Του Νίκου Διαμαντάκου
Ο Κυριάκος Παπαγεωργίου είναι γέννημα θρέμμα Βολιώτης, απόμαχος δικηγόρος από το 2016, μάχιμος δημοσιογράφος, φωτογράφος, συγγραφέας εκλεκτών βιβλίων και τακτικός συνεργάτης της «Θεσσαλίας» από το 2007, στην οποία κάθε Κυριακή καταχωρεί κάποια περιήγηση από τις αμέτρητες που έχει κάνει στην κατάφορτη από αρχαιότητες, ιστορικά γεγονότα και φυσικές ομορφιές πατρίδα μας.
Τα τελευταία δυο χρόνια μας αιφνιδίασε και μας κατέπληξε με την έκδοση πέντε απανωτών βιβλίων, που προσφέρουν πολλή ευχαρίστηση και πολλή γνώση. Είναι τα εξής:
«Δίκης και Θέμιδος γωνία», που είναι – κατά την έκφραση του ίδιου – «συλλογή τεκμηρίων δικανικής περιήγησης», τον Ιούλιο του 2019, «Μικρές-μικρές πατρίδες, ταξίδια κάτω από το ελληνικό φως», συλλογή περιηγήσεων σε όλη την ελληνική επικράτεια, τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου, «Πλάγιοι άνεμοι», συλλογή ποιημάτων, τον Ιούνιο του 2020, «Πενήντα θάλασσες κι ένα βαπόρι», συλλογή διηγημάτων με ποικιλία χαρακτήρων της καθημερινής ζωής, τον Οκτώβριο του 2020, και «Σημειο – λογία της Ποιητικής», με υπότιτλο «Της γλώσσας του δρόμου και της περιπέτειας, με όχημα τον διαλογισμό», τον περασμένο Οκτώβριο, έναν μήνα μετά απ’ το προηγούμενο.
Φαίνεται πως η δεξαμενή των δημοσιευμάτων του Κυρ. Παπαγεωργίου σε εφημερίδες και περιοδικά ξεχείλισε και για να χωρέσει και άλλα συγγραφικά του νάματα, αποφάσισε να ομαδοποιήσει τα δημοσιεύματά του σε βιβλία, ώστε να γίνει πιο προσιτή η ανάγνωσή τους από πολλούς άλλους, που επιζητούν ποικίλη και εύγευστη πνευματική τροφή.
Θα επιχειρήσω μια σύντομη παρουσίαση του πέμπτου, του τελευταίου βιβλίου του, που νομίζω γρήγορα θα δώσει τη θέση του σε άλλο. Έχει 190 σελίδες μικρού σχήματος και χωρίζεται σε τρία μέρη. Μετά τις ενημερωτικές πληροφορίες διαβάζω την άγνωστη, ακόμη και στα μεγάλα λεξικά, λέξη «Σημειοδρόμιο». Είναι επινόημα του συγγραφέα, κάτι που το συνηθίζει με επιτυχία. Η ερμηνεία της λέξης προκύπτει από τις επόμενες σελίδες, όπου με χιούμορ περιγράφει όλες τις ενέργειες ενός ημερήσιου εξαντλητικού προγράμματος.
Στην εισαγωγή λέει με έμμεσο τρόπο ποια είναι τα κίνητρα και οι προσδοκίες του από τα ταξίδια του. Σημειώνει: «Ο δρόμος είναι ένας. Ούτε οδός της απωλείας ούτε οδός της ωφελείας» και τελειώνει: «Συγκέντρωσα όλα τα σπουδαία αρνητικά που είχα τραβήξει ψηλά από ράχες, βουνοκορφές και αεροπλάνα… Δεν ήξερα τι να τα κάνω, ώσπου συλλογίστηκα πως τόσα εναέρια θέματα θα έπρεπε να «πετάξουν» κι όχι να πεταχτούν».
Το Πρώτο Μέρος έχει τον τίτλο «Σημειολογία της γλώσσας και της ποίησης». Είναι ένα συμπίλημα δικών του φράσεων με πυκνό περιεχόμενο, που αξίζουν να γίνουν οδοδείκτες στο διάβα της ζωής, περισσότερο για τους νέους. Μεταφέρω μερικές: α) «Η κατάκτηση μιας κορυφής δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Το νόημα βρίσκεται στη διαδρομή και στην προσδοκία της κατάκτησης». β) «Ο διαλογισμός είναι αποτέλεσμα της κίνησης, όχι της ακινησίας». γ) «Μ’ ένα ήμαρτον δεν τελειώνεις, αφού μας πρέπουν χιλιάδες αλληλούια». δ) «Οι ποιητές παθαίνουν για να γράψουν και πεθαίνουν για να ζήσουν». ε) «Προτιμώ να μείνω μόνος και μακριά από τα φώτα οποιασδήποτε ράμπας. Να τρυπώνω παντού απαρατήρητος. Να γράφω χωρίς να με γράφουν».
Το Δεύτερο Μέρος τιτλοφορείται «Σημειολογία του ταξιδιού και της περιπέτειας». Ο συγγραφέας, με 400 περίπου αποσπάσματα από δημοσιευμένες περιηγήσεις του, μας κάνει συνταξιδιώτες του σε όλες τις περιοχές της πατρίδας μας, σε δαντελωτά ακρογιάλια μεγάλων και γνωστών νησιών ή άγνωστων νησίδων, σε δασοσκέπαστες πλαγιές και δυσπρόσιτες κορυφές αναρίθμητων βουνών, μη παραλείποντας να μας πάει και σε ήμερα πεδινά τοπία. Σε όποιο μέρος βρει κάποιο αρχαίο ή εκκλησιαστικό μνημείο ή έχει συμβεί κάποιο ιστορικό γεγονός θα σταματήσει για ν’ αποδώσει σεβασμό και θαυμασμό.
Αξίζει να μεταφέρω μερικά δείγματα του διαλογισμού του. α) «Η Ελλάδα είναι μια δεξαμενή σκέψης, εικόνας και περιπέτειας». β) «Μερικοί ήρωες της ελληνικής επανάστασης είναι δεμένοι τόσο στέρεα με έναν τόπο, που δίχως αυτόν ο ηρωισμός τους θα έχανε μεγάλο κομμάτι από τη δόξα τους». γ) «Περπατώ και σκέφτομαι. Ο στόχος δεν είναι το βάδισμα αλλά ο στοχασμός». δ) «Σπίτι μου έχω το βουνό, τη θάλασσα κρεβάτι και για φαΐ τον στοχασμό». ε) «Αν δεν αγαπάς τον τόπο σου, αν δεν αγαπάς την περιπέτεια, αν κοντολογίς δεν αγαπάς την ίδια την αγάπη, πώς θ’ αγαπήσεις τη ζωή;».
Το Τρίτο Μέρος επιγράφεται «Σημειολογία του έρωτα και του θανάτου». Οι σκέψεις και τα συναισθήματά του στρέφονται γύρω από δυο θεμελιώδεις, αδιαπραγμάτευτες έννοιες: Τον έρωτα και τον θάνατο. Στέκεται απέναντί τους με νηφαλιότητα και με προσδοκία. Γράφει: α) «Όταν αγαπάς, αγαπάς και δίχως την κατοχή ή τη νομή του σώματος, αγαπάς και νέμεσαι την αθέατη και πανταχού παρούσα φύση». β) «Ζήσε την κάθε στιγμή σαν να ξέρεις ότι θα πεθάνεις την επομένη». γ) Υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων: «Αυτοί που μελαγχολούν, όταν βλέπουν ότι πλησιάζει ο θάνατος, γιατί στοχάζονται όλα όσα δεν έζησαν. Κι αυτοί που επιχαίρουν, όντας κοντά στον θάνατο, για όλα όσα έζησαν».
Θα κλείσω με μια φράση που σηματοδοτεί θαρραλέα και αισιόδοξη πορεία βιοτής. «Συνταξιούχος! Λέξη αταίριαστη για μαχητές του λόγου και του βάδην». Συμφωνώ απόλυτα.
Αγαπητέ Κυριάκο, ακαταπόνητε ορειβάτη και ταξιδευτή, και συνάμα ακένωτε στοχαστή, μακάρι ο Θεός να σου δίνει χρόνια, για να συνεχίσεις τις πορείες σου και τους διαλογισμούς σου.