Της
Μαρίας Αλμπανίδου,
νομικού MSc,
αρθρογράφου,
ποιήτριας
Καλημέρα, καλημέρα αγαπημένες φίλες και αγαπημένοι φίλοι! Την Παρασκευή 1 Ιουλίου εγκαινίασα για τη φετινή χρονιά τον αγαπημένο μου εδώ και δεκαετίες θερινό σινεμά «Εξωραϊστική» βλέποντας μια ταινία, γιατί σαν χώρο τον εγκαινίασα για φέτος την Τρίτη 28 Ιουνίου παρακολουθώντας την εξαιρετική παράσταση «Να σου πω μια ιστορία» σε διασκευή – σκηνοθεσία του Δημήτρη Πλειώνη που βασίζεται στο διεθνές best seller του Αργεντίνου ψυχοθεραπευτή και συγγραφέα Χόρχε Μπουκάι, την οποία και σας συστήνω ανεπιφύλακτα.
Την Παρασκευή, όμως, δεν είδα μία οποιαδήποτε ταινία. Είδα μία υπερπαραγωγή, που μπορεί να συγκριθεί άνετα με τα ευρωπαϊκά και τα αμερικάνικα στάνταρ και ο προϋπολογισμός της οποίας ξεπέρασε τα 4.000.000 ευρώ, γεγονός που την κατατάσσει ως την ακριβότερη παραγωγή του ελληνικού κινηματογράφου. Μία τόσο θεαματική και συγκινητική ταινία που όταν βγήκα από τον κινηματογράφο, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, τα μάτια μου ήταν υγρά και ένιωθα δέος. Και σας μιλάω για την ταινία «Σμύρνη μου αγαπημένη», την ιστορική, δραματική και ελληνική ταινία σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Καραντινάκη και σενάριο που συνυπογράφει η Μιμή Ντενίση με τον θεατρικό συγγραφέα Μάρτιν Σέρμαν, μία ταινία που θεωρώ ότι πρέπει να δούμε όλοι οι Έλληνες. Και εδώ έρχεται το ερώτημα: Γιατί αυτή η τόσο προσεγμένη και καλογυρισμένη ταινία, που σε όλα τα επίπεδα ήταν άψογη, πήρε κακές κριτικές και δεν υποστηρίχθηκε από τους κριτικούς; Δηλαδή στην Ελλάδα πρέπει να γυρίζονται μόνο «δύσκολες» και «περίεργες ταινίες», με τις οποίες, για να μην παρεξηγηθούμε δεν έχω τίποτα, αντίθετα μου αρέσουν πολύ, δεν τις χάνω και γράφω γι’ αυτές, για να τις εκθειάζουν οι κριτικοί; Αυτή η ταινία έπρεπε να σπάει ταμεία όπως έκανε πέρυσι «Ο άνθρωπος του Θεού» και οι κριτικοί να την θεωρούν top και να μη σταματούν να την προτείνουν. Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου πάντα, αλλά και πολλών άλλων που είδαν την ταινία, για μια ταινία μαγευτική σε όλα τα επίπεδα.
Αλλά ας περάσουμε στο προκείμενο. Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο της Μιμής Ντενίση που αφορά στην καταστροφή της Σμύρνης το 1922. Στην ταινία πρωταγωνιστεί ένα πολύ δυνατό καστ, όπως η Μιμή Ντενίση, ο Λεωνίδας Κακούρης, ο Μπουράκ Χακί, ο Κρατερός Κατσούλης, η Κατερίνα Γερονικολού, ο Γιάννης Βογιατζής, η Ταμίλα Κουλίεβα, η Αναστασία Παντούση, ο Χρήστος Στέργιογλου, η Ντίνα Μιχαηλίδου, κ.ά. Η θαυμάσια μουσική επένδυση της ταινίας είναι του συνθέτη, μουσικού και καθηγητή στο Μουσικό Σχολείο Βόλου, αλλά και ιδρυτή της Εστουδιαντίνας Νέας Ιωνίας Αντρέα Κατσιγιάννη. Η εξαιρετική φωτογραφία είναι του έμπειρου διευθυντή φωτογραφίας Σίμου Σαρκετζή («Μικρά Αγγλία»). Όλοι οι ηθοποιοί, ακόμα και όσοι παίζουν δευτερεύοντες ρόλους, ακόμη και οι κομπάρσοι, παίζουν τόσο καταπληκτικά, τόσο άρτια, τόσο ολοκληρωμένα που ειδικά για τους Έλληνες ηθοποιούς, για μία ακόμη φορά συνειδητοποίησα πόσο άριστοι είναι και πόσο δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα πρότυπα του εξωτερικού, αφού θα το πω για μία ακόμη φορά για να το εμπεδώσουμε η ταινία είναι ευρωπαϊκών και αμερικανικών προδιαγραφών και αξίζει να τη δούμε όλοι μας. Άπαντες. Ακόμη και νέα παιδιά για να μάθουν την ιστορία της πατρίδας τους. Και μη μου πείτε ότι έχει σκηνές βίας, γιατί πλέον σήμερα τα νέα παιδιά έχουν εθιστεί τόσο πολύ στη βία και στην άσχημη και άχρηστη βία με αυτά τα τελείως ανούσια βιντεοπαιχνίδια, που αυτή η βία, η οποία περιέχεται στην ταινία, είναι αμελητέα και είναι με πολύ καλλιτεχνικό τρόπο δοσμένη σαν πίνακας ζωγραφικής.
Άλλωστε η «Σμύρνη μου αγαπημένη» είναι μία καλλιτεχνική ταινία. Από το πώς παρουσιάζει τη ζωή στην κοσμοπολίτικη Σμύρνη στις αρχές του αιώνα, με τα εξαιρετικά σπίτια, τα υπέροχα κουστούμια, τη μοναδική προκυμαία, τους γεμάτους ζωή δρόμους της. Αναφέρεται στη ζωή της πλούσιας οικογένειας Μπαλτατζή, του Δημήτρη Μπαλτατζή, εμπόρου (Λεωνίδας Κακούρης) και της συζύγου του Φιλιώς (Μιμή Ντενίση) μέχρι το πώς παρουσιάζει όλη την καταστροφή της πόλης. Τα πάντα δίνονται μ’ ένα έντονο καλλιτεχνικό τρόπο, σ’ αυτό βοηθάει τόσο η εξαιρετική σκηνοθεσία του Γρηγόρη Καραντινάκη, όσο και η ασύλληπτου κάλλους φωτογραφία του Σίμου Σαρκετζή, αλλά επίσης δίνονται και με ένα υπέροχα ευαίσθητο τρόπο. Ακόμη και οι σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων δίνονται με τέτοια ευαισθησία και τρυφερότητα, παρόλο που οι τελευταίοι υπηρετούν στην ουσία τους Έλληνες, αλλά οι Έλληνες τους θεωρούν οικογένειά τους. Και ρίχνει τους προβολείς στον πολύ άσχημο ρόλο που έπαιξαν οι Μεγάλες Δυνάμεις στην καταστροφή της Σμύρνης και γενικά στη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 με την περίφημη στάση ουδετερότητας που κράτησαν, όταν όλη η Σμύρνη φλεγόταν και οι Έλληνες ήταν υπό διωγμό. Εντούτοις προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες ανάμεσα στους «κακούς» Τούρκους και τους «καλούς» Έλληνες, καθώς γνωρίζει ότι τα παιχνίδια παίζονταν αλλού. Και αυτό είναι προς τιμή της. Γενικά τα ιστορικά γεγονότα στην ταινία παρουσιάζονται με τέτοιο ακριβή τρόπο που πραγματικά είναι σαν να διαβάζει κανείς βιβλίο ιστορίας.
Εντέλει το συναίσθημα που κυριάρχησε μέσα μου όταν παρήλθαν τα συναισθήματα της συγκίνησης και του δέους ήταν η απόλαυση. Ναι, η «Σμύρνη μου αγαπημένη» είναι μια απολαυστική ταινία! Μια χορταστική ταινία! Χορταίνει το μάτι σου εικόνες, χορταίνει το συναίσθημά σου αισθήματα και αισθήσεις. Σας συστήνω να μην τη χάσετε και να τη δείτε οπωσδήποτε όσο ακόμα θα παίζεται στην «Εξωραϊστική» σ’ αυτόν τον υπέροχο θερινό κινηματογράφο της πόλης μας που όλοι πρέπει να στηρίζουμε. Μόνο να κερδίσετε έχετε παρακολουθώντας την ταινία! Επίσης αισθάνομαι την ανάγκη να πω πολλά-πολλά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές και στην παραγωγή γι’ αυτή την τόσο ξεχωριστή ταινία που μας κάνει περήφανους ως Έλληνες.
Ώς την επόμενη φορά, έχετε την αγάπη μου και καλή θέαση!