Χάρη σ’ ένα σπάνιο ντοκουμέντο, που χρονολογείται από την εποχή του δράματος που έζησαν το 1922 οι Μικρασιάτες που έφτασαν στην Ελλάδα κυνηγημένοι από τους Τούρκους, έπεσε ο πρώτος σπόρος για τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος, το οποίο μας θυμίζει ότι η προσφυγιά είναι μία πληγή που δεν κλείνει. O λόγος για «Το αγόρι στο θεωρείο», που έγραψε η Αγγελική Δαρλάση πριν από έναν χρόνο περίπου και θα αποτελέσει αφορμή για την έλευση της βραβευμένης συγγραφέα στον Βόλο, όπου θα έχει την ευκαιρία να μιλήσει με μαθητές της πόλης για το προσφυγικό ζήτημα.
Πριν από 96 χρόνια, στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών, το οποίο κατεδαφίστηκε το καλοκαίρι του 1940 από τον Κωνσταντίνο Κοτζιά, τότε διοικητή πρωτευούσης που ήταν διορισμένος από το καθεστώς Μεταξά, βρήκαν στέγη πρόσφυγες από τη Μικρασία. Στα θεωρεία του θεάτρου στοιβάχτηκαν δεκάδες οικογένειες, που ξεριζώθηκαν βάναυσα από τη γη της Ιωνίας και προσπάθησαν να χωρέσουν μέσα σε ελάχιστα τετραγωνικά το βιος τους. Η σπαρακτική φωτογραφία που απεικονίζει τις οικογένειες που είχαν βρει καταφύγιο εκεί, ενέπνευσε την Αγγελική Δαρλάση να γράψει ένα μυθιστόρημα που αγγίζει διαχρονικά όλους τους πρόσφυγες. Όχι μόνο τους Μικρασιάτες του «μαύρου» ’22, αλλά και τους χιλιάδες ανθρώπους που έχουν περάσει τα ελληνικά σύνορα τα τελευταία χρόνια και ζούνε το δικό τους δράμα.
«Η φωτογραφία προέρχεται από το αρχείο της ΕΡΤ», σημείωσε αρχικά, για να προσθέσει: «Την είχα υπόψη μου από την εποχή που έκανα θεατρικές σπουδές, αλλά και αργότερα, καθώς έγραψα το «Όταν έφυγαν τ’ αγάλματα». Κι εκτός από τα θεωρεία, που ήταν δύο επί τρία, έχω μία μαρτυρία ότι κάποιος ζούσε σ’ ένα πλατύσκαλο έξω από το θέατρο».
Η επίσκεψη της κ. Δαρλάση προγραμματίστηκε για το πρώτο διήμερο του Νοεμβρίου, σε μία δράση που θα γίνει με τη συνεργασία της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Βόλου, ενώ το Σάββατο 3/11 στις 12 το μεσημέρι στο κατάστημα Public θα γίνει παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου της, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο» και τον περασμένο Μάρτιο βραβεύθηκε από το Ελληνικό Τμήμα της ΙΒΒΥ- Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.
Η συγγραφέας αδημονεί για τις συναντήσεις της με τους μαθητές του Βόλου, εξηγώντας τον λόγο στη συνέχεια: «Η αλήθεια είναι πως «Το αγόρι στο θεωρείο» είναι απλά η αφορμή για να θίξουμε το προσφυγικό. Δεν περιορίζεται, όμως, στους Μικρασιάτες. Κατ’ επέκταση γίνεται λόγος και για τους σημερινούς πρόσφυγες. Η προσφυγιά δεν έχει μήτε θρησκεία, μήτε χρώμα. Διαχρονικά υφίσταται το πρόβλημα. Παρότι βρισκόμαστε σε μία εποχή που η εικόνα βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός τους, καθώς διαβάζουν το βιβλίο, μπορούν να βιώσουν τέτοιες καταστάσεις και να ευαισθητοποιηθούν. Όταν μεσολαβεί η Τέχνη, τα πράγματα γίνονται διαφορετικά. Τα παιδιά επιστρατεύοντας τη φαντασία τους, μας εκπλήσσουν ευχάριστα και κάνουν καταπληκτικά πράγματα».