Της Άννας Μαρίας Κουτσιρίμπα – Σεμιλιέτωφ,
φιλολόγου – συγγραφέα*
Η Σιένα είναι πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας στην περιφέρεια της Τοσκάνης, μία από τις σημαντικότερες μεσαιωνικές πόλεις της Ευρώπης. Απέχει μόλις 70 χιλιόμετρα από τη Φλωρεντία. Σύμφωνα με τον θρύλο, η πόλη ιδρύθηκε από τον Σίνιο που ήταν γιος του Ρέμου, ενός από τους δυο μυθικούς ιδρυτές της Ρώμης και για τον λόγο αυτό θα συναντήσουμε αρκετά αγάλματα της Λύκαινας.
Από το 1287 μέχρι το 1355 την πόλη την κυβερνούσε το λεγόμενο «Συμβούλιο των Εννέα». Είναι η εποχή που δημιουργήθηκαν αρκετά έργα, όπως η πλατεία, ο καθεδρικός και τον παλάτι Πούμπλικο. Δυστυχώς η πόλη το 1348 αποδεκατίστηκε από την πανώλη, όπου πέθαναν περίπου τα τρία τέταρτα του πληθυσμού της. Η Σιένα είναι η πόλη της Santa Caterina, μιας από τις διασημότερες Αγίες της Ιταλίας.
Είναι πόλη με υπέροχα τείχη, ψηλούς πύργους, αρκετό πράσινο εκτός των τειχών και όμορφη ύπαιθρο να την πλαισιώνει. Δραστηριοποιήθηκε με το εμπόριο με αποτέλεσμα να είναι η πρώτη πόλη όπου βρίσκεται η παλαιότερη τράπεζα στον κόσμο, η τράπεζα Monte dei Paschi που λειτουργεί από το 1472. Το πανεπιστήμιό της δημιουργήθηκε στον 13ο αιώνα καθιστώντας το και αυτό ως ένα από τα παλαιότερα πανεπιστήμια με συνεχή λειτουργία. Το ιστορικό της κέντρο αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ουνέσκο.
Παρατηρούμε τα ψηλά τείχη που ορθώνονται μπροστά μας επιβλητικά. Υπάρχουν οκτώ πύλες, μέσω των οποίων μπορούμε να εισέλθουμε στην πόλη, με καλύτερη την Porta San Marco. Το Φρούριο των Μεδίκων που είναι γνωστό και ως φρούριο της Αγίας Βαρβάρας αρχικά χτίστηκε τον 16ο αιώνα από τους Ισπανούς και αργότερα από τη Φλωρεντία. Με διαταγή του Δούκα Κόζιμο ξαναχτίστηκε πριν γίνει Δούκας της Τοσκάνης. Το 1937 μετά από αναστήλωση πήρε τη σημερινή του ορθογώνια μορφή και έχει περίμετρο που αγγίζει τα 1.500 μέτρα. Σε κάθε μία από τις τέσσερις γωνίες θα παρατηρήσουμε έναν επιβλητικό προμαχώνα χτισμένο από τούβλα και στους τρεις από αυτούς να κυριαρχεί το οικόσημο των Μεδίκων πάνω από το κεφάλι ενός λιονταριού, ενώ στην τέταρτη γωνία υπάρχει μόνο το κεφάλι του λιονταριού. Περιβάλλεται από δέντρα και παγκάκια καθώς φτάνουμε σε ένα καταπράσινο πάρκο που συχνά διοργανώνονται σε αυτό συναυλίες, φεστιβάλ και αθλητικές δραστηριότητες, αλλά φιλοξενεί και εκθέσεις τέχνης. Παρατηρούμε ένα όμορφο σιντριβάνι και πιο πέρα το άγαλμα της Αγίας Αικατερίνης που βλέπει προς την πόλη με τα χέρια υψωμένα προς τον ουρανό.
Φτάνουμε στον Καθεδρικό Ναό που είναι αφιερωμένος στην Ανάληψη της Παναγίας. Ανεγέρθηκε τον 13ο αιώνα και από τότε έγιναν αρκετές μετατροπές για επέκταση του ναού ανυψώνοντας το κεντρικό κλίτος. Η πρόσοψή του ολοκληρώθηκε τον επόμενο αιώνα, με λευκό και πράσινο μάρμαρο και με πλούσιο διάκοσμο. Στο κέντρο της ένας φεγγίτης στρογγυλός, πλαισιωμένος από γοτθικές κόγχες με τις προτομές των Αποστόλων και των Προφητών που αποδίδουν φόρο τιμής στην Παναγία και στο Θείο Βρέφος. Ο τρούλος έχει ύψος 48 μέτρα και προστέθηκε τον 17ο αιώνα. Είναι μια τρίκλιτη βασιλική με μήκος που αγγίζει τα 90 μέτρα και κυριαρχεί η διχρωμία ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, με κιονοστοιχίες και τόξα που καλύπτουν τους διαδρόμους. Διακρίνουμε τέσσερα παρεκκλήσια και έναν όμορφο άμβωνα με βάθρα λιονταριών και ανάγλυφες παραστάσεις. Είναι μία από τις μεγαλύτερες γοτθικές εκκλησίες της Ευρώπης, γεμάτη από καλλιτεχνικούς θησαυρούς. Τον 14ο αιώνα ολοκληρώθηκε και το καμπαναριό που δεσπόζει σε όλη την πόλη με ύψος που ξεπερνά τα 80 μέτρα και που ξεχωρίζει με τις άσπρες και μαύρες λωρίδες σε αντίθεση με τις κόκκινες στέγες των σπιτιών.
Δίπλα στον καθεδρικό ναό η Βιβλιοθήκη Πικολομίνι που εκτός από βιβλία διαθέτει και υπέροχες τοιχογραφίες. Έξω από τον ναό το Βαπτιστήριο του 14ου αιώνα, καθώς μπορούμε να επισκεφτούμε και το Μουσείο του καθεδρικού ναού.
Σημαντική και η Βασιλική του San Domenico που είναι γνωστή και ως Basilica Cateriniana του 13ου αιώνα που ώς σήμερα δέχτηκε αρετές καταστροφές και ανακαινίσεις. Ένα οικοδόμημα από τούβλα με ένα ψηλό καμπαναριό. Η εκκλησία είναι γνωστή για την αυθεντική προσωπογραφία της Αγίας Αικατερίνης της Σιένα στα δεξιά της εισόδου.
Θα περπατήσουμε τον Δρόμο των Προσκυνητών που πήρε την ονομασία του από τους προσκυνητές που τον διέσχιζαν για να μεταβούν στον καθεδρικό ναό. Ένας δρόμος με πολλά σημαντικά κτίσματα και παλάτια που οδηγεί με κάποιες παρακάμψεις στην κεντρική πλατεία.
Συνεχίζοντας θα συναντήσουμε το Teatro dei Rozzi που το αρχικό ιδρύθηκε τον 16ο αιώνα και που στις αρχές του 19ου αιώνα εγκαινιάστηκε το νέο θέατρο που λειτουργεί μέχρι σήμερα. Στην πύλη του και το οικόσημο Rozzi.
Συνεχίζεται…
*Οι φωτογραφίες είναι του Μιλτιάδη και του Γιώργου Σεμιλιέτωφ