Σε συλλαλητήριο στην Πλ. Ελευθερίας την Τρίτη 12/09 στις 18:00 καλεί ο Συντονισμός Συλλογικοτήτων Βόλου μετά τις πλημμύρες. Όπως αναφέρει:
Στις 4 Σεπτεμβρίου ξεκίνησαν τα πρώτα σημάδια της κακοκαιρίας στην Θεσσαλία με έντονη βροχόπτωση η οποία υποχώρησε την Πέμπτη 8 Σεπτέμβρη. Τέσσερις μέρες ήταν αρκετές για να χαθούν ανθρώπινες ζωές , να καταστραφούν κατοικίες, να πλημμυρίσουν σπίτια, να μείνει ένας ολόκληρος νομός χωρίς νερό και ρεύμα για πολλές ημέρες, να καταστραφεί το οδικό δίκτυο, να πλημμυρίσει το τμήμα χημειοθεραπειών του νοσοκομείου Βόλου, να καταρρεύσουν υποδομές όπως το γηροκομείο Βόλου και να εγκλωβιστούν άνθρωποι σε πλημμυρισμένα σπίτια. Αν και τα φαινόμενα ήταν ισχυρά, οι μεγάλες καταστροφές που προκλήθηκαν οφείλονται στην αντικοινωνική ιεράρχηση της τοπικής εξουσίας.
Την ίδια στιγμή που η τοπική εξουσία επενδύει σε έργα για τον τουρισμό καθιστώντας την Πόλη τουριστικό προϊόν, υποβαθμίζει όλα τα έργα κοινωνικού χαρακτήρα όπως αντιπλημμυρικά έργα, αντιπυρικά έργα και γενικά έργα αναβάθμισης της ποιότητας ζωής των κατοίκων του τόπου. Ακόμη μια φορά ο κρατικός μηχανισμός αποποιήθηκε τις ευθύνες του προτάσσοντας την ατομική ευθύνη, μέσω του γνωστού μηνύματος του 112. Τα λιγοστά σωστικά συνεργεία και τα πυροσβεστικά οχήματα, απλά απέδειξαν για μια ακόμη φορά πως η ζωή της κοινωνικής πλειοψηφίας και ο ιδρώτας της, είναι κάτι παντελώς αδιάφορο για την κυρίαρχη πολιτική.
Την ιδιά στιγμή που όλος ο νομός έχει παραλύσει, σύγχρονοι μαυραγορίτες αισχροκερδούν πάνω στην ανάγκη για πόσιμο νερό πουλώντας εξάδες σε υπερδιπλάσιες τιμές. Αυτή η κατάπτυστη κίνηση μας θυμίζει την λειτουργία αντιδραστικών κύκλων που έδρασαν την περίοδο της κατοχής και κυρίως μας θυμίζει πως οι «φυσικές καταστροφές» όχι απλά δεν αμβλύνουν τις ταξικές αντιθέσεις, αλλά τις οξύνουν ακόμα περισσότερο.
Παράλληλα, η τοπική δημοτική αρχή μέσω ενός συνεχιζόμενου επικοινωνιακού σόου προσπαθεί να αναδειχθεί σε τοπικό «ευεργέτη» και να κρύψει κάτω από το χαλί τα χρόνια προβλήματα που προκύπτουν από τις αυθαιρεσίες του κράτους και τις αντικοινωνικές τους ιεραρχήσεις. Οι κοινωνικοί εγκληματίες προσπαθούν να αναβαπτιστούν στη θαμμένη από λάσπες πόλη του Βόλου, στα ρέματα που σκέπασαν το Πήλιο και στον πλημμυρισμένο Θεσσαλικό κάμπο στον οποίο εξαφανίστηκαν ολόκληρα χωριά. Φυσικά όλα αυτά εντάσσονται σε ένα γενικότερο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό σύστημα το οποίο δίνει το ελεύθερο στο κεφάλαιο και την εξουσία να εκμεταλλευτεί και να λεηλατήσει την φύση απαξιώντας την ανθρώπινη ζωή και προκαλώντας ταξικές ανισότητες. Οι συνέπειες λοιπόν των καιρικών φαινομένων είναι ταξικά προσδιορισμένες και προκύπτει η ανάγκη για μαζικές διεκδικήσεις.
• Να μην μετακυλιστεί το χρέος αποκατάστασης των ζημιών στις πλάτες του λαού. Να παγώσουν τα τιμολόγια του ρεύματος και της ΔΕΥΑΜΒ προς τους πολίτες.
• Πλήρης αποζημίωση των πληγέντων σε οικίες, υποδομές, επαγγελματικό εξοπλισμό, αγροτική παραγωγή.
• Να φτιαχτούν υποδομές για τη διασφάλιση της προστασίας της ανθρώπινης ζωής. Να πραγματοποιηθούν έργα αντιπλημμυρικής προστασίας με σεβασμό στους νόμους της φύσης και στη ροή του νερού. Όλα τα έργα να ενταχθούν στον κρατικό προϋπολογισμό και όχι στα μπαλώματα των κονδυλίων των ΕΣΠΑ. Επίταξη των μεγάλων τεχνικών εταιριών. Μη γίνει η ανοικοδόμηση της Θεσσαλίας νέο σαφάρη κερδοφορίας για τους κρατικούς εργολάβους.
• Να δοθούν τα χαμένα μεροκάματα. Κανένα ειδικό καθεστώς εργασίας με αφορμή την καταστροφή. Να πληρώσουν τα αφεντικά.
• Δωρεάν διάθεση ειδών πρώτης ανάγκης όπως από όλα τα μεγάλα κέντρα που τα εμπορεύονται.
• Απόδοση ποινικών ευθυνών στους κρατικούς εργολάβους των οποίων τα έργα κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα και στο πολιτικό προσωπικό της περιοχής.
Η οργη και αγανάκτηση να μετατραπεί σε αγωνιστικό ρεύμα και σε κύμα διεκδίκησης και αγώνα ενάντια στις πολιτικές της καταστροφής που υποβαθμίζουν τη ζωή μας και τη φύση. Το μόνο που έχουμε είναι τους συνανθρώπους μας, την αλληλεγγύη και τον αγώνα. Αρνούμαστε να δεχτούμε το επιχείρημα της εθνικής συναίνεσης που χρησιμοποιεί τον ανθρώπινο πόνο για να αναστείλει κάθε διεκδικητική προσπάθεια. Κανένα μέτρο και καμία αποκατάσταση δε θα υπάρξει χωρίς ένα αγωνιστικό ρεύμα που θα επιβάλλει στην κυρίαρχη πολιτική να λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα.