Πολιτισμός

Στέφανος Δημουλάς: Διαχρονικός ο αισχυλικός μύθος του Προμηθέα

Γεννημένος στον Βόλο και απόφοιτος του Royal Conservatoire of Scotland, UK, ο Στέφανος Δημουλάς δραστηριοποιείται κυρίως ως χορευτής και χορογράφος. Συνολικά έχει χορογραφήσει 3 όπερες στο Λονδίνο και έχει πρωταγωνιστήσει σε διεθνείς παραγωγές μεταξύ άλλων σε Χονγκ Κονγκ, Ηνωμένο Βασίλειο, Ρωσία και Σιγκαπούρη, ενώ επίσης έχει εμφανιστεί στη Royal Opera House και το Sadlers Wells Theatre. Επιπλέον, είναι ιδρυτής και διευθυντής της Μη Κερδοσκοπικής Εταιρίας Culture Select και είναι προσκεκλημένος του Παντείου Πανεπιστημίου ως βασικός ομιλητής του TED x 2021 και του Διεθνούς Φεστιβάλ Τεχνών Αιγαίου 2021
Διακρίσεις: Μάνος Χατζιδάκις «Είδωλο στον καθρέφτη» – Καλύτερη Ποιότητα Ντοκιμαντέρ, Υπουργείου Πολιτισμού, Διεθνής Διαγωνισμός Χορού Ελλάδος 2011 – Β’ Βραβείο Σύγχρονου Χορού Πανελλήνιοι Διαγωνισμοί Μαθητών Χορού 2009/11 – Α’ Βραβείo. Πρόσφατες παραγωγές: Little Match Girl – Arthur Pita, La Traviata με τον Placido Domingo – Βασιλική Όπερα Λονδίνου, Map Of Hell – National Geographic US, Cunning Little Vixen – Εθνική Όπερα Ουαλίας, MTV – Alicia Keys, Kate Moss – Charlotte Tilbury Cosmetics, Something in my Heart – Röyksopp.
Με αφορμή το «Titan Prometheus», μια σύγχρονη ερμηνεία του μύθου του Προμηθέα, παράσταση που θα παρουσιαστεί στις 10 και 11 Σεπτεμβρίου, στις 21.00, στο Αρχαίο Θέατρο Δημητριάδος, στο πλαίσιο του θεσμού Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός, του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, ο Στέφανος Δημουλάς μιλά στη «Θ».

Συνέντευξη ΛΟΪΖΟΣ ΑΣΒΕΣΤΑΣ

Πείτε μας δύο λόγια για την παράσταση, την πρώτη σας χορευτική παραγωγή.
Είμαι πολύ ενθουσιασμένος (και αγχωμένος) που η πρώτη μου δημιουργία παραγωγής λαμβάνει χώρα στην πόλη που γεννήθηκα και που πάντα επέστρεφα νιώθοντάς την ως «φωλιά» στα διαλείμματά μου από τα χορευτικά μου συμβόλαια στο εξωτερικό. Ακολουθώντας την αφηγηματική δομή του Προμηθεύς Δεσμώτης του Αισχύλου, το Titan Prometheus πλάθει χαρακτήρες που δοκιμάζονται από την εξουσία και τα κοινωνικά στερεότυπα. Με αφετηρία μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες όλων των εποχών, η παράσταση ξεκινά με τη σκηνή όπου o τραγικός ήρωας κλέβει τη φωτιά από τον Δία στον Όλυμπο και αναμένει την τιμωρία του.

Τι το διαφορετικό θα παρακολουθήσει ο θεατής σε αυτή την παράσταση;
Καταρχήν ο θεατής θα παρακολουθήσει χορό με τεχνική, ακεραιότητα και παιδεία. Είναι μία αμιγώς χορευτική παραγωγή που δεν συμπεριλαμβάνει όλα τα υπόλοιπα είδη παραστατικών τεχνών για χάρη του να «καλύψουμε ένα μεγαλύτερο κοινό». Έχει μία ξεκάθαρη κινησιολογική ταυτότητα νεοκλασικού μπαλέτου με τον συνδυασμό του σύγχρονου χορού και στοιχείων physical theatre. Επιπρόσθετα, θα ακούσει για πρώτη φορά την πρωτότυπη μουσική σύνθεση ενός αριστουργήματος (δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς) που έχει την υπογραφή του Ερμή Γεραγίδη. Μία μουσική σύνθεση κινηματογραφική που σπανίως παρουσιάζεται σε σκηνές.

Πόσο δύσκολο ήταν να δοθεί στο θεατρικό σανίδι η σύγχρονη ερμηνεία του μύθου του Προμηθέα;
Δυσκολίες έχει το καθετί που ο δημιουργός του θέλει να είναι αψεγάδιαστο. Είμαι αρκετά τελειομανής και ισχυρογνώμονας οπότε ήθελα συγκεκριμένα πράγματα που είχα σαν όραμα να απεικονιστούν σωστά στη σκηνή. Οι δυσκολίες ήταν περισσότερο τεχνικές και δομικές και όχι καλλιτεχνικές ή δραματουργικές. Έγκεινται περισσότερο στη χρήση ενός αρχαίου θεάτρου σπάνιας χρήσης, του εξωτερικού χώρου και της υπερκοστολόγησης των πραγμάτων στην Ελλάδα. Πλέον, πάντως, και μετά τις πρόβες μας στο αρχαίο θέατρο Δημητριάδας, πιστεύω ότι το Titan Prometheus βρίσκεται πια σε ένα πάρα πολύ καλό επίπεδο να παρουσιαστεί, πάντα βέβαια με δυνατότητες βελτίωσης.

Ποιες οι δοκιμασίες που θέτει η κλασική τραγωδία στον σύγχρονο άνθρωπο;
Ο αισχυλικός μύθος του Προμηθέα είναι διαχρονικός. Στο Titan Prometheus προσπαθώ να εκφράσω με χορευτική προσέγγιση κάποιους θεματικούς άξονες που τους θεωρώ ως δοκιμασίες στον σύγχρονο άνθρωπο. Οι βασικοί για εμένα είναι τα κοινωνικά στερεότυπα, η σεξουαλικότητα, η θρησκοληψία και η ισότητα των φύλων. Στο τελευταίο μάλιστα προσπαθώ να παρουσιάσω με σαφήνεια τη γυναικεία ενδυνάμωση και πόσο αυτή ήδη συντελεί στην καλυτέρευση της καθημερινότητάς μας, ακόμα και να μην το αναγνωρίζουμε.
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τα βασικά ερωτήματα που έθεσα στον εαυτό μου πρώτου ξεκινήσω τη δημιουργία της παραγωγής και τη χορογραφία της: Υπάρχει πάντα η ελπίδα προς το καλύτερο ή η ελπίδα πεθαίνει όντως τελευταία; Οφείλει πάντα ο πρωταγωνιστής να υπερτερεί σε δύναμη, χάρη, ομορφιά, ευφυία, ή και να έλκεται από το αντίθετο φύλο; Πόσα κοινωνικά «πρέπει» οφείλει κάποιος να πληροί για να είναι ο πρωταγωνιστής;

Πού σας βρίσκουμε πλέον; Περισσότερο στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό;
Στην Ελλάδα θα βρίσκομαι για λίγους μήνες ακόμα λόγω δουλειάς. Είναι η πρώτη φορά μετά από σχεδόν 10 χρόνια στο Ηνωμένο Βασίλειο που μου δίνει τη δυνατότητα η χώρα μου που την αγαπώ πολύ, να δείξω πως και οι άνδρες είναι ένα μεγάλο μέρος της τέχνης του χορού και δεν πρέπει να ντρέπονται για το ποιοι είναι. Το Λονδίνο, παρ’ όλα αυτά, παραμένει η βάση μου, καθώς εκεί είναι πολλοί συνεργάτες μου και πολλές ευκαιρίες.

Ποιο είναι πιο δύσκολο κοινό, το ελληνικό ή στο εξωτερικό;
Θα σας έλεγα ψέματα αν ξεχώριζα ένα από τα δύο για έναν απλούστατο λόγο: Δεν έχω ξαναβρεθεί ποτέ στην μέχρι τώρα επαγγελματική μου πορεία μπροστά σε ελληνικό κοινό! Δεν είναι περίεργο; Ε να λοιπόν που ήρθε η ώρα! Και ανυπομονώ να μου ξανακάνετε την ίδια ερώτηση μετά το πέρας των παραστάσεων στον Βόλο για να μπορώ να σας απαντήσω τότε.

Ετοιμάζετε κάτι άλλο; Θα συμμετέχετε κάπου τον χειμώνα;
Ναι. Και ετοιμάζω και θα συμμετέχω. Πλέον μπορώ να το πω με βεβαιότητα. Και με μεγάλο ενθουσιασμό! Δεν μου επιτρέπεται, δυστυχώς, ακόμα να αναφέρω κάτι, αλλά μέσα στον μήνα Σεπτέμβριο θα γίνουν οι ανάλογες δημοσιεύσεις στους προσωπικούς μου λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Πώς ήταν η περίοδος της καραντίνας και των περιορισμών για τον Στέφανο Δημουλά;
Χαλαρωτική και διασκεδαστική, σαν σε διακοπές. Μετά ανησυχητική και αγχώδης, σαν να σε απολύουν από την ίδια τη ζωή σου. Μετά δημιουργική και παραγωγική, σαν να ξαναγεννιέσαι από τις στάχτες σου. Και μετά συνηθισμένη, σαν να προσγειωθήκαμε στην ίδια χώρα. Είμαστε πιστεύω τόσο εξοικειωμένοι πια με τη λέξη «καραντίνα» που εγώ τουλάχιστον έχω σταματήσει το μέτρημα των lockdowns!

 

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το