Στο σύμπαν του βολιώτη αστροφωτογράφου Κώστα Θεμελή…

Συναρπαστικό το ταξίδι στα αστέρια και η ενασχόληση με την αστροφωτογραφία έχει εξελιχθεί σε μία ανεπανάληπτη εμπειρία για τον Κώστα Θεμελή. Ο 23χρονος μεταπτυχιακός φοιτητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κάθε φορά που στρέφει το βλέμμα του ψηλά στο νυκτερινό ουρανό, αποτυπώνει μοναδικά με τη φωτογραφική μηχανή του τους πανέμορφους σχηματισμούς του ουράνιου θόλου.

 Ο νεαρός Βολιώτης ανακάλυψε τη μαγεία που κρύβει η φωτογράφιση του έναστρου ουρανού εδώ και μία τριετία, με τον ίδιο να εξηγεί τους λόγους που τον έκαναν να ασχοληθεί: «Από παιδί θυμάμαι τον εαυτό μου ότι με γοήτευε το διάστημα και ιδιαίτερα το φεγγάρι, που με είχε μαγέψει. Τότε κοιτούσα τον ουρανό, αλλά δεν καταλάβαινα πολλά αν και από μικρή ηλικία αναρωτιόμουν πως μπορούσε κάποιος να αποτυπώσει τα αστέρια στον ουρανό. Τελικά το 2012 ξεκίνησα να ασχολούμαι κι έβγαλα την πρώτη αστροφωτογραφία. Είχα πάει στην Αγριά. Ήταν περίπου αρχές άνοιξης. Ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος εκείνη τη νύχτα. Όταν είδα τη φωτογραφία μέσα από τη μηχανή, με όλους τους αστερισμούς και το κομμάτι του γαλαξία που έπεφτε μέσα στη θάλασσα, ήταν κυριολεκτικά μαγικό. Δεν περιγράφονται εύκολα τα συναισθήματα που με κατέκλυσαν εκείνη τη στιγμή. Άλλο να το βλέπεις κι άλλο να το φωτογραφίζεις. Κάθε φορά που βγαίνω έξω νιώθω δέος. Σαν μία κουκίδα σ’ έναν ωκεανό από αστέρια. Όλα τα άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Αν κάποιος σκεφτεί ότι υπάρχουν 200 με 300 εκατομμύρια αστέρια στο γαλαξία, ένα ηλιακό σύστημα όπως το δικό μας, είναι κυριολεκτικά ένα τίποτα. Κι εμείς πολύ απλά φωτογραφίζουμε αυτό το μεγαλείο. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να μάθεις κάποια βασικά, έστω, για το ηλιακό σύστημα που ζεις. Πρέπει να δούμε και λίγο μακρύτερα. Το σπίτι μας δεν είναι μόνο η γη. Θέλει ευρύτερη αντίληψη για τα πράγματα. Θεωρούμε ότι είμαστε το κέντρο του σύμπαντος, αλλά αυτό είναι λάθος».

Στη συνέχεια ο Κώστας Θεμελής έδωσε και μία άλλη διάσταση της αστροφωτογραφίας: «Το κέντρο του Γαλαξία είναι 25-26.000 έτη φωτός μακριά. Που σημαίνει ότι το φως που αποτυπώνεις στην κάμερα χρειάστηκε τόσες χιλιάδες χρόνια για να φτάσει στη γη. Αυτό είναι κάτι ασύλληπτο. Από τα αστέρια που βλέπουμε, μπορεί κάποιο από αυτά να έχει σβήσει εδώ και χιλιάδες χρόνια, αλλά το φως του ακόμη ταξιδεύει».

Ενθουσιασμένος με αυτό που κάνει, ο νεαρός Βολιώτης, παρότι αυτοδίδακτος, δεν έκρυψε ότι μέρα με τη μέρα η αστροφωτογραφία τον κερδίζει ολοένα και περισσότερο: «Αν και παραμένω ερασιτέχνης φωτογράφος, στην ουσία είμαι μαθητευόμενος ακόμη, αυτό που κάνω με γεμίζει πραγματικά. Νιώθω παθιασμένος, όπως άλλωστε χρειάζεται πάθος για οτιδήποτε κάνουμε στη ζωή μας. Εκτός από το να βγάζω φωτογραφίες ο ίδιος, μ’ αρέσει εξίσου να τις βλέπω και να τις μελετάω. Όλο αυτό με ταξιδεύει».