ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Ιωάννης Νταβέλης,
διδάκτωρ Ιατρικής, αντιπρόεδρος
Ομίλου Animus και Συνδέσμου
Γραμμάτων και Τεχνών
Η Σόφι Σολ γεννήθηκε το 1921, ο πατέρας της ήταν δήμαρχος του Άνω Μπάντεν. Μεγάλωσε σε μία οικογένεια βαθιά θρησκευόμενη λουθηρανικού δόγματος, προτεσταντικού δηλαδή, στην οποία εκτός από τους γονείς υπήρχαν 6 αδέλφια. Η Σόφι Σολ ήταν το τέταρτο. Το 1932 μπαίνει στο σχολείο της στο κίνημα κοριτσιών Γερμανίας, το οποίο ήταν ένα κίνημα που πέρα από τα συγκεκριμένα απτά πράγματα που κάνανε τα σχολειοκοριτσόπαιδα, τότε ασχολούνταν και με άλλα πράγματα που δεν ασχολούνταν οι άλλες συμμαθήτριές της. Όπως το να έχει μια πιο εμπεριστατωμένη άποψη των γεγονότων και του περιβάλλοντος γενικότερα και όχι τη στυγνή άποψη που της σερβίραν.
Το 1937 εμπλέκεται με κάποιους ανθρώπους, συμμαθητές, από τους οποίους μαθαίνει τη μορφή της παθητικής αντιστάσεως ενάντια στο ναζιστικό καθεστώς. Και ότι όλα αυτά που σερβίρονταν στον λαό δεν ήταν ακριβώς αλήθειες αλλά ίσως πολλά από αυτά αποκρύπτονταν ή άλλα δεν λέγονταν.
Το 1940 εμφιλοχωρεί σε κύκλους καλλιτεχνών, ζωγραφικής, γλυπτικής κι η ίδια εισέρχεται σε σχολή φιλοσοφίας και βιολογίας του Μονάχου. Εκεί αρνείται την εναλλακτική εργασία που πρόσφεραν οι σχολές της Γερμανίας, της Ναζιστικής, για να μπορέσει να προωθηθεί κάποιος ως σπουδαστής στις περαιτέρω σπουδές του, γιατί το θεωρούσε η ίδια ατιμωτικό. Με αυτό τον τρόπο έμεινε πίσω στις σπουδές της. Παρόλα αυτά άρχισε και πάλι να συγχρωτίζεται με κάποιους περιθωριακούς καλλιτέχνες που της εμφύσησαν περισσότερο το «μικρόβιο» της παθητικής αντιστάσεως ενάντια στο καθεστώς.
Εκείνη την περίοδο, παρότι ήταν Λουθηρανή, άρχισε να ασπάζεται και να παρακολουθεί διάφορους ανθρώπους οι οποίοι άρχισαν να κάνουν μίας μορφής έμμεσης αντίστασης στον Εθνικοσοσιαλισμό και η ίδια πλέον άρχισε να ενστερνίζεται μέσα της και να δημιουργεί συνείδηση αντιστασιακού προσώπου.
Το δοκίμιό της στη σχολή που φοιτούσε είχε έναν περίεργο τίτλο με το «αν κατορθώσεις να κουνήσεις μία κούνια ενός μωρού μπορείς να κουνήσεις τον κόσμο όλο». Με αυτό ήθελε να πει ότι αρκεί ένας να αντισταθεί να κάνει την αρχή και θα ακολουθήσουν χιλιάδες άλλοι οι οποίοι δεν τολμούν μέχρι τότε. Αυτό και μόνο το σημείο είναι κομβικό για το τι πρέσβευε η Σόφι Σολ. Ο αδερφός της ο Χανς Σολ, ήταν ιατρός. Από τα υπόλοιπα αδέρφια το ένα πέθανε το 1926 ενώ γεννήθηκε 1925, ο άλλος πήγε στο Ανατολικό μέτωπο και δεν ξέρουμε ποτέ αν γύρισε το 1944. Η άλλη κόρη παντρεύτηκε κάποιον και αγνοούνται οι τύχες τους. Και η άλλη κόρη πέθανε το 1998 αφού έζησε μέχρι την ηλικία των 80 ετών. Ο Χανς Σολ ήταν ο ίδιος επαναστάτης και αυτός μύησε τη Σόφι Σολ βαθύτερα στη άδυτα της παθητικής αντιστάσεως ενάντια στο καθεστώς. Το 1942 δημιουργήθηκε η οργάνωση «Λευκό Ρόδο», ενώ η Σόφι Σολ ήταν προτεστάντης Χριστιανή, ασπάστηκε τα κηρύγματα του Ρωμαιοκαθολικού ιερέα από το Μούνστερ, ο οποίος πρέσβευε την παθητική αντίσταση ενάντια στο καθεστώς. Τα κηρύγματα του πάστορα του Μούνστερ της έκαναν τόση εντύπωση ώστε βαθιά ρίζωσαν μέσα στην καρδιά της. Η οργάνωση «Λευκό Ρόδο» αποτελούνταν κατά κύριο λόγο από τον Χανς Σολ, από τη Σόφι Σολ και από τον συνεργάτη τους Μπρομστ. Το «Λευκό Ρόδο» άρχισε να μοιράζει συγκεκριμένους κύκλους αντιναζιστικών φυλλαδίων. Ο Χανς Σολ, ο ιατρός, αυτός ο πεφωτισμένος ιατρός και αδερφός της Σόφι Σολ, στην αρχή δεν ήθελε να εμπλέξει την αδερφή του και να ρισκάρει. Μετά όμως αυτός και τα άλλα μέλη της οργάνωσης σκεφτήκαν ότι η Σόφι Σολ ως γυναίκα, θα μπορούσε να μεταφέρει κάποια μηνύματα ή γράμματα πολύ πιο εύκολα από τους άντρες. Έτσι λοιπόν της ανατέθηκε ο ρόλος του ταχυδρομέα.
Μετά από έκδοση 6 κύκλων αντιναζιστικών φυλλαδίων, στον έκτο κύκλο, της έκδοσης του έκτου αντιναζιστικού φυλλαδίου το «Λευκό Ρόδο» καταγγέλθηκε στην Γκεστάπο από διάφορους συνωμότες και ρουφιάνους. Ο Χανς Σολ, η Σόφι Σολ και ο Μπρομστ ο συνεργάτης τους συνελήφθησαν και σύρθηκαν στο κρησφύγετο της Γκεστάπο του Μονάχου. Εκεί τους υπέβαλε σε σωρεία ανακρίσεων ο επίτροπος Ρεμελ. Μετά από σειρά ανακρίσεων από τις οποίες δεν διαφαίνετο ενοχές διότι στην ουσία η Σόφι Σολ, πάντα βαθιά θεοσεβούμενη και με το αγαλματίδιο του Χριστού κρατώντας στο στήθος της δεν ήταν από τους επαναστάτες που ήθελαν να χυθεί αίμα. Ήθελε απλώς οι συμπολίτες της να μην χύνουν το αίμα άλλων. Ούτε οι άλλοι βέβαια να χύνουν το αίμα των συμπολιτών της. Ήταν απολύτως εντεταγμένη στη διδασκαλία του Ιησού Χριστού και τίποτα άλλο περισσότερο. Στη λεωφόρο της αγάπης.
Αυτοί λοιπόν οι αθώοι νέοι, χωρίς να έχουν κάνει καμία τρομοκρατική ενέργεια, απλώς και μόνο επειδή τολμήσανε να τα βάλουν σε ένα κομφουρταμιστικό καθεστώς καταπιέσεως, τρομοκρατίας, στυγνής λογοκρισίας, τολμήσαν να σηκώσουν κεφάλι. Συρθήκαν σε μία σειρά ανακρίσεων κατά τις οποίες βέβαια μπορεί να μην υπεβλήθησαν σε φρικτά βασανιστήρια όπως υπάρχουν σε άλλες περιπτώσεις αλλά και μόνο οι επανειλημμένες ερωτήσεις, η λεκτική τρομοκρατία, η ψυχολογική τρομοκρατία τους ισοπέδωσαν ψυχοσωματικά. Καθώς και το μαρτύριο της αϋπνίας. Μετά την παρωδία των ανακρίσεων στις οποίες δεν διαφαίνονταν φως, στήθηκε η κατηγορία για τους νέους, αφού πλέον η οργάνωση «Λευκό Ρόδο» βγήκε στην επιφάνεια και υπήρχαν τα 6 αντιναζιστικά φυλλάδια, οι νέοι κατηγορήθηκαν για εσχάτη προδοσία. Στις 22 Φεβρουαρίου το 1943 στο Μόναχο. Ο Χανς Σολ, η Σόφι Σολ και ο συνεργάτης τους Μπρομστ σύρθηκαν εναντίον του έκτακτου Στρατοδικείου υπό τον γνωστότατο δικαστή Φλαίσερ. Ο οποίος τους είπε ότι είναι αντιπατριώτες κομμουνιστές, μπολσεβίκοι, και ασκούν αντεθνική προπαγάνδα.
Η Σόφι Σολ είπε στην απολογία της ότι «ποτέ δεν άσκησα προπαγάνδα ήθελα απλά να πω κάποια πράγματα και να ήμουν η πρώτη, αυτά που αισθάνομαι τα αισθάνονται χιλιάδες, εκατοντάδες άλλοι. Αν τα πω εγώ πρώτη τότε θα ακουστούν σίγουρα και οι άλλοι. Απλώς δεν τολμούν μέχρι τώρα».
Ο αρχιδικαστής δεν συγκινήθηκε από την απολογία κανενός. Στις 22 Φεβρουαρίου, την ίδια ημέρα, μετά από παρωδία δίκης 4 ωρών καταδικάζονται σε θάνατο διά γκιλοτίνης. Αποκεφαλισμό δια λαιμητόμου. Το τραγικότερο είναι ότι το καθεστώς απένειμε μία χάρη 99 ημερών στους μελλοθάνατους. Για την περίπτωση των αγνών νέων ότι πρέπει να αποκεφαλιστούν την ίδια ημέρα το απόγευμα.
Μετά την ετυμηγορία σύρονται στις στρατιωτικές φυλακές του Μονάχου, εκεί αφού καθολικός ιερέας εξομολογεί τη Σόφι Σολ, η οποία αγκαλιάζει το αγαλματίδιο του Σταυρού με τον Εσταυρωμένο και δεν το αποχωρίζεται , ως την ώρα που αποκόπτεται το κεφάλι της. Και η οποία 5 η ώρα το απόγευμα της 22ας Φεβρουαρίου, το 1943, και διανύοντας την διαδρομή από το εσωτερικό της φυλακής, του αύλειου χώρου, για να μπει στο εσωτερικό του χώρου που είχε εγκατασταθεί η απαίσια γκιλοτίνα. Αφού την άρπαξαν οι δήμιοι με ηγέτη τον Ραϊχαρντ τον επίσημο δήμιο του Ράιχ, αυτά τα πρόσωπα καρικατούρες, ντυμένοι με στολές κλόουν, με υψηλά μαύρα πηλήκια, σαν τους σύγχρονους επίσημους νεκροθάφτες. Βαδίζοντας στο ικρίωμα η νεαρή και κρατώντας τον Εσταυρωμένο, φώναξε «Ω! Αυτή την ηλιόλουστη μέρα επέλεξε ο Κύριος να απωλέσω τη ζωή μου. Ας είναι, όμως, γιατί αυτή την ηλιόλουστη μέρα που θα χάσω εγώ τη ζωή μου, θα έχουν πλέον το θάρρος να ακολουθήσουν χιλιάδες άλλοι και να δώσουν το παράδειγμα στην ανθρωπότητα της εξοχότητας του Κυρίου και της αγνότητας».
Ήταν μέχρι το τέλος της ήρεμη, απαλλαγμένη από το άγχος του θανάτου, όπως οι άγιοι μάρτυρες των πρώτων χριστιανικών χρόνων. Υπέστη την αποτομή της κεφαλής της ως μία νέα Αγία. Ακολούθησε ο Χανς Σολ και ο Προμστ. Η καρατόμηση ολοκληρώθηκε στις 5:30 υπό τα βλέμματα του επιτρόπου της γκεστάπο Ρόμερ που τους ανέκρινε ολόκληρες μέρες.
Ο ίδιος πλέον αισθανόταν άβολα. Ο Χανς Σολ, η Σόφι Σολ και ο συνεργάτης τους Μπρομστ έγιναν εμβληματικές φυσιογνωμίες για την ανθρωπότητα.
Οι σύμμαχοι στην προπαγάνδα τους εναντίον των Ναζί στη γερμανοκρατούμενη περιοχή το 1944 σκορπίζανε μεταμβομβαρδιστικά τα αντιναζιστικά φυλλάδια του «Λευκού Ρόδου» δίκην προπαγάνδας στους Γερμανόφωνους πληθυσμούς.
Έξοχοι φιλόσοφοι ομολόγησαν, ότι στην ανθρωπότητα ποτέ δεν υπήρξε τόση αγνή εμφάνιση νεολαίων, οι οποίοι χωρίς να λερώσουν τα χέρια τους με αίμα, έβαλαν τον εαυτό τους μπροστά σε ένα στυγνό καταπιεστικό καθεστώς μην υπολογίζοντας τη ζωή τους.
Εκπρόσωποι του ολοκαυτώματος επίσης ομολόγησαν ότι παρότι το «Λευκό Ρόδο» δεν ήταν ούτε βομβιστές ούτε είχαν αντιναζί ενέργειες η στάση τους και μόνο η συμβολική είχε καθοριστικό ρόλο στην αποτροπή της ναζιστικής προπαγάνδας.
Η Σόφι Σολ δεν ήταν αριστερή δεν ήταν αναρχική. Η Σόφι Σολ ήταν μία Χριστιανή που αγαπούσε τον Χριστό και τον κόσμο.
Υπέστη το μαρτύριό της διότι θεώρησε ότι έπρεπε να το κάνει για να αποκατασταθεί το κύρος της χώρας της χωρίς να βάψει τα χέρια της με αίμα. Αυτό ήταν το πιστεύω της. Ο κόσμος πρέπει να θυμάται τέτοιες εμβληματικές φυσιογνωμίες πάντα.