Ο Στέφανος Αλεξιάδης γεννήθηκε το 1993 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του στην Ειδική Αγωγή και στα Προβλήματα Προφορικού και Γραπτού Λόγου στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Παράλληλα ολοκλήρωσε το τμήμα των Παιδαγωγικών στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος και έχει εκπαιδευτεί στο σύστημα γραφής και ανάγνωσης τυφλών Braille. Το 2022 υπήρξε κεντρικός ομιλητής του 9ου συνεδρίου TEDx που πραγματοποιήθηκε από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Το TEDx talk του αφορούσε στην αποδοχή του διαφορετικού. Το πρώτο του βιβλίο, Τα φτερωτά σανδάλια, κυκλοφόρησε το 2021 και έναν χρόνο μετά απέσπασε το Βραβείο Ελληνικής Εφηβικής Λογοτεχνίας 2022 από τα Public.
Συνέντευξη
ΧΑΡΙΤΙΝΗ ΜΑΛΙΣΣΟΒΑ
«Οιμωγή» ο τίτλος του μυθιστορήματός σας, ψυχολογικό θρίλερ, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας. Θα μας δώσετε κάποια στοιχεία του;
Ο λόγος που επέλεξα τον συγκεκριμένο τίτλο είναι γιατί οι πιο ιδιαίτεροι τίτλοι είναι αυτοί που ελκύουν κι εμένα τον ίδιο στα βιβλία. Θέλω μετά το τέλος της ανάγνωσης να επιστρέφω σε αυτόν και να αναρωτιέμαι τους λόγους που ο εκάστοτε συγγραφέας επέλεξε τον τίτλο του βιβλίου. Οιμωγή λοιπόν σημαίνει κραυγή, οξύμωρο σχήμα, αν σκεφτεί κανείς ότι στο περιεχόμενο του βιβλίου υπάρχει ολική σιωπή σχετικά με τα γεγονότα. Όσον αφορά τώρα το είδος του, θα έλεγα πως είναι ένας συνδυασμός κοινωνικού, αστυνομικού και ψυχολογικού θρίλερ. Νομίζω πως κανένα βιβλίο δεν ανήκει σε μια μονάχα κατηγορία. Οι άνθρωποι είμαστε πολύπλευρες προσωπικότητες και έτσι είναι και τα έργα που δημιουργούμε.
Μετά τα βραβευμένα «Φτερωτά Σανδάλια», ένα βιβλίο που αφορά κυρίως έφηβους αναγνώστες, πώς γεννήθηκε η ιδέα για την «Οιμωγή»;
Η αλήθεια είναι πως το πρώτο μου βιβλίο, η εφηβική αυτή νουβέλα, αποτέλεσε την αρχή αυτού του ταξιδιού που απολαμβάνω κάθε στιγμή του. Θεώρησα όμως πως θα ήθελα να δοκιμαστώ και σε κάτι καινούριο, να δω πώς είναι να γράφεις ένα μυθιστόρημα που απευθύνεται σε ενήλικες χωρίς να έχω δεσμεύσεις. Ομολογουμένως το ενήλικο κοινό σου επιτρέπει πολλά περισσότερα από ό,τι το εφηβικό. Η ιδέα λοιπόν προήλθε από μια φωτογραφία της γνωστής Μήδειας του Ευριπίδη. Όπως την παρατηρούσα, σκέφτηκα αν θα μπορούσα να δημιουργήσω μια ηρωίδα που να ανταποκρίνεται στο σήμερα και να κατηγορείται για τον θάνατο του παιδιού της. Θεώρησα ενδιαφέρουσα την πορεία μέχρι να αποκαλυφθεί αν η υπαίτια είναι τελικά η μητέρα-κεντρική ηρωίδα, η οποία μάλιστα ανήκει στο φάσμα του αυτισμού.
Τι σας έλκει στο ψυχολογικό θρίλερ και ποιοι είναι οι εκπρόσωποι του είδους που ενδεχομένως κινητοποίησαν τη γραφή σας;
Τα ψυχολογικά θρίλερ είναι βιβλία που έχουν μια γλυκιά ένταση, την οποία εγώ αποζητώ από τα μυθιστορήματα που διαβάζω. Υπάρχουν φορές που απολαμβάνω και βιβλία που δεν ανήκουν στο είδος αυτό, αλλά αν κάτι με κρατάει σε μια ιστορία είναι η ένταση, η ταχύτητα και οι ανατροπές. Νιώθω πιο ζωντανός διαβάζοντάς τη συγκεκριμένη κατηγορία. Υπάρχουν εξαιρετικοί εκπρόσωποι του είδους. Προσωπικά από Έλληνες ξεχωρίζω την Ειρήνη Βαρδάκη, η οποία ξέρει πραγματικά να παίζει με το μυαλό. Από τους ξένους διαβάζω τον Sebastian Fitzek, που είναι μοναδικός στο είδος του.
Τι σημαίνει για εσάς το να γράφετε;
Γενικώς μου αρέσει να μοιράζομαι. Είναι πολύ όμορφο συναίσθημα να δίνεις κάτι που έχεις δικό σου. Μόνο και μόνο για τη λάμψη στο μάτι του αποδέκτη, αξίζει να μοιραστείς. Το οτιδήποτε. Έτσι κάνω και με τις ιστορίες μου. Δεν μου αρκεί να τις γράφω. Θέλω να τις μοιράζομαι, να ταξιδεύω και να μιλάω με τους αναγνώστες μου. Να μου περιγράφουν πώς ένιωσαν διαβάζοντας το βιβλίο, να τους μεταφέρω τα δικά μου συναισθήματα, όταν το έγραφα. Είναι κάτι παραπάνω από μοίρασμα η γραφή. Είναι μια εξωτερίκευση συναισθημάτων. Αυτός είναι ο λόγος που έχω αρχίσει τα τελευταία χρόνια το συγγραφικό ταξίδι. Πάντα έγραφα, από μικρός ακόμα. Όχι τίποτα μεγάλο, μη φανταστείτε. Ωστόσο ένιωθα άβολα να διαβάζω σε άλλους τα έργα μου. Όταν ενηλικιώθηκα, ένιωσα πιο άνετα και άρχισα σιγά σιγά να το κάνω. Ποτέ δεν φανταζόμουν βέβαια ότι θα σας μιλούσα σήμερα με τη συγγραφική ιδιότητα. Ακόμα σαν όνειρο μου μοιάζει.
Τι θεωρείτε εξέλιξη σε έναν συγγραφέα;
Να ακούει τις απόψεις των αναγνωστών. Όχι να τις ακολουθεί κατά γράμμα γιατί τότε θα σημαίνει πως δεν έχει δική του προσωπικότητα και γράφει ό, τι θέλει η μάζα. Οφείλει όμως να έχει τα μάτια και τα αυτιά του ανοιχτά για να εντοπίζει αστοχίες που πιθανώς ο ίδιος δεν παρατήρησε γράφοντάς το. Είναι τόσο σημαντική η γνώμη των ανθρώπων που θέλουν καλοπροαίρετα να σε συμβουλεύσουν. Προσωπικά όποτε κάποιος μου λέει «πόσο ωραίο είναι το βιβλίο σας», τον ευχαριστώ θερμά και τον ρωτάω «και τι ήταν αυτό που δεν σου άρεσε;». Θέλω να είμαι ειλικρινής με τους ανθρώπους και θέλω να είναι κι εκείνοι μαζί μου. Άλλωστε αν το καλοσκεφτούμε, κερδισμένοι θα βγούμε και οι δυο πλευρές. Εγώ την επόμενη φορά θα έχω γράψει ένα καλύτερο βιβλίο και οι αναγνώστες θα απολαύσουν ένα ωραίο βιβλίο. Win win λοιπόν.
Διαβάσατε κάποιο βιβλίο πρόσφατα που σας εντυπωσίασε;
Ναι, διάβασα το «Και οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους», ένα μυθιστόρημα μαγικού ρεαλισμού, του Μιχάλη Αλμπάτη. Το απόλαυσα πραγματικά και πιστεύω πολύ σε αυτό τον άνθρωπο. Αν όσοι μας διαβάζουν αγαπούν τον μαγικό ρεαλισμό, να το αναζητήσουν.
Γιατί τα παιδιά δεν διαβάζουν λογοτεχνία και τι θα προτείνατε ως εκπαιδευτικός για να αλλάξει αυτή η συνθήκη;
Ένας σημαντικός παράγοντας είναι το εκπαιδευτικό σύστημα. Αν σκεφτεί κανείς πως όλοι ως μικροί έχουμε συνδυάσει τα βιβλία με το σχολείο, είναι λογικό να τρομάζουμε όταν μας λένε να το πιάσουμε. Ο εγκέφαλός μας έχει συνδεθεί τόσο αρνητικά με την ανάγνωση βιβλίων που θέλει πολλή δουλειά για να αλλάξει το πρόσημο. Μακάρι το σύστημα να αποδιώξει την αποστήθιση και την κακή αντιμετώπιση του μαθητικού κοινού, ώστε τα παιδιά να δουν με καλύτερο μάτι τους χάρτινους φίλους τους, γιατί φίλοι τους είναι.
Άλλος παράγοντας είναι σίγουρα το οικογενειακό περιβάλλον. Συναναστρέφομαι συχνά γονείς που παραπονιούνται πως τα παιδιά τους δεν διαβάζουν εξωσχολικά βιβλία και όταν τους ρωτάω αν εκείνοι το κάνουν, η απάντηση είναι ως επί το πλείστον αρνητική. Οι γονείς αποτελούν πρότυπο για τα παιδιά τους και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε από πολύ νωρίς. Σχεδόν από την πρώτη ημέρα που το παιδί έρχεται στη ζωή.
Τέλος, θεωρώ πως η ταχύτητα της καθημερινότητας και οι φρενήρεις ρυθμοί του διαδικτύου αποσπούν την προσοχή των παιδιών χωρίς να καταβάλλουν ιδιαίτερη προσπάθεια. Αν μη τι άλλο, όταν κάτι έχει οπτικοακουστικό υλικό, δυστυχώς κερδίζει πιο εύκολα την προσοχή μας.
Εμείς οι ίδιοι πρέπει να αποτελέσουμε αξιόλογα πρότυπα που τα παιδιά θα μιμηθούν. Αν είμαστε όλη μέρα με το κινητό στο χέρι, το χάσαμε το πλοίο.
Ποια αξία θεωρείτε υπέρτατη;
Ο σεβασμός είναι αναμφισβήτητα μια αξία που θα έπρεπε να έχουμε όλοι γιατί ενώ πρόκειται για μια έννοια, παράλληλα ενέχει πολλές ακόμα. Στις μέρες μας έχουμε ξεχάσει να σεβόμαστε την άποψη του συνομιλητή μας. Δεν γνωρίζουμε πώς να τον ακούσουμε, όταν έχει κάτι να μας πει, και το μόνο που κάνουμε καλά είναι να μιλάμε εμείς οι ίδιοι. Συγκρίνουμε μια ζωή τον εαυτό μας με τον άλλον, αν είναι καλύτερος, αν είναι πιο επιτυχημένος, αν βγάζει περισσότερα χρήματα. Δεν καθόμαστε να σκεφτόμαστε τι κάνουμε λάθος εμείς και να σεβαστούμε την προσπάθεια που καταβάλλει ο άλλος. Δυστυχώς.
Ως νέος (ηλικιακά) συγγραφέας ποια είναι η αίσθησή σας για την αποδοχή των βιβλίων σας από κριτικούς και κοινό;
Δεν έχω την εμπειρία να απαντήσω γιατί μετρώ όπως είπατε κι εσείς πολύ λίγο καιρό στον χώρο του βιβλίου. Ωστόσο, βλέπω σίγουρα πως είναι ένας χώρος σαν όλους τους άλλους. Με τα καλά του και τα κακά του. Αυτό που κρατώ είναι η θετική ενέργεια των ανθρώπων που με προσεγγίζουν για να μου μιλήσουν για τα βιβλία μου. Όταν βραβεύτηκα για το πρώτο μου βιβλίο με το Βραβείο Καλύτερου Εφηβικού Βιβλίου 2022, συνειδητοποίησα πόσο μεγάλη ήταν η αγκαλιά του κόσμου. Χαίρομαι που οι ιστορίες μου βρίσκουν αποδέκτες και μπαίνουν στις βιβλιοθήκες των ανθρώπων. Ξέρετε, είναι τόσο τιμητικό να «υπάρχεις» στον πιο ζεστό και οικείο χώρο κάποιου, το σπίτι του.
Ασχολείστε με τη συγγραφή κάποιου νέου βιβλίου;
Ναι, έχω ξεκινήσει εδώ και καιρό τη συγγραφή του νέου μου βιβλίου. Θα ανήκει στην ίδια κατηγορία, πρόκειται δηλαδή για ένα ψυχολογικό θρίλερ με κοινωνικές προεκτάσεις. Μακάρι να μπορούσα να πω περισσότερες πληροφορίες, αλλά βρίσκομαι ακόμα σε πρώιμο στάδιο. Θα χαρώ πολύ η κυκλοφορία του να αποτελέσει αφορμή για κουβέντα.