Του Φοίβου Ιωσήφ
Ο σοσιαλιστικός καπιταλισμός είναι ένα κοινωνικό σύστημα που εφαρμόσθηκε μόνον στην Ελλάδα με απόλυτη επιτυχία. Πέντε στα πέντε. Ξεκινάς από τις κρατικοποιήσεις θεσμών και ανθρώπων και καταλήγεις σε έναν πανίσχυρο καπιταλισμό. Στα μαθηματικά αυτή η μέθοδος ονομάζεται «η δια της εις άτοπον απαγωγή». Μοιάζει με την απαγωγή της ωραίας Ελένης αλλά με στοιχεία σύγχρονου Μαρξισμού. Είμαι βέβαιος ότι δεν σας διαφώτισα και πολύ. Ούτε εγώ διατηρώ τις καλύτερες ιδέες για τις απόψεις μου. Ξεκινάει κάποιος την καριέρα του με έναν καλόν διορισμό στο ελληνικό δημόσιο και προϊόντος του χρόνου αντιλαμβάνεται ότι ο καπιταλισμός είναι περισσότερο προσοδοφόρος από τον σοσιαλισμό του διορισμού. Στρέφεται λοιπόν κατά εκατόν ογδόντα μοίρες προς την ελεύθερη οικονομία χωρίς να απεμπολεί τη σπουδαιότητα του δημοσίου τομέα τον οποίον αρμέγει καθ’ εκάστην πρώτην του μηνός ανελλιπώς. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι δεν μπορεί να σταθεί η ελεύθερη αγορά χωρίς ένα στιβαρό κράτος. Εμείς τώρα ως πραγματικοί ιδεολόγοι της παραγωγικότητας και του εμπορίου στηρίζουμε το εμπόριο από τη σταθερή θέση μας στο Δημόσιο. Ότι δεν καταλαβαίνετε να με ρωτάτε. Βλέπετε τις μεγάλες πολιτικές οικογένειες της Δεξιάς να κόπτονται υπέρ της παραγωγής και του ελεύθερου ανταγωνισμού όντας οι ίδιες κατακαλόκαιρο στη δροσερή σκιά του κράτους. Προτιμάνε την κρατική σκιά από τον καύσωνα και το λιοπύρι του Αυγουστιάτικου δεκαπενταύγουστου. Τουταυτό συμβαίνει και με κατώτερους υπαλλήλους του κράτους. Σου λέει ψηφίζω καπιταλιστικά για να ενισχύσει η δεξιά κυβέρνηση τους μισθούς του κρατικού κορβανά. Και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ που παλιά κατείχε την περίοπτη θέση της Αστυνομίας πόλεων. Εμείς σου λέει να περνάμε καλά, όχι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, αυτοί έτσι κι αλλιώς κορόιδα είναι. Βλέπω και εξανίσταμαι κυρίες Στρατηγών, ανωτέρων Τελωνειακών και Τηλεπικοινωνιών να ψηφίζουν μετά μανίας υπέρ της ελεύθερης οικονομίας με την προϋπόθεση πάντα να υπάρχει η μονιμότητα στο Δημόσιο, οι νόμιμες άδειες, τα νόμιμα κρατικά θέρετρα, τα νόμιμα πρατήρια τροφίμων, η κατοχύρωση των ομολογουμένως ανομολόγητων προνομίων με στόχο την ενίσχυση της ελεύθερης καπιταλιστικής αγοράς. Δηλαδή, δύο έως πέντε καρπούζια στη μία μασχάλη και άλλα τόσα στην άλλη, κινητό οπωροπωλείο. Νέες μόδες, νέα ήθη, νέες κονόμες. Μακάρ Παναϊτσαμ.
Έχω φίλους από τον στρατό ακόμη, εδώ και πενήντα χρόνια, ισχυροί υποστηρικτές της Δεξιάς παράταξης και μόλις τώρα αντιλαμβάνονται τα αγαθά αισθήματα της αριστεράς και στρέφονται με ροπή δύο χιλιάδων στροφών προς τον σοσιαλιστικό παράδεισο. Πιστεύουν μέσα τους πως η αριστερά είναι απλοχέρα μάνα, είναι ευαίσθητη, μοιράζει χρήμα με φορτωτές Caterpillar. Βέβαια εκείνη η εκμεταλλεύτρια, η Μάργκαρετ Θάτσερ, έλεγε πως ο σοσιαλισμός είναι καλός μέχρι να τελειώσουν τα λεφτά, και μάλλον τώρα μετράμε τα τελευταία κέρματα.
Ζούμε στην επικράτεια της πολλαπλής παράνοιας, άνθρωποι που μπήκαν στο δημόσιο λόγω της παντελούς και ολοσχερούς ανικανότητας να επιβιώσουν έστω και ως διαχειριστές περιπτέρου να ψηφίζουν δεξιά από άγνοια ή από παράδοση του προσπάππου που ψήφιζε Παπάγο και παλιότερα Δηλιγιάννη. Να παίξουνε τα όργανα ν αρχίσουν τα νταούλια!! Εμείς γι’ αλλού πηγαίναμε κι αλλού η ζωή μάς πάει.