Ο ψυχίατρος Νίκος Νικολάου μοιράστηκε τις σκέψεις του για τα «τραύματα» από την πανδημία του κορωνοϊού, αλλά και τη συλλογική θλίψη που κυριαρχεί ανά τον πλανήτη, καθώς συνεχίζει να ζει υπό το σοκ του εγκλεισμού. Ο Βολιώτης επιστήμονας τόνισε ότι ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος, έπειτα από την κρίση που ξέσπασε με τη νόσο COVID-19.
Ο κ. Νικολάου υπήρξε κατηγορηματικός για τις επιπτώσεις στις κοινωνικές συμπεριφορές, λέγοντας: «Η πανδημία επέβαλε πυρηνικές αλλαγές. Πρακτικές, κοινωνικές και ψυχολογικές. Αρχικά την πρωτόγνωρη απώλεια ελέγχου στην καθημερινότητα του ατόμου, που έπαψε να είναι πρωταγωνιστής και τράπηκε σε θεατή των εξελίξεων που δεν μπορεί να επηρεάσει. Πρώτη φορά σε καιρό ειρήνης, του υπαγορεύθηκε, για το τι μπορεί και τι όχι να χωρέσει σε μια ημέρα του. Κατάντησε ανελεύθερος, μα τουλάχιστον ισότιμα φθαρτός. Κι αυτό πέρα από φυλές, ιδιότητες και αξιώματα, κατέληξε να ‘ναι το μεγαλύτερο συλλογικό κέρδος της πανδημίας. Η συνειδητοποίηση της φθαρτότητάς μας, όχι ως αδυναμία, μα ως δύναμη. Και μαζί με την ψυχολογική αβεβαιότητα και τη μαζικότητα της απειλής, ένωσαν την ανθρωπότητα σ’ έναν κοινό αγώνα».
Ο 33χρονος ψυχίατρος από τον Βόλο, ο οποίος σπούδασε στη Σουηδία, σε μία εξομολόγηση που μιλάει απευθείας στην ψυχή των ανθρώπων, αλλά και έντονη λυρική διάθεση, αναφέρθηκε σε όσα είδε να αλλάζουν: «Τι θα μας έλεγε ο ιός εάν είχε φωνή, για ό,τι πέτυχε μέσα σε δύο μήνες; Τόσα χρόνια εξέλιξης μού υποκλίθηκαν σε εβδομάδες. Πλούτισες με ανάγκες υπέρογκες κι εγώ τα γκρέμισα όλα μ’ έναν βήχα. Ζούσες αλαζονικά άφθαρτος. Ξέχασες τη φύση σου κι εκείνη γέννησε εμένα. Έναν ιό ανεγκέφαλο που σου έβαλε μυαλό. Κολυμπούσες, δίχως να βρέχεσαι απ το νερό. Μίλαγες με ανθρώπους, δίχως ν’ ακούς τη φωνή τους. Έτρωγες, δίχως να πεινάς, από υποχρέωση επιβίωσης. Έβγαλες λεφτά ν’ αγοράσεις ύλη και όχι στιγμές. Έκανες σχέσεις, γιατί έτσι είθισται. Μεγάλωνες παιδιά ως τη δική σου συνέχεια και όχι συνέχεια της φύσης. Και τα φόρτωσες πάθη δικά σου, ανεκπλήρωτα. Ξέχασες το παρόν και έτρεξες σε μέλλοντα αβέβαια και φουσκωμένα αλαζονεία. Δεν έκανες τον κόπο να σταθείς να αφουγκραστείς ένα κύμα, το αεράκι και τον ήλιο να σε καίει στο πρόσωπο. Τούτα δεν άλλαξαν. Εσύ μόνο άλλαξες. Κι εγώ τι σου είπα; Στάσου. Στάσου και καθρεφτίσου στα μάτια των παππούδων σου να φυτρώσεις ρίζες. Νιώσε την ανατριχίλα στο δέρμα σου που τ’ αγκαλιάζει ένα παιδί. Δάνεισε τη φωνή σου σε κάποιον που δεν έχει. Χαμογέλα σε κάποιον που ξεσπάει σε λυγμούς. Νιώσε τον σφυγμό της ανθρωπότητας πάνω σου. Διότι είσαι το ίδιο ευάλωτος, ανήμπορος και φθαρτός. Σ’ έπαψα από αθάνατο, για να σε συνετίσω. Και σε είδα σ’ έναν μόλις μήνα να παλεύεις με συντονισμό ανθρωπιάς πρωτόγνωρο. Χωμάτινη συγχορδία. Αν νικήσεις τον πόλεμο αυτό, δε θα χρειαστεί να πολεμήσεις ποτέ ξανά. Γίνε ξανά φθαρτός κι απόλαυσέ το. Αυτό είναι το έπος των μικρών τίποτα».
Όσο για τα «τραύματα» που αφήνει η πανδημία; Ο Νίκος Νικολάου στάθηκε αρχικά στις ανθρώπινες απώλειες. «Εάν σε κάτι μας έκανε κακό η θαυμαστή επιστήμη της επιδημιολογίας, είναι πως έτρεψε θανάτους σε νούμερα και ζωές ανθρώπων σε στίγματα σε μια καμπύλη», τόνισε και πρόσθεσε: «Ωστόσο, πέρα από τις χιλιάδες προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που χάθηκαν επώδυνα, απωλέσθηκε και κάτι ακόμα. Ο εφησυχασμός της ανθρώπινης κοινότητας πως η επιστήμη και η εξέλιξη του είδους μπορούν να νικήσουν κάθε εχθρό. Απλώθηκε έτσι μια πανανθρώπινη αβεβαιότητα πως είμαστε τελικά πιο αδύναμοι και ευάλωτοι εξελικτικά απ’ όσο φανταζόμαστε. Και φυσικά, τα συνεχή πλήγματα της οικονομίας για χειμαζόμενους λαούς όπως ο δικός μας φαντάζουν ένα τρενάκι τρόμου δίχως φινάλε. Το μόνο που αναμένει η γενιά μας να συμβεί ακόμα, είναι, ίσως, να… ξαναζωντανέψουν οι δεινόσαυροι».