Του Νεοκλή Μαντά,
διδάκτορα Πολεοδομίας-Ψυχογεωγραφίας,
Λήγει και ο Φεβρουάριος, αφήνοντας πίσω του πολλές σκοτεινές, θλιβερές και αιμοβόρες ειδήσεις, οι οποίες συνεχίζουν να μας τραυματίζουν, γεμίζοντάς μας απογοήτευση για την αντικειμενικά μικρή ανθρωπιστική πρόοδο που έχουμε συντελέσει ως ευρωπαϊκά βαλκανική κοινωνία στο λυκαυγές του 21ου αιώνα. Ασθενείς που αφήνονται χρόνια να πονούν λόγω αναστολής χειρουργείων, φοιτητές που τσαλαπατούνται από δυνάμεις καταστολής γιατί πιστεύουν σε μια διαφορετική οπτική γωνία, ανήλικοι και ενήλικοι που συνθλίβονται καθώς τα γρανάζια των διαφόρων εξουσιών γυρίζουν πάνω από τις ραχοκοκαλιές τους, πρόσφυγες και μετανάστες που αυτοπυρπολούνται γιατί δεν τους ανοίγεται ο γραφειοκρατικός δρόμος από την κόλαση στον παράδεισο. Ταυτόχρονα, κάποιες αχτίδες ελπίδας αχνοφαίνονται – πάντα πεισματικά κρυφο-αισιόδοξη η ανθρώπινη φύση – υποσχόμενες ότι όλες αυτές οι εγκληματικές σκηνές που διαδραματίζονται μπροστά στα θολωμένα από το φως των οθονών μας μάτια, πιθανώς να σταματήσουν να λαμβάνουν χώρα στο άμεσο μέλλον, μόνο και μόνο επειδή η σαφώς περιορισμένη όρασή μας κατορθώνει ακόμα να τα αντιλαμβάνεται στο newsfeed των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης. Ελπίδες που ευχόμαστε να μην αποτελούν οπτικές παρενέργειες του βαθιά εκφυλισμένου τηλεοπτικού βλέμματός μας.
Όμως, αυτή η ίδια εποχή, που στις αρχές της Πληροφοριακής Επανάστασης ευαγγελίζονταν ότι όλα πλέον θα μπορούσαν να αλλάζουν προς το καλύτερο σύμφωνα με τον ηλεκτρονικό τρόπο, που ήθελε τις κρίσιμες μάζες να είναι καλά σφηνωμένες στον οικιακό χώρο ανάμεσα στους καναπέδες και στα πληκτρολόγια, φαίνεται να αλλάζει γνώμη. Ένα νέο σχέδιο βρίσκεται ήδη στα σκαριά των καλοπροαίρετων think-tanks, αφού αυτές οι επίλεκτες ομάδες, που πάντα μεριμνούν για την απρόσκοπτη ευημερία των υπνωτισμένων λαών, δεν είχαν λάβει σοβαρά υπόψη στις μελλοντολογικές τους εκθέσεις τον αστάθμητο παράγοντα της αντισυστημικής έκφρασης των ενύπνιων πολιτών. Πλέον, στους διαδρόμους των παρασκηνίων της θεαματικά σκηνοθετημένης κοινωνίας ακούγεται η προετοιμασία ενός ειδικού Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας των απόψεών μας στον κυβερνοχώρο, πάντα συμμορφωμένου με το επίσημο πλανητικό αφήγημα. Προκαταρκτικά τέτοια σχέδια έχουν ήδη εφαρμοστεί χειμώνα στον αραβικό κόσμο, πάντα μετά την «Άνοιξη».
Μέσα σε αυτή την παράδοξη περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ανάμεσα από κρυφές (προσ)ευχές για αναπόφευκτες, βαθιά ανθρωπιστικές αλλαγές στην πραγματική ζωή και μπροστά σε ένα επικείμενο νέο κανονιστικό πλαίσιο για τη δημόσια έκφραση στον εικονικό κόσμο των κοινωνικών δικτύων, πώς να συνεχίσουμε τις – ανοιξιάτικες πια – βόλτες μας στη μισάνοιχτη επαρχιακή μας πόλη; Ας ευχηθούμε οι μελανές ψηφιακές μαρτυρίες και εικόνες, που βρήκανε τα μάτια μας κατά την πλοήγησή μας στον παγκόσμιο ιστό, να μας αφυπνίσουν και να μας κάνουν να διεκδικήσουμε σε πραγματικό χρόνο και κόσμο, την εξάλειψή τους από το προσεχές μέλλον. Κι ίσως έτσι, σε κάποια άλλη χρονιά, λιγότερο απειλητική, σκοταδιστική, κακάσχημη και σαρκοβόρα, να μπορέσουμε να απολαύσουμε όλοι, ανάλαφρους περιπάτους. Ίσως να περπατήσουμε επιτέλους στον ονειροδιάδρομο του Κορδονιού, χωρίς η απόδρασή μας να αναβάλλεται από τα αβάσταχτα βάρη της ψυχής, που τώρα μοιάζουν να κουβαλάνε τα πόδια μας. Αλλά έως τότε, κανείς μας δεν μπορεί να περπατά αμέριμνος στον κήπο των εξελίξεων, γελώντας με την καρδιά του.
[email protected]