Πολιτισμός

Σταμάτης Κραουνάκης στη “Θ”: «Σημασία έχει να πηγαίνει η τέχνη με την κοινωνία χέρι – χέρι…»

KRAOYNAKHS

Από το Στόμιο και την Αλεξανδρινή μέχρι τον Αγιόκαμπο, για πάνω από δέκα καλοκαίρια, ο Σταμάτης Κραουνάκης ζει εκεί και γεμίζει ενέργεια. Έγραψε αξέχαστα τραγούδια στην αγκαλιά του Κισσάβου με φόντο το Βόρειο Αιγαίο τα τελευταία καλοκαίρια.

«Αυτές τις βραδιές λοιπόν νιώθω ότι τις χρωστάω στους φίλους μου. Από καιρό» εξομολογείται στη «Θεσσαλία», σε μια αποκλειστική συνέντευξή του, με αφορμή την μουσική παράσταση που θα δώσει στο δημοτικό θέατρο του Βόλου την 1η Σεπτεμβρίου.
Ο Σταμάτης Κραουνάκης έχει θυμό για τις «ασθμαίνουσες οχιές» που ανέχονται οι κοινωνίες. Η μιζέρια της κρίσης δεν τον οδήγησε ποτέ στη σκέψη να πει «αντίο» και θεωρεί ότι το καλλιτεχνικό «πηγάδι», μέσα από την ισοπέδωση που κυριαρχεί στη χώρα, κάθε άλλο παρά έχει αδειάσει.

Συνέντευξη:
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ

«Όλοι ένα» ο τίτλος της παράστασης. Μπορούμε να είμαστε όλοι ένα; Δεν είναι η κοινωνία ένα μωσαϊκό ξεχωριστών συμφερόντων;
-Φυσικά και ναι. Αλλά το τραγούδι μπορεί να πετύχει αυτή την ένωση. Άλλωστε είχα κάθε δικαίωμα να το προτείνω, έχοντας στις αποσκευές μου άσματα που ψάλλονται από τους ανθρώπους με μεγάλη ευχαρίστηση και εν χορώ. Αυτό συμβαίνει στις παραστάσεις. Επίσης, πρέπει να σας πω η πράξη η ίδια με δικαίωσε.
Μαθημένος στα αγωνίσματα, έπιανα με τις κεραίες μου την απογοήτευση των ανθρώπων από κάτι που είχε οριστικά χαθεί. Έγραψα για έναρξη το «Μοναδική μας πατρίδα, είναι τα παιδικά μας χρόνια». Ο τίτλος μού ήρθε ξαφνικά, σαν απάντηση στην ερώτηση, τι ζητάμε από αυτό το γεγονός.
Ταξίδια. Εξήντα και βάλε παραστάσεις, τόποι, άνθρωποι, η χώρα μου πληγωμένη και περήφανη, τραγουδάει μαζί μου ό,τι την ένωσε με μένα και τη Λίνα μου. Σχεδόν όπως ξεκίνησα. Με το πιάνο μου στη μέση και μερικούς συντρόφους. Στο βάθος αναποδογυρισμένες σακούλες, φαναράκια από ψώνια που έγιναν, από της σιγουριάς τα υλικά, που ξανάγιναν πρώτη ύλη, γι’ αυτά τα ταξίδια, με «μια Παναγιά» από πάνω να ορίζει ποιοι θα ’ρθουν και πόσοι σε κάθε μέρος… και πάντα μυσταγωγία.
Ναι, με όλα να τρέχουν γύρω, έτσι όπως τρέχουν, με ασθμαίνουσες ακόμα οχιές, που τις ανέχονται οι κοινωνίες, αλλά και με ζωντανά αισθήματα ανθρώπων που έχουν αποφασίσει να ζήσουν, όπως και να ‘χει, ένα καταλαβαίνω. Το τραγούδι μας, το τραγούδι, είναι μεγάλη παρηγοριά και γ’ αυτόν που το γράφει και γι’ αυτόν που το αγκαλιάζει για συντροφιά του στο γέλιο, στο κλάμα του, στον έρωτά του. Ευλογημένο το τραγούδι κι όποιος άνθρωπος απ’ οπουδήποτε αποφάσισε να μιμηθεί τ’ αηδόνι.

BA5Y1915-1

-Τρεις γενιές τραγούδια παρουσιάζετε στην παράστασή σας, αυτά που κρύβετε στον …σκληρό δίσκο. Ποια τραγούδια σάς έχουν λείψει; Ποιες συνεργασίες; Σε αυτόν τον σκληρό δίσκο τι άλλο χωρεί που δεν έχετε εκπληρώσει;
Κοιτάξτε. Πρόκειται για μουσική αφήγηση, περιστατικά ζωής, από όλες μου τις περιόδους, παίζονται σαν να γεννήθηκαν μόλις τώρα.
Λόγια από κείμενα που σημαδέψανε την καλλιτεχνική μου πορεία. Όλα αυτά κεντημένα σ’ ένα ταξίδι. Αυτή τη λέξη χρησιμοποίησαν οι άνθρωποι που ήρθανε. Ταξίδι. Όλα εκπληρώνονται με τον χρόνο. Κι αυτά που λείπουν από τραγούδια είναι σαν να είναι εκεί. Σημασία έχει ότι αυτή η βόλτα ήρθε στην ώρα της και κάνει καλά τη δουλειά της. Δεν ξέρω τι άλλο χωρεί ο σκληρός δίσκος. Αφήνω πάντα χώρο γι’ αυτά που θα έρθουν.

-Δίνετε σε αυτή τη δουλειά έναν τόνο …απολογισμού;
Ίσα-ίσα. Το ακριβώς αντίθετο. Άλλωστε όλων των ειδών οι απολογισμοί, προσωπικά μου είναι κάτι πολύ άχρηστο. Από μόνο του το έργο μου κουβαλάει τις στιγμές του. Είμαστε ζωντανές υπάρξεις. Καλλιτέχνες. Δοσμένοι στην τέχνη μας μέχρι την οριστική μας αποχώρηση. Ανήκω σ’ αυτή την κατηγορία. Η παράσταση αυτή είναι απόλυτα ζωντανός ιστός. Δεν έχει καμία αίσθηση απολογισμού. Αντίθετα οι νεότεροι φίλοι εκπλήσσονται. Ακούω πολλές φορές «μα κι αυτό δικό του;».

-Σκεφτήκατε ποτέ, μέσα σε αυτή την εποχή που τίποτα δεν είναι πια εύκολο και η δημιουργία καταπλακώνεται από τη μιζέρια, να πείτε «αντίο»;
Ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Είμαι ευτυχής που συνυπάρχω με εξαιρετικούς νεότερούς μου συναδέλφους. Οι συνεργάτες είναι όλοι άριστοι. Καμαρώνω για τις επιδόσεις τους. Και η πηγή βγάζει νερό. Ακούστε. Τα καλύτερά μου ακόμα νιώθω ότι δεν τα έχω δώσει. Λατρεύω τη χώρα μου και τους ανθρώπους της. Η ζωή με αξίωσε σε μεγάλα στοιχήματα. Υπάρχει ακόμα ελπίδα.

-Το καλλιτεχνικό «πηγάδι» την εποχή της κρίσης έχει αδειάσει;
Το αντίθετο. Καθημερινά ανακαλύπτω νέες δυνάμεις. Στην τέχνη. Καλλιτέχνες με πολύ ενδιαφέρον. Εξαιρετικούς. Άλλωστε στα δύσκολα πάντα γεννιούνται μεγάλες στιγμές. Σημασία έχει να πηγαίνει η τέχνη χέρι-χέρι με την κοινωνία. Να μιλάει στους ανθρώπους.

-Οι πολιτικές σας θέσεις είναι γνωστές. Οι διάλογοι και οι συζητήσεις σας στη δημόσια σφαίρα ήταν σαρωτικές… Νιώσατε ηττημένος από την υπογραφή του τρίτου μνημονίου;
Ναι, αλλά την επόμενη μέρα έκατσα και έγραψα. Την τελευταία «αντιμνημονιακή» βραδιά την έζησα στο Ηρώδειο, με το αφιέρωμα στον Ντάριο Φο. Ήταν εκεί το μισό υπουργικό συμβούλιο. Και την άλλη μέρα όλα ήταν άλλα. Έκατσα κι έγραψα. Αυτή είναι η δουλειά μου. Αυτό τον στίχο στο τραγούδι της έναρξή τους «Όλοι ένα», «γύρισα από ένα μέτωπο που όσοι σκοτώνουνε φτιάχνουν τον χάρτη». Πήρα τα τραγούδια. Οκτώ θαυμάσιους φίλους. Και βγήκαμε.

-Ποιες είναι οι «σταθερές» στη ζωή σας;
Η μουσική. Η φιλία. Η ειλικρίνεια.

-Φοβάστε κάτι;
Τη βλακεία.

-Η σχέση σας με το χρήμα ποια είναι αλήθεια;
Τραγικά και επικίνδυνα αδιάφορη, καμιά φορά.

-Σήμερα, που οι ζωές όλων μας έχουν αλλάξει και που πολλές φορές δεν «αναγνωρίζουμε» πλέον ούτε τους φίλους μας, ποιο είναι το δικό σας μότο για να προχωράτε;
Ο ήλιος είναι στη θέση του. Προχωράμε.

kraounakis-oloi-ena

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το