Η σημασία της ντροπής

Ο βουλευτής Μάκης Μπαλλής κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή και ζητούσε να ενημερωθεί με ποιους τρόπους θα πετύχει η κυβέρνηση την ανάσχεση του κύματος αποβιομηχάνισης και του κύματος μετανάστευσης των επιχειρήσεων.

Στην απάντηση που δίνει ο γενικός γραμματέας Βιομηχανίας κ. Ζαφείρης διαβάζουμε ένα υμνολόγιο για την Θ. Τζάκρη, την… άφαντη υπουργό, αλλά διαβάζουμε και τους «τρόπους» που κατά την εκτίμηση του γραμματέα, θα επιτευχθεί ο στόχος.
Ένας τρόπος είναι ο εξής:
«Με βασικό στόχο τη συστηματική αντιμετώπιση των δομικών προβλημάτων του χώρου της βιομηχανίας, η υφυπουργός Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού, αρμόδια για τα θέματα βιομηχανίας, προχώρησε στη σύσταση του Φόρουμ Βιομηχανίας ως ένα πολιτικό και θεσμικό «όργανο εθνικής συνεργασίας», το οποίο στοχεύει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις πολιτικής, κοινωνικής και διοικητικής συνεργασίας στην τροχιά της ανασυγκρότησης του βιομηχανικού τομέα και της μεταποίησης.
Το Φόρουμ οργανωτικά στελεχώνεται από τη Συντονιστική Επιτροπή και έξι εξειδικευμένες τομεακές ομάδες εργασίας που αποτελούνται από ικανά στελέχη της πολιτείας, εκπροσώπους της βιομηχανίας και εκπροσώπους των εργαζομένων».
Υποθέτουμε πως και ο πιο φανατικός οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ θα διαβάζει όλα αυτά και θα ντρέπεται.
Μόνο ο συγγραφέας του κειμένου δεν αισθάνθηκε ντροπή. Γιατί για να αισθανθείς ντροπή υπογράφοντας ένα τέτοιο κείμενο πρέπει και τσίπα να έχεις και φιλότιμο.
Ακόμη και ο πιο φανατικός δυσκολεύεται να αποδεχθεί με ελαφριά καρδιά ότι κάποιος εμπαίζει μικρομεσαίους και εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, οι οποίοι δεν θα ξαναβρούν δουλειά. Και για το ένα εκατομμύριο ανέργους μπορεί να μη φταίει αποκλειστικά ο ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο ωστόσο ανήκει ένα μεγάλο ποσοστό, αλλά για το «δούλεμα» χιλιάδων ανθρώπων μέσα από την απάντηση του υπουργείου, φέρει ακέραια την ευθύνη.
Η έλλειψη ντροπής είναι καθώς φαίνεται βασικός πολιτικός μηχανισμός, βασικό αντανακλαστικό.
Τα νέα «φυντάνια» του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύονται χειρότερα από τους παλιούς και παλαιότερα ταυτόχρονα.