Στο απόλυτο αδιέξοδο έχουν περιέλθει 2,5 χιλιάδες εργαζόμενοι στο κλάδο του επισιτισμού-τουρισμού στη Μαγνησία καθώς κανείς δεν γνωρίζει πότε και με ποιους όρους θα ξεκινήσουν να εργάζονται. Ζουν με επιδόματα και για να δει κανείς το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις, θα πρέπει να έχει υπόψη πως δεν είναι πλέον μόνο το φάσμα της ανεργίας που έχουν ενώπιόν τους καθώς είναι άγνωστο πόσες επιχειρήσεις θα μπορέσουν να «βάλουν μπροστά», αλλά και τα σοβαρά ζητήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν τόσο οι ίδιοι αλλά και οι οικογένειές τους.
«Δεν βλέπουμε δυστυχώς κανένα σχέδιο επαναφοράς. Μια χώρα που δεν εμβολιάζει τους εργαζόμενους στον τουρισμό μπορεί να υποδεχτεί τουρίστες. Όχι μόνο ζούμε στο πραγματικό σκοτάδι αλλά δεν βλέπουμε μπροστά μας και φως», τόνισε πρόεδρος των ξενοδοχουπαλλήλων και πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου κ. Παπαδημόπουλος.
Το 60% των ξενοδοχοϋπαλλήλων στον Βόλο βρίσκεται σε αναστολή εργασίας και δεν έχει εργαστεί ούτε μία ημέρα από τον περασμένο Μάρτιο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομική και ψυχολογική του κατάσταση.
Σύμφωνα με τον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Βόλου, σχεδόν οι μισοί και ίσως περισσότεροι εργαζόμενοι στον κλάδο των ξενοδοχοϋπαλλήλων έχουν… απενεργοποιηθεί εργασιακά τον τελευταίο έναν χρόνο, από το πρώτο δηλαδή lockdown που επιβλήθηκε τον περασμένο Μάρτιο.
«Η κατάσταση είναι χειρότερη από το να ήμασταν άνεργοι. Εχουμε ευνουχιστεί εργασιακά. Δεν είναι μόνο ότι έχουμε βγει εκτός προγράμματος, εκτός εργασιακού ρυθμού. Οταν είσαι άνεργος, βγαίνεις έξω, ψάχνεις για εργασία. Μπορείς να δημιουργήσεις. Να δραστηριοποιηθείς. Τώρα είσαι εγκλωβισμένος περιμένοντας πότε θα αρθεί το λουκέτο για να επιστρέψεις στην εργασία σου», αναφέρει ο κ. Παπαδημόπουλος.
Τα επιδόματα δεν καλύπτουν τον μισθό, ούτε τις υποχρεώσεις κάθε νοικοκυριού. Μένουν απλήρωτα δάνεια, ΔΕΚΟ, υποχρεώσεις. Χρέη που θα τους βασανίσουν και στο μέλλον. «Είναι σαν να φορτωθήκαμε ένα χρέος που δεν μας αντιστοιχεί», αναφέρει.
Ο ίδια θέτει και ζήτημα για τις ψυχολογικές επιπτώσεις. «Είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι, ζούμε με ένα επίδομα χωρίς να μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια βεβαρυμμένη ψυχολογία. Καθόμαστε αναγκαστικά και κάποιους είναι σαν να τους σκοτώνεις. Ιδίως γενιές που έχουν μάθει και θέλουν να δουλεύουν. Να ξυπνούν το πρωί, να πηγαίνουν στην εργασία τους, να βρίσκονται με τους συναδέλφους τους. Ξαφνικά βρεθήκαμε εκτός εργασιακής ροής, εκτός τρόπου ζωής».