Του Νεοκλή Μαντά,
διδάκτορα Πολεοδομίας-Ψυχογεωγραφίας,
[email protected]
Σε κάποια άλλη χρονική περίοδο, λιγότερο τοξική και επικίνδυνη για τη δημόσια υγεία και τάξη, θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε μια Κυριακή στoν πατροπαράδοτο εορτασμό του ερωτικού και προστάτη του αφελούς καπιταλισμού Βαλεντίνου. Θα συλλέγαμε πορφυρά βελούδινες δηλώσεις κεραυνοβολημένων καταναλωτών έξω από οριεντάλ ανθοπωλεία και οξιντεντάλ ζαχαροπλαστεία, λίγο πριν προσέλθουν στους ναούς του φραγκολεβαντίνου Αγίου. Ή ακόμα θα παρουσιάζαμε σε αποκλειστικότητα αμοντάριστες εικόνες από γονυπετείς ερωτοχτυπημένους σε ιερούς προαύλειους χώρους, ενώ θα προσέγγιζαν με παρδαλά δώρα τους άγιους τόπους της λατρείας τους.
Όμως η εποχή μας δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο. Οι παραπλανητικές Σειρήνες έχουν πάψει από καιρό να σαγηνεύουν με το ρομαντικό σφύριγμά τους τ’ αυτιά μας και οι πεισιθάνατες Κασσάνδρες έχουν επιβεβαιωθεί στις χειρότερες προβλέψεις τους για τη δυτική μας μοίρα. Οι αποχυμωμένες καρδιές μας λαμβάνουν μόνο γκρίζους παλμούς από το δάσος της εκκωφαντικής σιωπής που μας περιβάλλει και οι άδειες τσέπες μας δεν μπορούν να εξαγοράσουν λίγη από εκείνη τη μαγεία που μας παραμύθιαζε ότι καταναλώνουμε ανέμελοι το Τέλος της Ιστορίας. Η κοινωνία μας γκρεμίζεται κι οι πόλεις μας μετατρέπονται με στρατηγική ακρίβεια σε αχανή τσιμεντένια δάση, όπου αξιολύπητοι λύκοι ξερνάνε βιομηχανικές κατάρες και αλαφροΐσκιωτες υπάρξεις τρέχουν να ανακαλύψουν νέους οικολογικούς κόσμους. Οι πρώτοι δεν ερωτεύονται ποτέ, μόνο κερδίζουν. Τα κτήνη δεν έχουν ψυχή. Οι δεύτερες έχουν την τάση να επιμένουν στην επάνοδο εκείνης της ψυχικής αίσθησης, που κάποτε ζέστανε τη βαθιά απογοήτευσή τους από τον ψυχρό κόσμο. Είναι αυτές, που ακόμα και σήμερα, όταν δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να αισιοδοξούν ότι μια χωματερή θα μετατραπεί ξαφνικά σε κήπο, αυθαδιάζουν. Δεν ξεχνούν τη σκοτεινή κοινωνικο-ιστορική συγκυρία, κι όμως λαμπρά ερωτεύονται.
Μέσα από τη διαρκή υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, κάτω από τις απανωτές απαγορεύσεις ελευθεριών ή διακινήσεων, δίπλα από τις εξομολογήσεις τραυματικών εμπειριών από άρρωστες καταχρήσεις εξουσίας και πέρα από τα camps με τους σύγχρονους ιερομάρτυρες, αυτές οι συνειδητοποιημένα θνητές υπάρξεις ψάχνουν να βρουν την έτερη ψυχή τους, χωρίς να πατήσουν καμία άλλη. Δεν τους πειράζει που φέτος ίσως να μη στολίσουν με άνθη και σοκολατάκια τους ερωτικούς τους επιταφίους, αλλά τους ενοχλεί που κάποιοι δεν νιώθουν να αγαπούν όλους τους συνανθρώπους τους.
Όσοι τολμούνε λοιπόν να ξεκουνηθούν, περπατάνε μέσα στην καταχνιά του αιώνα με λάμπα θυέλλης το ατόφιο συναίσθημα της αγάπης. Βγαίνουν ενίοτε σε ανθρωπιστικά ξέφωτα, όπου ένας νέος απτέρωτος Θεός, με μπλεγμένα καλώδια στα μαλλιά, αποκαλύπτεται και τους εξευγενίζει. Πολλές φορές φαίνεται να τους ξεγελά και να τους περιπαίζει, όμως τις περισσότερες φορές, το υδροχοϊκό Του χάδι – στο δεξιό μέρος της ψυχής – μοιάζει να ημερεύει το ορμέμφυτο μίσος κατά της ανθρωπότητας. Εκείνο το μελανό, που έχει την τάση να εξαγριώνεται μόλις τα πράγματα δυσκολεύουν. Κι έτσι, αυτές οι ψυχές δεν γρυλίζουν άσχημους εφιάλτες, παρά αρθρώνουν ωραία όνειρα.