Του Νεοκλή Μαντά,
διδάκτορα Πολεοδομίας-Ψυχογεωγραφίας,
Μια ακόμη πανσέληνος έλαβε χώρα στον αίθριο ουρανό της ασυνήθιστα θερμής εβδομάδας που μας πέρασε. Κι αν κατοικούσαμε σε άλλον χωροχρόνο, αν ήμασταν για παράδειγμα ιθαγενείς Ινδιάνοι στην αμερικανική ήπειρο πριν την καταστροφική έλευση των λευκών ευρωπαϊκών πλοίων, αυτή την πανσέληνο θα την αποκαλούσαμε «Φεγγάρι των Λουλουδιών», καθώς θα συνέπιπτε με την αχαλίνωτη ανθοφορία που θα καραδοκούσε στα τέλη της εξωτικής άνοιξης του φανταστικού ημισφαιρίου μας. Αλλά ζούμε στον 21ο αιώνα, έχουμε αγενώς γυρισμένη την πλάτη στη μητέρα φύση, δεν λατρεύουμε τα φώτα και τους καρπούς του αιθέριου στερεώματος και απλώς της αποδώσαμε το ανέμπνευστο τίτλο της υπερ-πανσελήνου.
Ο λόγος γι’ αυτή την κατάφωτη πανσέληνο, η οποία πλησίασε τον επιβαρυμένο πλανήτη μας με την ελλειπτική τροχιά της, σε πολύ κοντινή απόσταση και έλουσε με τις ετερόφωτες ακτίνες της, τη ζορισμένη και ιδρωμένη διάθεση των ημερών. Μια τεράστια χλωμή σφαίρα, σαν ξεχασμένη χάντρα από το παγανιστικό περιδέραιο των αρχαίων ημερών, βρέθηκε να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας, επηρεάζοντας τα αρχέγονα ένστικτα και την καθημερινή αισθητική μας. Είναι γεγονός ότι εκτός από τη συναισθηματική μεταμόρφωση που προκάλεσε στη λυκάνθρωπο ψυχή μας, αυτό το ουράνιο φαινόμενο ίσως να ομόρφυνε και λίγο το τραχύ αστικό τοπίο με τις πολλές πολυκατοικίες, τα λιγοστά νεοκλασικά και το σκοροφαγωμένο πράσινο. Δεν είναι λίγες οι ψηφιακές καταγραφές που αποτυπώσανε φωτογραφικά στο Instagram την εξωραϊστική παρουσία του πελώριου φεγγαριού σε ταράτσες, βεράντες και παγκάκια, προσπαθώντας να μας κάνουν να ξεχάσουμε τις ολοένα και περισσότερες αυτήκοες μαρτυρίες για θηριανθρωπικές φωνές που διαταράζουν τη βραδινή κοινή ησυχία των πόλεων. Όση πρόοδος, τόσες κι οι φωνές απόγνωσης.
Εμείς ας σταθούμε για άλλη μια φορά σε αυτά που έχουν την τάση να κρύβονται πίσω από τη σκόνη που σηκώνουν στο πέρασμά τους οι μαζικά επιβαλλόμενες θετικές ενέργειες. Πίσω από την αχλή των ρομαντικών ιστοριών που μετατρέπουν τις μεσογειακές μας γειτονιές σε μεταφυσικούς ερωτικούς τόπους και πέρα από τους φωτοφόρους ορίζοντες που καθρεπτίζουν στα νερά των λιμανιών σαγηνευτικές ιδέες για καλοκαιρινά ταξίδια, υπάρχει και κάτι άλλο ανέκφραστο που περιμένει να μεταμορφωθεί σε ένα άγρια εκφρασμένο συναίσθημα, πριν από κάθε πανσέληνο. Είναι η ανθρώπινη μοίρα μας, που αντιδρά άσχημα απέναντι σε κάτι που μας δάγκωσε ή μας καταράστηκε, κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια των πρώτων ονειροπολήσεών μας. Τότε, όταν μικροί κοιτάξαμε την ολόγιομη σφαίρα, τολμώντας να πιστέψουμε σε κάτι καλύτερο κι αυτή κατέσχισε τις σάρκες των ονείρων μας υπενθυμίζοντας τους αυστηρούς νόμους της φυσικής και της κοινωνίας. Όσοι ελπίζουμε, θεωρούμαστε τερατώδεις λυκάνθρωποι. Αλλά στον 21ο αιώνα, καταφέραμε τουλάχιστον να μην καλούνε οι άλλοι την αστυνομία για κάποιους ακίνδυνους τελικά βρυχηθμούς ψυχών σε ταράτσες, βεράντες, παγκάκια και ακάλυπτους. Και πάντα, στη νέα φάση της Σελήνης, ο Δήμος προβλέπει να περνάνε τα οχήματά του και να μαζεύουνε, τα καμένα – από το ασήμι που τους ρίξανε – όνειρα.
[email protected]