Του Βασίλη Ντακούμη*
Στην καθημερινή μας επαφή με τους εργαζόμενους, ακούμε και τη φράση: «καλά τα λέτε, αλλά…». Μπροστά στο ακλόνητο των κόκκινων επιχειρημάτων, μοιάζει με φράση άμυνας κάποιου υποταγμένου στο γκρίζο «δίκιο» των ισχυρών που, στηριγμένοι στη δική του απραξία και μοιρολατρική υποταγή, του κλέβουν τον ιδρώτα και αυξάνουν τα πλούτη τους. Αποδέχεται μεν ότι «καλά τα λέμε», άλλωστε δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς, αφού συναισθάνεται το δίκιο του ΚΚΕ, το δικό του ταξικό δίκιο… Δεν κάνει όμως το επόμενο βήμα, γιατί το επόμενο βήμα είναι οι επιλογές και οι πράξεις, οι δικές του επιλογές και πράξεις. Καλά τα λέμε, αλλά χωρίς ταξικό αγώνα, τα λόγια δεν γίνονται πράξη.
Είναι ο ίδιος τύπος ανθρώπου, που «πέφτει διαρκώς απ’ τα σύννεφα». Γέμισε ο τόπος από ανθρώπους, που κάθε τόσο «πέφτουν από τα σύννεφα». Από τις πράξεις καθημερινής εγκληματικότητας που ο δράστης ήταν τόσο καλό παιδί, που κάποιοι πέφτουν από τα σύννεφα, μόλις το μαθαίνουν, ως τις πράξεις διαρκούς εγκληματικότητας του «λευκού πολιτικού κολάρου», που ο υπουργός ήταν τόσο καλός, χαμογελαστός και προσιτός και κάποιοι πέφτουν από τα σύννεφα, μόλις μαθαίνουν ότι είχε δική του υπεράκτια off shore εταιρεία ανακύκλωσης βρώμικου χρήματος…
Στην ουσία πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: Από τη μια πλευρά η απάθεια του εργαζόμενου για τα ταξικά του συμφέροντα κι απ’ την άλλη η έκπληξή του από τα αποτελέσματα αυτής ακριβώς της απάθειας.
Αυτή η στάση μοιάζει με τις φαινομενικά ανώνυμες και σχετικά ομοιόμορφες σειρές των σπιτιών της πόλης. Πίσω όμως από τη βιτρίνα, πίσω από τις κλεισμένες κουρτίνες, ξετυλίγεται καθημερινά μια τεράστια ποικιλία ανθρώπινων δραστηριοτήτων. Συχνά μάλιστα δοκιμάζει κανείς έκπληξη, όταν ανακαλύπτει πόσο παράξενες, διαφορετικές και πολύπλοκες είναι οι δραστηριότητες αυτές. Πίσω από σχετικά ομοιόμορφα σπίτια, ξετυλίγονται απίστευτα σενάρια αυτού που ονομάζουμε κοινωνική ζωή και πραγματικές λαϊκές ανάγκες, που στραγγαλίζονται από τα καπιταλιστικά συμφέροντα, χωρίς να υπάρχει η αναγκαία συνείδηση, ότι είναι ριζικά διαφορετικά τα συμφέροντα των εργαζομένων από αυτά του καπιταλιστικού συστήματος.
Μερικές φορές μάλιστα, η επιθυμία να δούμε «πίσω από» ικανοποιείται βίαια, απροσδόκητα, με απρόβλεπτες συνέπειες. Πρόκειται για τις φορές που οι πόλεις και οι κοινωνικές τους δομές, έρχονται αντιμέτωπες με αιφνίδιες καταστροφές.
Όμοια, υπάρχουν ιστορικές καταστάσεις, όπου οι προσόψεις της κοινωνίας θρυμματίζονται βίαια και όλοι αναγκάζονται ξαφνικά ν’ αναγνωρίσουν την ύπαρξη μιας πραγματικότητας, που κρυβόταν όλο το διάστημα από πίσω. Κάτι τέτοιο όμως, δεν συμβαίνει συχνά. Έτσι, οι προσόψεις των σπιτιών και των κοινωνικών δομών εξακολουθούν να ορθώνονται ομοιόμορφες μπροστά μας, κάνοντάς μας να νομίζουμε ότι είναι «αιώνιες» σε διάρκεια και μονιμότητα.
Όμως τίποτε δεν είναι μόνιμο και αιώνιο. Τα πάντα αλλάζουν, «τα πάντα ρει». Ακόμα και ο πιο αδιάφορος, για τα ίδια του τα συμφέροντα, εργαζόμενος, θα έλθει η στιγμή που θα σηκώσει κεφάλι και θα στηριχτεί στα πόδια του, πιστεύοντας στη δύναμή του. Αυτήν τη στιγμή τρέμουν οι κάθε λογής ισχυροί, με βάση αυτήν τη στιγμή χαράσσει την πολιτική του το ΚΚΕ. Μια πολιτική, που θέλει τους εργαζόμενους πρωταγωνιστές και αγωνιστές και όχι παθητικούς χειροκροτητές «έξυπνων» διαχειριστών της μιζέριας.
Αυτή η πολιτική έχει τρεις αλληλένδετες, άρρηκτα ενωμένες διαστάσεις, που δεν μπορούν να υπάρξουν χώρια η μία από την άλλη: Τη διάσταση του οράματος για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τη διάσταση του ασυμβίβαστου ταξικού αγώνα για να γίνει πράξη αυτό το όραμα και τη διάσταση της μαζικής αποδοχής, τόσο του οράματος, όσο και του αγώνα, μέσα και από την ψήφο στα κόκκινα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ, παντού, στις εκλογές για την τοπική δημοτική και περιφερειακή διοίκηση, στις ευρωεκλογές και στις εθνικές εκλογές.
*O Βασίλης Ντακούμης είναι δρ Κοινωνιολόγος, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Βόλου με την παράταξη: «Λαϊκή Συσπείρωση Βόλου» με υποψήφιο δήμαρχο Βόλου τον Απόστολο Ριζόπουλο