“Η θάλασσα κι ο γέρος”, μια ξεχωριστή παράσταση στον Βόλο

της
Ελίνας Πριτσίνη,
ιστορικού του ελληνικού
πολιτισμού

Γεμάτο πολιτισμό και θεάματα το φετινό καλοκαίρι στην πόλη μας και, ευτυχώς, γινόμαστε θεατές εξαιρετικών παραστάσεων. Αυτόπτης θεάτρια και μάρτυρας μιας ιδιαίτερης δουλειάς, που πήγα κάπως δύσπιστη, ομολογώ, είδα τον μόχθο του ηθοποιού να περατώνει το έργο του με απόλυτο σεβασμό. Τον είδα να “ποιεί ήθος” με ιδρώτα και κόπο, να αγωνίζεται, να ακροβατεί, να γίνεται θυσία στο σανίδι και υποκλίθηκα από καρδιάς μαζί με όλους τους θεατές.
Κανείς δεν υποψιαζόταν ότι, σ’ ένα απλό, λιτό και επικλινές σκηνικό, η Μαρλέν Καμίνσκι θα μετέφερε με τέτοιον τρόπο τη φαινομενικά απλή ιστορία ενός ψαρά. Το πείσμα, η υπομονή και το πάθος του, ακόμα κι η λύπη της αποτυχίας στον άνισο αγώνα του, όλα συνέπραξαν στη σοφία που κατέκτησε, μετατρέποντας την ήττα σε νίκη.
Ένας θαλάσσιος κόσμος απλώθηκε στα μάτια των θεατών, με τη βοήθεια της τεχνολογίας 3D Animation και τους ήρωες να “χορεύουν” πάνω του τόσο υποβλητικά, όση ήταν και η δύναμη της υπέροχης μουσικής! Γέμισε το μικρό σύμπαν του θεάτρου από βαθείς συμβολισμούς, αλληγορίες και διδαχές σ’ ένα ολοζώντανο ταξίδι στον ωκεανό.
Ακούσαμε τη φωνή της θάλασσας, του γαλάζιου απείθαρχου θηλυκού, που ανασκάλεψε σημαντικά ερωτήματα και προβληματισμούς. Έστησε στον τοίχο τον άνθρωπο που πάντα επεδίωκε να εξουσιάζει τη φύση. Τον έκρινε για τη σκληρή του αντιμετώπιση και τις πληγές που της προκάλεσε η απληστία του, με τη μορφή της υπεραλίευσης, των εξορύξεων και της μόλυνσης.
Το βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο του νομπελίστα Χέμινγουεϊ, εμπλουτίστηκε με επίκαιρα μηνύματα που άγγιξαν ευαίσθητες χορδές, από το πόσο συνδεδεμένος είναι ο άνθρωπος με τη φύση και τον υδάτινο κόσμο, μέχρι το πόσο, δυστυχώς, εκείνος λειτουργεί αμείλικτα ως ασεβής εκμεταλλευτής τους.
Άξιος, αγαπημένος και ταλαντούχος ηθοποιός ο Τάσος Νούσιας, “ντύθηκε”, ως γνήσιος Σαντιάγο, τον ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του. Ένιωθες πραγματικά να πασχίζεις μαζί του στον ωκεανό, την ώρα που έλιωνε όλο του το “είναι” στη σκηνή. Δίπλα του η άψογη Φαίδρα Σούτου, μας κέρδισε με την κινητική της μαγεία, κάτω από τη φωνητική υπόκρουση της Έβελυν Ασουάντ. Μαζί κι ο ανερχόμενος Βασίλης Μηλιώνης, που υπηρέτησε τον ρόλο του Μανολίνο επάξια από κάθε άποψη.
Μέσα στη σιωπή των θεατών, δεν μπόρεσαν να κρυφτούν κι οι σιγανοί ήχοι συγκίνησης… Εκεί κατάλαβα ότι, ο ιερός σκοπός της παράστασης, θριάμβευσε με επιτυχία.
Για άλλη μια φορά συμπέρανα πόσο ξεχωριστή είναι τούτη η “ράτσα” των ηθοποιών… Των καλών ηθοποιών, που δίνουν αληθινό αγώνα πάνω στη σκηνή, κάτω από τον ίσκιο αξιέπαινων σκηνοθετών.
Και τους αγάπησα κι άλλο…