Σε αφασία το συνδικαλιστικό κίνημα

Της Κατερίνας Τασσοπούλου

Σήμερα που κλονίζονται συθέμελα τα ιερά και τα όσια της εργασίας, οι εργαζόμενοι ζουν σε φάση βαριάς κατάθλιψης και πολιτικής αφασίας. Τα μνημόνια ήταν τα πρώτα που ισοπέδωσαν ζωές και εργασιακές σχέσεις, χωρίς το συνδικαλιστικό κίνημα να βρει τα βήματα της ανασύνταξης και να εξελιχθεί σε αξιόπιστο κοινωνικό συνομιλητή. Την ώρα που η χώρα είχε περισσότερο από ποτέ άλλοτε την ανάγκη ενός ισχυρού εργατικού συνδικαλισμού, απαλλαγμένου από τις κακοδαιμονίες, συνομιλητή στις εθνικές και τις ευρωπαϊκές διαδικασίες κοινωνικού διαλόγου, ήταν ο μεγάλος απών. Το εργασιακό νομοσχέδιο, που χαρακτηρίζεται «ταφόπλακα» στις εργασιακές σχέσεις, δεν προέκυψε από το «πουθενά». Η πλειοψηφία των ρυθμίσεων εφαρμόζεται χρόνια στην απόλυτα διαλυμένη αγορά εργασίας. Το «ολοκαύτωμα» το ζούμε από το 2011. Τα συνδικάτα ενώ όφειλαν να προσανατολιστούν λιγότερο στη διατήρηση συντεχνιακών επιδιώξεων και μικροσυμφερόντων και να παρέχουν υπηρεσίες προς τα μέλη τους, όπως είναι η νομική αντιπροσώπευση και προστασία, η πληροφόρηση, η εκπαίδευση και η κατάρτιση, «ταμπουρώθηκαν» φοβισμένα πίσω από τις κλειστές πόρτες, για να μην χάσουν τα προνόμια οι εκπρόσωποί τους. Έτσι, η αγορά εργασίας μετατράπηκε σε ένα απόλυτο χάος και διαμορφώθηκε χωρίς έναν μηχανισμό προώθησης των συμφερόντων των εργαζομένων.

Οι σποραδικές απεργίες που διοργανώνουν οι συνδικαλιστές -μετά από μήνες ακόμη και χρόνια απουσίας από τις κοινωνικές διεργασίες- δείχνουν περισσότερο σαν θεατρικά δρώμενα. Ελάχιστοι εργαζόμενοι εκπροσωπούνταν πλέον και δραστηριοποιούνταν στα εργατικά συνδικάτα, αλλά δεν κερδίζονται εργατικοί αγώνες με τόσο χαμηλή συμμετοχή και με τόσο αδύναμο συνδικαλιστικό κίνημα. Όσον αφορά στους νέους εργαζόμενους, η αλήθεια είναι ότι η σχέση τους με τον συνδικαλισμό ήταν και είναι κακή, οι νέοι εργαζόμενοι στην πλειοψηφία τους δεν εντάσσονται σε σωματεία, αδιαφορώντας για τη συνδικαλιστική δράση, γιατί σταθερά σιώπησαν και αδιαφόρησαν οι εργατοπατέρες σε βάρος του νεότερου εργατικού δυναμικού, όπως για παράδειγμα, όταν επιβλήθηκε η διάκριση των εργαζομένων σε «νέους και παλιούς» με διαφορετικά ασφαλιστικά δικαιώματα, ο καθορισμός χαμηλότερου κατώτατου μισθού για τους εργαζόμενους κάτω των 25 ετών κ.λπ. Είναι βέβαιο, ότι θα χρειαστεί καιρός, για να επανέλθει το συνδικαλιστικό κίνημα στα προ της εποχής των μνημονίων επίπεδα. Θα χρειαστεί περισσότερος χρόνος, για να μπορέσει να επανακτήσει τη μαχητικότητα και τη διεκδικητικότητα που απαιτείται, να γίνει και πάλι ελκυστικό στους εργαζομένους. Αυτό που προέχει όμως, είναι η βούληση να απορρίψει όλα εκείνα, που το έφεραν ως εδώ…