τη δεκαετία του ’60, αλλά και τη σημερινή. Πόσα βήματα έχουν γίνει και πόσο πίσω είμαστε ακόμα, ως κοινωνία;
Κανένα βήμα ουσιαστικό, δυστυχώς, κανένα. Τα ίδια συμβαίνουν, ίσως, και σε μεγαλύτερο βαθμό. Οι φράσεις του Άλεν καίνε και οι γροθιές τους πονάνε το ίδιο.
Έχετε δηλώσει ότι σας ενδιαφέρει η απόδοση ποιητικών κειμένων στη σκηνή…
Η ποίηση είναι μεγάλη αγάπη. Η υψηλοτέρα των τεχνών. Οι ποιητές σαν «είδος» με συγκινούν πολύ. Η μελαγχολία και η σκοτεινιά τους. Η τέχνη του θανάτου λέγεται ότι είναι. Ίσως η μόνη τέχνη που τον νικά τόσο που τον εξυμνεί, δεν ξέρω. Όλη αυτή η μάχη με τη γλώσσα και η ικανότητα να αναγάγεις κάτι καθημερινό που περνάει απαρατήρητο σε κάτι καθολικής αξίας είναι υπέροχο. Δεν θα μπορούσε παρά αυτή η αγάπη να βρει τον δρόμο της στο θέατρο λοιπόν. Το 2011 είχα μεταφέρει πάλι με μορφή μονολόγου τον Αντίνοο του Πεσσόα και τώρα το Ουρλιαχτό. Σίγουρα έπονται κι άλλα.
Ποια αξία θεωρείτε αδιαπραγμάτευτη;
Βιώνουμε την εποχή που η αξία είναι τόσο σχετική έννοια. Ακούς συνέχεια για κρίση αξιών. Ο.Κ. Δεκτό. Δεν ξέρω τι θεωρείται αξία πια, γιατί βιώνω γύρω μια συνεχή αμφισβήτηση, χλευασμό και καταπάτηση αξιών. Δεν τις χρειαζόμαστε πια; Πρέπει να ορίσουμε καινούργιες; Μπορεί. Το μόνο κομμάτι αδιαπραγμάτευτο για μένα είναι η έκφραση του συναισθήματος. Γι’ αυτό και κάνω θέατρο. Σου δίνει όλο τον χώρο να νιώσεις μεγάλα συναισθήματα και να τα εκφράσεις. Με τρομάζει που η εποχή δεν θέλει συναίσθημα. Το συναίσθημα τρομάζει. Καταπιέζεται. Το κλειδώνουμε. Δεν θα πάει πουθενά αυτό. Σε δυστυχία οδηγεί μόνο και σε αδιέξοδο.
Τι θεωρείτε ευτυχία;
Θα πω καταρχάς ότι ευτυχία δεν είναι στιγμές για μένα. Είναι μια κατάσταση πνευματικής και συναισθηματικής ωρίμανσης που σε βοηθάει να αναγνωρίσεις, να δημιουργήσεις ή να προκαλέσεις στιγμές που σου δίνουν αυτήν την αίσθηση της πληρότητας κι ευδαιμονίας. Ευτυχία είναι να οδηγείς τη ζωή σου καθημερινά προς αυτές τις στιγμές. Ποιες είναι αυτές οι στιγμές; Προσωπικά όσες έχω νιώσει ότι μπορώ τώρα να φύγω. Πάρε με θεέ, ουρανέ, μοίρα, ό,τι τι υπάρχει εκεί έξω. Όσες φορές έχω νιώσει τόσο γεμάτος ευγνωμοσύνη, σκέφτομαι ας είναι αυτό το τέλος.
Τι εισπράττει ο θεατής βλέποντας το Ουρλιαχτό;
Θα απαντήσω με λόγια θεατών για να είμαι απόλυτα συνεπής στην ερώτησή σου. «Δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε απόλυτα το κείμενο, γιατί είναι ποιητικό και χανόμαστε. Κάποιες φράσεις σου μένουν. Η ένταση, το συναίσθημα και η ενέργεια όμως που μεταδίδεται κι εσύ και ο μουσικός είναι καθηλωτική. Σε φέρνει σε έκσταση συναισθηματική».
Θέλετε να μας μιλήσετε για τα άμεσα σχέδιά σας;
Μόλις ολοκλήρωσα γυρίσματα για την καινούργια ταινία Β. Μαζωμένου «Εξορία», στην οποία κρατώ τον κεντρικό ρόλο. Είμαι σε αναμονή λοιπόν για την προβολή της πρεμιέρας της και την πορεία της σε διεθνή φεστιβάλ. Η ταινία είναι μια αλληγορία πάνω στην κοινωνική κατάσταση που βρίσκεται ο σημερινός Έλληνας. Θεατρικά τώρα υπάρχει η σκέψη να αποδώσω θεατρικά πάλι με μορφή μονολόγου ένα σπουδαίο αρχαίο κείμενο.
Ο Μάνος Βεζύρης είπε στη «Θ» για τη συνεργασία του με τον Στέφανο Κακαβούλη: «Αποδέχτηκα την πρόταση συνεργασίας του Στέφανου Κακαβούλη επειδή μου άρεσε το άγνωστο! Μου ακούστηκε πολύ καινοτόμο, τόσο, ώστε να αξίζει την προσπάθεια. Και δικαιώθηκα. Είναι η πρώτη φορά που πλαισιώνω με τη μουσική μου έναν ηθοποιό. Αποδείχτηκε πως είμαστε δυο τύποι που μπορούμε να συνεννοηθούμε εύκολα. Κι αυτό φαίνεται στη σκηνή. Για μένα είναι σαν να παίζω με μουσικό. Το όργανό του είναι η φωνή και το σώμα του. Να είστε εκεί».