Είναι Βολιώτισσα με διεθνή απήχηση, είναι γλύπτρια με έργα που κοσμούν διάφορα σημεία του κόσμου, είναι καλλιτέχνης ενεργή και δραστήρια, που δεν σταματά να ονειρεύεται το επόμενο δημιούργημά της. Η Σίσσυ Πιάνα είναι γλύπτρια με πρόσφατο έργο την προτομή της πολιτικού Simone Veil που θα τοποθετηθεί στο Πάνθεον στο Παρίσι, ενώ η προτομή – η δική της προτομή – της Μαρία Κάλλας κοσμεί το Ίδρυμα Θεοχαράκη στην Αθήνα δημιουργώντας αναπόφευκτα συγκρίσεις… Η Σίσσυ Πιάνα χαρακτηρίζει «λιμανάκι» τον Βόλο της εφηβείας της και εκφράζει την επιθυμία να δημιουργεί ατενίζοντας τη θάλασσα της χώρας της… Μιλάει για όσα έκανε και όσα θα κάνει, για όσα έγιναν και την έκαναν ξακουστή.
Αναφέρεστε ως Ελληνογαλλίδα που γεννήθηκε στον Βόλο και ζει και διαπρέπει ως γλύπτρια στη Γαλλία. Μιλήστε μας για τη σχέση σας με τον Βόλο.
Ο Βόλος είναι το λιμανάκι μου. Τον αγαπώ, υπάρχει μια γλυκιά ξεχωριστή αύρα σε αυτή την πόλη. Κάθε φορά που ξαναγυρίζω στον Βόλο ξαναγυρίζω στην ξεγνοιασιά της εφηβείας μου.
Τι ήταν εκείνο που σας οδήγησε να σπουδάσετε στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στη Μασσαλία;
Είμαι από τα άτομα που θέλουν να είναι πάντα κάπου αλλού. Από μικρή ονειρευόμουν άλλα μέρη, άλλες γλώσσες, άλλες μουσικές, άλλες κουλτούρες. Η Γαλλία πάντα με τραβούσε, στη Μασσαλία είχαμε μια μακρινή θεία. Κι η θεία αυτή, που σήμερα είναι 94 ετών, έγινε ένα πολύ κοντινό μου άτομο και η Μασσαλία κατάφερε κι έγινε το δεύτερο λιμάνι στη ζωή μου.
Τι κάνει τη γλυπτική σας «γραφή» διεθνή και αναγνωρισμένη;
Η γλυπτική, όπως και κάθε τέχνη, οπτική ή ακουστική, δεν έχει σύνορα. Είναι μια κοινή γλώσσα, που αν βγαίνει από την ψυχή μας, δεν μπορεί παρά να αγγίξει «αδελφές ψυχές». Εξάλλου τα άτομα που με εμπνέουν είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένα και αγαπημένα.
Ποιες είναι οι δυσκολίες που βιώσατε και πώς τις αντιμετωπίσατε;
Οι δυσκολίες που συνάντησα στο ξεκίνημά μου ήταν οικονομικές που θα τις είχα νομίζω όπου κι αν βρισκόμουν και απλά τις αντιμετώπισα δουλεύοντας πολύ!
Πιστεύετε ότι αν μένατε στον Βόλο θα είχατε ανάλογη εξέλιξη ή πιο σωστά τι πιστεύετε ότι τελικά θα κάνατε εάν μένατε στον Βόλο;
Γνωρίζοντας τον εαυτό μου ξέρω ότι όπου και να βρισκόμουν θα προσπαθούσα κάτι να καταφέρω, αλλά μέσα μου πιστεύω πως δεν θα είχα την ίδια εξέλιξη αν έμενα στον Βόλο. Ωστόσο, ο Βόλος είναι το μέρος που πήρα τις «βάσεις» και τα «ερεθίσματα» για να δημιουργήσω σε κάποιο άλλο μέρος. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα έκανα αν δεν έφευγα. Τελικά νομίζω τα περισσότερο «ανήσυχα» άτομα φεύγουμε από τον Βόλο, όσο κι αν τον αγαπάμε, για να βρούμε κάτι άλλο. Όπως οι Αργοναύτες έφυγαν από την Ιωλκό για να βρούνε το χρυσόμαλλο δέρας.
Γιατί διαλέξατε τη γλυπτική που έχει να κάνει με όγκους, με δύσκαμπτα υλικά;
Τη γλυπτική την ανακάλυψα μετά από ένα πολύ δυστυχές γεγονός στη ζωή μου. Ήταν όταν έχασα πολύ πρόωρα τον πατέρα της κόρης μου στα 32 του χρόνια και θέλησα να κάνω την προτομή του μόνο και μόνο για να κρατήσω τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ζωντανά. Από τότε η γλυπτική έγινε τρόπος ζωής μου.
Ήταν η πρώτη και μοναδική σας επιλογή η γλυπτική ή τη συνδυάζετε και με άλλες μορφές εικαστικών;
Όχι. Η πρώτη μορφή εικαστικής μου έκφρασης ήταν το σκίτσο, το σχέδιο, η ζωγραφική. Σχεδιάζω ακόμη, αλλά μόνο σαν διάλειμμα. Η γλυπτική με παθιάζει.
Οι προτομές σας έχουν αφήσει τη φήμη σας να ξεπεράσει τα όρια της χώρας που ζείτε… Δώστε μας μερικά στοιχεία για όσα επιθυμείτε.
Είμαι από τους τυχερούς που συναντώ ορισμένα από τα είδωλα, που έχω κάνει σε μπούστο, αν αυτό εννοείτε. Μία από τις αξέχαστες συναντήσεις μου χάρη στη δουλειά μου ήταν με τον Joe Dallesantdro που υπήρξε μούσα και του Andy Warhol που με κάλεσε ένα καλοκαίρι στο Λος Άντζελες ή η συνάντησή μου με τον Keith Richards ή με την Patti Smith. Σύντομα (έχοντας βέβαια υπόψη τα εμπόδια με τον Covid-19) θα έχω συνάντηση με τον Iggy Pop και ίσως και με την Grace Jones.
Πώς αντιδράτε στην αποτύπωση της Μαρία Κάλλας που έχετε κι εσείς παρουσιάσει και κοσμεί το Ίδρυμα Θεοχαράκη στην Αθήνα. Θεωρείτε υπερβολικές τις αντιδράσεις;
Όταν το πρωτοείδα αυτό το άγαλμα, η αλήθεια είναι πως δεν μου άρεσε και δεν μου θυμίζει την Κάλλας σε τίποτα. Νομίζω πως ο κόσμος αντέδρασε κατά τον ίδιο τρόπο. Αλλά ίσως πρέπει να ηρεμήσουμε όλοι γιατί πήρε πολύ μεγάλες διαστάσεις αυτό το γεγονός και ας μην ξεχνάμε πως η γλυπτική είναι μια δύσκολη τέχνη.
Ποιο είναι το τελευταίο σας έργο και ποιο το επόμενο;
Το τελευταίο μου γλυπτό είναι το μπούστο της Simone Veil, της Γαλλίδας πολιτικού, που επιβίωσε της αιχμαλωσίας της στο στρατόπεδο του Άουσβιτς όταν ήταν 16 χρόνων. Επιλέχθηκε για τη δημιουργία αυτού του γλυπτού μετά από πανευρωπαϊκό διαγωνισμό για οκτώ μπρούτζινες προτομές που θα τοποθετηθούν στη Γαλλία και την Ευρώπη σε πολύ σημαντικά μέρη όπως το Πάνθεον στο Παρίσι, τη Γαλλική Ακαδημία, το Ευρωκοινοβούλιο, το Memorial de la Shoah, στο Birkenau Άουσβιτς, την Εθνοσυνέλευση, την πόλη του Στρασβούργου και την πόλη της Νίκαιας. Το επόμενό μου γλυπτό θα είναι και πάλι μια γυναίκα, η Aretha Franklin για το οποίο επίσης επιλέχθηκα και προορίζεται για το Ντιτρόιτ στην Αμερική.
Οι ιστορίες των γυναικών που ασχολήθηκαν με τη γλυπτική είναι γνωστές για την τραγικότητά τους. Σας αποθάρρυναν ή έγειραν το ενδιαφέρον σας;
Σίγουρα δεν με αποθάρρυναν, τουναντίον μου διέγειραν μπορώ να πω το ενδιαφέρον, όσον αφορά το να ασχοληθώ κι εγώ με τη γλυπτική. Ήταν άλλα χρόνια και τις θαυμάζω για τη δουλειά τους. Νομίζω όμως ότι πρέπει να ξεφύγουμε από τα «κλισέ» της γυναίκας γλύπτριας ή καλλιτέχνιδας ή επιστήμονας κ.λπ. Προσωπικά δεν με βλέπω σαν «γυναίκα» γλύπτρια, αλλά σαν «άτομο».
Μιλήστε μας για την καθημερινότητά σας, για το πρόγραμμα και τις καλλιτεχνικές σας δράσεις…
Η καθημερινότητά μου είναι η γλυπτική. Από την ώρα που θα ανατείλει ο ήλιος μέχρι να δύσει και που δεν θα βλέπω πια καλά τι κάνω. Είναι ένα πάθος. Για παράδειγμα ετοιμάζω το πρωί τσάι και ξεχνάω να το πιώ, ξεχνάω να φάω. Με απορροφά τελείως αυτό που κάνω κι αυτό που συμβαίνει επτά μέρες την εβδομάδα. Φυσικά η μουσική που λατρεύω με συντροφεύει όλες αυτές τις ώρες της δουλειάς μου. Το μόνο που μου λείπει είναι ο ήλιος και η θέα της θάλασσας. Το διάβασμα και το σινεμά είναι αυτά που με ξεκουράζουν τα βράδια.
Ποιο είναι το υλικό που αγαπάτε και ποιο το πρόσωπο που θα θέλατε να δουλέψετε;
Το υλικό που αγαπώ είναι η πλαστελίνη, σαν αυτή που είχαμε όταν είμαστε παιδιά. Κατά βάθος υπάρχει πάντα το παιδί κρυμμένο μέσα μας. Στο άλλο σας ερώτημα είναι πολλά τα μπούστα που θα ήθελα να κάνω όπως του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, του Κάφκα, του Φερνάντο Πεσόα, του J.J.Cale, του Jet Black των Strranglers που είναι και φίλος και τόσων πολλών άλλων που μια ζωή δεν μου φθάνει.
Είναι η γλυπτική η τέχνη των μεγάλων χώρων ή «χωράει» και σε ιδιωτικούς;
Η γλυπτική είναι τέχνη για όλους τους χώρους όπως και η ζωγραφική. Είναι μόνο θέμα διαστάσεων.
Η Ελλάδα και ο Βόλος τι θέση κατέχουν στη ζωή σας;
Η Ελλάδα και ιδιαίτερα ο Βόλος είναι οι ρίζες μου, όπως σας είπα, το λιμανάκι μου. Είναι η γιαγιά μου που με ανάθρεψε, η μητέρα μου, η γειτονιά μου, τα πρώτα μουσικά μου ακούσματα (Sanitarium, Καφέ Σαντάν), οι παλιοί μου φίλοι, οι αδελφικές μου φίλες… Και μόνο που σκέφτομαι τον Βόλο αγαλλιάζω! Θα ήθελα μια μέρα να μπορέσω να χαρώ την οικογένειά μου, τους φίλους μου και το σπίτι μου στην Άφησσο ή στον Βόλο με θέα στη θάλασσα και γιατί όχι να συνεχίσω τη γλυπτική μου εκεί βλέποντας αυτή την υπέροχη θέα…