Άρθρα

Σχέση της Τουρκίας με κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Του Γεωργίου Καπουρνιώτη

Το 2020 αποτέλεσε μία χρονιά με πολλές αναταραχές για την Τουρκία σε όλα τα επίπεδα. Η στάση του R.T. Erdogan προκάλεσε την οργή και αντιπαραθέσεις σε αρκετά κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα, η Τουρκία αντιμετώπισε τη σημαντικότερη οικονομική κρίση από τότε που κυβερνά το παρόν κόμμα. Οι πολίτες της χώρας εξοργίστηκαν, καθώς πολλοί ελεύθεροι επαγγελματίες αναγκάστηκαν να κλείσουν τα καταστήματά τους και η ανεργία αυξήθηκε εκθετικά. Από αποτελέσματα έρευνας διαπιστώθηκε ότι ένας στους τέσσερις Τούρκους δεν μπορούσε ούτε καν να καλύψει τις καθημερινές βασικές του ανάγκες και να αγοράσει τα απαραίτητα αγαθά για την επιβίωσή του. Πώς αντιδρά ο Τούρκος πρόεδρος στην κατάσταση αυτή; Από τις δηλώσεις του και τις κινήσεις του διαπιστώνουμε ότι βρίσκεται σε ένα παράλληλο σύμπαν και δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα και με το τι συμβαίνει στη χώρα του. Καθημερινά χάνονται πολλοί άνθρωποι από covid – 19, τα κρούσματα αυξάνονται και δεν είμαστε καν σίγουροι αν οι αριθμοί που δηλώνει στα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι αληθινοί. Παράλληλα, η τούρκικη λύρα έχει ισοπεδωθεί, ενώ ο πληθωρισμός στη χώρα βρίσκεται σε δυσθεώρητα ύψη. Κι όμως, αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση, ο λαός υποφέρει και έρχεται με τις κινήσεις του σε αντιπαράθεση με πολλά κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αξίζει να σημειωθεί πως ένας βασικός λόγος που οδήγησε την Τουρκία στην κατάσταση αυτή ήταν και η πανδημία του κορωνοϊού. Δεν ήταν μόνο αυτή η αιτία. Οι λάθος χειρισμοί του Τούρκου προέδρου, R.T. Erdogan, αποτέλεσαν τον σημαντικότερο λόγο που οδήγησε τη χώρα στην κατάσταση αυτή. Επένδυσε πολλά χρήματα στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις και διέθεσε υπέρογκα οικονομικά κεφάλαια, για τη δημιουργία στόλου ερευνητικών σκαφών και πλωτών γεωτρύπανων.

Από τότε που η Ελλάδα κέρδισε την ανεξαρτησία της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1832, μετά την Ελληνική Επανάσταση του 1821, οι σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας χαρακτηρίζονται από εναλλασσόμενες περιόδους αμοιβαίας εχθρότητας και συμφιλίωσης. Το τελευταίο διάστημα οι προκλήσεις στη χώρα μας είναι συνεχόμενες. Πιθανότατα οι επιδιώξεις της στο Αιγαίο, δηλώνουν μία στρατηγική στοχοθεσία της και καθορίζεται ως κύριο μέλημα του Τούρκου προέδρου να νομιμοποιήσει τη δοκιμαζόμενη πολιτική κυριαρχία του κερδίζοντας συνέχεια αυτός τις προεδρικές εκλογές, το σημαντικότερο στοίχημα της πολιτικής του ζωής και ενδεχομένως της φυσικής του ύπαρξης. Σχεδόν σε καθημερινή βάση, πλέον, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μάς βομβαρδίζουν με νέες προκλήσεις της Τουρκίας προς τη χώρα μας… Πολεμικά πλοία και τούρκικα F-16 περιτριγυρίζουν απειλητικά το Αιγαίο μας…
Η σχέση Γερμανίας – Τουρκίας χαρακτηρίζεται από οικονομικά συμφέροντα και για αυτόν τον λόγο η Γερμανία τη στηρίζει, χωρίς όμως να επιδιώκει την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό έγινε γνωστό τη δεκαετία του 2000 και πιο συγκεκριμένα όταν η ελληνική πολιτική σταμάτησε να βάζει βέτο στην ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Την ίδια επιθυμία εξέφρασε και η Γαλλία. Έτσι ούτε η Γερμανία ούτε η Γαλλία επιδιώκουν την ένταξη της Τουρκίας ως ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αντί αυτού της πρότειναν μία τελωνειακή σύνδεση με κάποια πλεονεκτήματα. Επίσης το Αιγαίο με βάση το διεθνές δίκαιο της θάλασσας, το οποίο έχουν υπογράψει σχεδόν όλες οι χώρες εκτός από την Τουρκία, μετατρέπεται σε μία ελληνική λίμνη και η Τουρκία εγκλωβίζεται στα παράλιά της, μη έχοντας δικαιώματα σε αυτό και την Ανατολική Μεσόγειο. Αυτός είναι και ο λόγος που η Τουρκία προσπαθεί να επιβάλει με διμερείς συμφωνίες τις διεκδικήσεις της με τη δύναμη των όπλων, γιατί αυτές αντιβαίνουν το διεθνές δίκαιο.

Επιπροσθέτως, συμφέροντα υπάρχουν και μεταξύ Τουρκίας – Ιταλίας και Τουρκίας – Ισπανίας. Από τη μία, ο ιταλικός λαός εξάγει στην Τουρκία πατέντες για επιθετικά ελικόπτερα και στρατιωτικά οχήματα, από την άλλη ο τουρκικός δορυφόρος Γιοκτούρκ βασίζεται σε γαλλοϊταλική τεχνολογία. Πρέπει να σημειωθεί πως η Τουρκία είναι ο τρίτος μεγαλύτερος εισαγωγέας ιταλικών οπλικών συστημάτων. Ένα, ακόμα, σοβαρό θέμα είναι το προσφυγικό. Είναι γνωστό πως η Τουρκία λόγω των συγκρούσεων στην Ανατολική Μεσόγειο, έχει πιθανότατα τον μεγαλύτερο αριθμό προσφύγων παγκοσμίως, τους οποίους προσπάθησε να τους στρατολογήσει με σκοπό να επιτύχει τις επιδιώξεις της ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι μαζικές εισροές στο παρελθόν είχαν προκαλέσει τεράστια προβλήματα ακόμα και στην πολιτική αρένα της Ιταλίας. Η συγκράτηση των κυμάτων προσφύγων επετεύχθη εξαιτίας της συμφωνίας με το καθεστώς Σάρατζ της Λιβύης, το οποίο τελεί σε πλήρη εξάρτηση από την Τουρκία. Επομένως και εκεί ο R.T. Erdogan ελέγχει τις μεταναστευτικές εισροές, όπως και στο Αιγαίο, και το πρόβλημα λύθηκε με την υποταγή της Ρώμης στα κελεύσματα της Άγκυρας. Ταυτόχρονα η Ρώμη εξασφάλισε έτσι και την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου της Λιβύης, εκτοπίζοντας από εκεί τα γαλλικά συμφέροντα.

Ακόμη, συμφέροντα υπάρχουν και μεταξύ Τουρκίας – Ισπανίας. Καθοριστικό ρόλο διαδραματίζουν τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα του ισπανικού τραπεζικού συστήματος στην Τουρκία, αλλά και τα κατασκοπευτικά αεροπλάνα που προμηθεύουν οι πολεμικές βιομηχανίες της Ισπανίας στην Τουρκία.
Συμπέρασμα των παραπάνω είναι ότι τα κύρια συμφέροντα μεταξύ των χωρών είναι οικονομικά. Αυτός είναι και ο λόγος που η Γερμανία, η Ιταλία και η Ισπανία δεν επιθυμούν να έχει κυρώσεις η Τουρκία…

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το