του Κυριάκου Παπαγεωργίου
Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει αποκτήσει τα σύμβολα και τα εμβλήματά του. Παίκτες που πάτησαν το χορτάρι και παίκτες που άφησαν το αποτύπωμά τους πάνω στον χωμάτινο στίβο, γύρω ή μέσα στις αλάνες ή ακόμη στα πετροχώραφα της λιανής πατρίδας, έμειναν στην ιστορία ως θρύλοι των γηπέδων και τους μνημονεύουμε σαν ζωντανούς ζωγράφους με την μπάλα στα πόδια.
Ένας τέτοιος «ζωγράφος» της μπάλας υπήρξε και ο Πατρινός ποδοσφαιριστής με το όνομα Κώστας Δαβουρλής, που έφυγε από τη ζωή πριν ακριβώς 27 χρόνια, ένα απόγεμα του Μαγιού, παίζοντας μπάλα στις αλάνες της αγαπημένης του Αγιάς, μιας εξοχικής συνοικίας της Πάτρας.
Τώρα ο λόγος του να θυμηθώ και να γράψω για τον Κώστα Δαβουρλή, θα προβληματίσει πολλούς και θα εμποιήσει περιέργεια στους Βολιώτες φίλαθλους.
Πρέπει να εξηγηθώ από την αρχή. Υπήρξα – και συνεχίζω να είμαι – εκ των απορρήτων φίλων της οικογένειάς του, στην Πάτρα. Γνωρίζω λοιπόν από τα μέσα την ποδοσφαιρική του ιστορία και το οικογενειακό του μπακράουντ.
Άλλωστε με τον αείμνηστο Δαβουρλή είμασταν συνομήλικοι, όπως και με τον επίσης αείμνηστο παιδικό μου φίλο Τάκη Συνετόπουλο, ο οποίος αξίζει να σημειώσω πως υπήρξε φίλος και αγαπημένος συμπαίκτης του Δαβουρλή στον Ολυμπιακό του Πειραιά, στη δεκαετία του εβδομήντα, τότε που εγώ έκανα αθλητικό ρεπορτάζ.
*
Ο μελαμψός Κώστας Δαβουρλής που είχε αποκτήσει στο πανελλήνιο την προσωνυμία «μαύρος πρίγκιπας» και τη χάρη του καλύτερου ντριπλέρ του ελληνικού ποδοσφαίρου, γεννήθηκε στην Αγιά της Πάτρας το 1948 και πέθανε στις 23 Μαΐου του 1992, σε ηλικία 44 ετών.
Δεν ήταν απλά ένας κορυφαίος παίκτης. Υπήρξε το σύμβολο της Παναχαϊκής, αλλά και όλης της Πάτρας, που άφησε μεγάλη ποδοσφαιρική κληρονομιά στους νεότερους.
Το «μαύρο διαμάντι» του ελληνικού ποδοσφαίρου υπήρξε ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που ανέδειξε η Παναχαϊκή και η Πάτρα. Ξεκίνησε την μπάλα ξυπόλυτος στις αλάνες και βρέθηκε στην Παναχαϊκή, με τη φανέλα της οποίας μεγαλούργησε. Αγωνίστηκε στην Παναχαϊκή από το 1964, σε ηλικία 16 ετών, μέχρι το 1974. Ήταν αριστεροπόδαρος, με πολύ δυνατό κι ευθύβολο σουτ, ενώ είχε τη μοναδική (τότε) ικανότητα να σκοράρει με απευθείας εκτελέσεις φάουλ, μέχρι που το ρεκόρ του (22 τέρματα με φάουλ) κατέρριψε ο Κώστας Φρατζέσκος, για όσους θυμούνται ή πρέπει να θυμούνται κάποια θρυλικά ονόματα ποδοσφαιριστών στην Ελλάδα.
Οδήγησε την ομάδα το 1969 στην Α’ Εθνική, ενώ έγινε και ο πρωτομάστορας της ευρωπαϊκής εξόδου της Παναχαϊκής, της πρώτης επαρχιακής ομάδας που έπαιξε στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ και στο οποίο τρέλανε τα ευρωπαϊκά σαλόνια.
Τότε ήταν που ο μεγάλος Γουλανδρής εκτίμησε την αξία του και τον πήρε στο μεγάλο λιμάνι προσφέροντας στην Παναχαϊκή το ποσό των 10 εκατομμυρίων δραχμών, ένα ποσό εξωφρενικό για την εποχή εκείνη.
Το 1975 κατέκτησε το νταμπλ με τον Ολυμπιακό, πήρε και πρωταθλήματα, παίζοντας έντεκα φορές στην Εθνική των Ανδρών. Επέστρεψε όμως νωρίς στην αγαπημένη του Αγιά της Πάτρας, όπου η γυναίκα του η Ελένη διέθετε ένα παραδεισένιο κτήμα, με λεμονιές και πορτοκαλιές, πηγάδια και αρδευτικά κανάλια, μακριά από το οποίο δεν μπορούσε να ζήσει.
Ξαναγύρισε στην Παναχαϊκή για να κλείσει την ποδοσφαιρική του σταδιοδρομία στον Παναιγιάλειο το 1986.
Στην Πάτρα δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην ξέρει το όνομά του. Είναι και παραμένει σύμβολο για την πόλη. Το ιστορικό γήπεδο της Παναχαϊκής φέρνει το όνομά του. Η φωτογραφία του κοσμεί μέχρι σήμερα την πύλη του ιστορικού γηπέδου της Πάτρας.
Ο Δαβουρλής πέθανε από ανακοπή της καρδιάς, στην αγαπημένη του Αγιά, ένα απόγεμα του Μαγιού του ’92, αφήνοντας στη ζωή την αγαπημένη του Ελένη και τη λατρευτή του κόρη Τζίνα, με τις οποίες διατηρώ πολύ στενή σχέση, εδώ και πολλά χρόνια. Όταν επισκεφτώ την Πάτρα, πάντα θα περάσω από το εξοχικό τους σπίτι στην Αγιά, για να πιώ έναν καφέ με τις αγαπημένες του γυναίκες και να φωτογραφίσω τις ιδιαίτερες στιγμές του αείμνηστου Κώστα από τα όμορφα ντοκουμέντα της ζωής του…