Άρθρα

“Η προσχολική αγωγή είναι δικαίωμα των παιδιών”

της Γλυκερίας (Λίλας) Πέτρου*

Στον πρόσφατο νόμο που ψήφισε η κυβέρνηση στη Βουλή (όπως συνηθίζει με κλειστά σχολεία για ν’ αποφύγει αντιδράσεις) προωθείται η μαζική στέγαση νηπίων και προνηπίων σε αίθουσες προκάτ, ακόμα και σε αυλές γυμνασίων και λυκείων. Στον νόμο ορίζεται η επέκταση της δίχρονης υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής σε 248 από τους 325, συνολικά, Δήμους. Από την αρχή ξεκαθαρίζεται ότι «δεν προκαλείται δαπάνη σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμού» προαναγγέλοντας τους δυσμενείς όρους υλοποίησής της, δηλαδή χωρίς χρήματα, χωρίς πρόσληψη του αναγκαίου μόνιμου προσωπικού, χωρίς δημιουργία νέων κτιρίων και αιθουσών, σε βάρος των παιδιών και των αναγκών τους.
Έτσι, στη «μεταμνημονιακή εποχή», με τα ματωμένα πλεονάσματα από το υστέρημά του λαού, την αναιμική καπιταλιστική ανάπτυξη, δεν περισσεύει ψίχουλο για την προσχολική αγωγή. Αποκαλυπτικά ήταν τα όσα εκβιαστικά ειπώθηκαν από την κυβέρνηση με τα δύο σχέδια προϋπολογισμού που κατέθεσε, καλώντας τον λαό να επιλέξει εάν θα δοθούν χρήματα για τη δημιουργία νηπιαγωγείων ή εάν θα ανασταλεί, προσωρινά, το πετσόκομμα των συντάξεων.
Τι κάνει λοιπόν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σήμερα;
Αυτό που έκαναν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ).
Καταφεύγει στην ευρηματικότητα για να διαχειριστεί τη μιζέρια για να καλύψει τις αυξημένες κτιριακές ανάγκες θα τοποθετήσει αίθουσες προκάτ, αρχικά 200, με προοπτική τις 400. Πού; Μα στις αυλές Δημοτικών, Γυμνασίων και Λυκείων.

Άραγε, πόσα χρόνια γυρίζουμε πίσω; Πόσο παιδαγωγικό είναι να περάσουν τα πιο ευαίσθητα χρόνια της ζωής τους μέσα σε κοντέινερ; Πόσο διασφαλίζονται με τα κοντέινερ βασικές προϋποθέσεις ασφαλείας, όπως η πυροπροστασία; Πόσο ασφαλές είναι να συναυλίζονται με μαθητές όλων των ηλικιών; Πόσο παιδαγωγικό είναι ο συνωστισμός όλων των μαθητών στους ήδη περιορισμένος ελεύθερους χώρους; Γιατί δεν είναι μόνο το παιδί της προσχολικής ηλικίας που χρειάζεται έναν κατάλληλα δομημένο χώρο για να μπορέσει να τρέξει, να παίξει. Είναι και ο έφηβος που ζει μέσα στα μεγάλα αστικά κέντρα που είναι εχθρικά απέναντι στις ανάγκες του για άθληση, να υπάρχει μια στοιχειώδης πρόβλεψη στο σχολείο για την ικανοποίησή της (πχ γήπεδα, γυμναστήρια). Εάν, τώρα, σε όλα αυτά προσθέσουμε:
1) Την παλαιότητα των κτιρίων (πάνω από το 50% έχουν κτισθεί πριν από το 1985),
2) την ακαταλληλότητα των κτιρίων (σπίτια με μικρούς χώρους και αυλές χωρίς τις απαραίτητες υποδομές),
3) τη χρόνια υποχρηματοδότηση των σχολικών επιτροπών, που αδυνατούν να ανταποκριθούν στα στοιχειώδη λειτουργικά έξοδα των σχολείων για μια υποτυπώδη συντήρηση (πχ βάψιμο) ή τον αντισεισμικό έλεγχο σε μια χώρα που είναι 6η στην παγκόσμια κατάταξη. Κατανοούμε ότι η τοποθέτηση κοντέινερ δεν εξασφαλίζει τους παιδαγωγικούς όρους για την αγωγή των παιδιών και επιβαρύνει την ασφάλειά τους και τη λειτουργικότητα των σχολικών κτιρίων.

Ποια είναι η εικόνα της προσχολικής αγωγής στις μικρότερες ηλικίες; Τα παιδιά κάτω των 4 χρόνων, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν μπορούν να βρουν μια δημόσια και δωρεάν δομή και μένουν σπίτι τους ή πληρώνουν αδρά σε ιδιωτικούς σταθμούς με αποκλειστική ευθύνη της οικογένειας. Χαρακτηριστικά να αναφέρουμε ότι για τα βρέφη μόλις το 10-15% πηγαίνει σε κάποια δομή, ενώ το δικαίωμα στη φοίτηση παίζεται κάθε χρόνο σε λοταρία με τα γνωστά voucher, που είναι ελάχιστα σε σχέση με τις ανάγκες που υπάρχουν. Τη χρονιά 2018-2019 έμειναν εκτός παιδικών σταθμών στον Δήμο Βόλου 650 παιδιά. Εάν, τώρα, δούμε τις εργασιακές σχέσεις του προσωπικού (5μηνα, 8μηνα), την απουσία πρόβλεψης για ειδική παιδαγωγική παρέμβαση στις μικρές ηλικίες, η υπάρχουσα κατάσταση είναι πολύ μακριά από την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των παιδιών. Εμείς, η Λαϊκή Συσπείρωση, θέλουμε έναν Δήμο που διασφαλίζει στους δημότες ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ και ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΙΚΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ γιατί το δικαίωμα στην Εκπαίδευση δεν παζαρεύεται. Θέλουμε έναν Δήμο όπου οι εργαζόμενοι θα έχουν μόνιμη και σταθερή εργασία για να μπορούν ανεμπόδιστα να προσφέρουν έργο.
Διαχρονικά, το ενδιαφέρον των κυβερνήσεων που ακολουθούν πιστά τις επιταγές του κεφαλαίου για την προσχολική αγωγή, υπηρετεί την ανάγκη τους για μαζική ένταξη των γυναικών στην παραγωγή ως φθηνότερο εργατικό δυναμικό. Έτσι, ποτέ δεν ικανοποιήθηκαν οι ανάγκες των μικρών παιδιών στην ολότητά τους. Με στοιχεία της ΕΕ, το ποσοστό συμμετοχής των βρεφών είναι στο 15%, μετά τα 3 έτη φτάνει στο 70% και μόνο στην ηλικία των 5 χρόνων (λίγο πριν το δημοτικό) φτάνει σχεδόν στο 100%. Τα παραπάνω φανερώνουν την απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στις ανάγκες και στην ικανοποίησή τους, γεγονός που οφείλεται στο ότι η ΕΕ αντιμετωπίζει τις υπηρεσίες κυρίως ως εμπόρευμα (όπως κάνουν και οι κυβερνήσεις, αλλά και οι Δήμοι που βλέπουν τον Δήμο σαν επικερδή επιχείρηση και όχι σαν υπηρεσία ταγμένη στις ανάγκες του λαού).

Απέναντι στα δικά τους κριτήρια βάζουμε τις δικές μας ανάγκες. Δηλαδή:
1) 2χρονη, υποχρεωτική, δημόσια και δωρεάν προσχολική αγωγή,
2) σύγχρονες, ασφαλείς κτιριακές εγκαταστάσεις,
3) πρόσληψη μόνιμου προσωπικού όλων των αναγκαίων ειδικοτήτων,
4) σύγχρονα παιδαγωγικά, επιστημονικά προγράμματα που να συνδέουν την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας με την παιδαγωγική πράξη.
Αυτά είναι τα ελάχιστα που πρέπει να διασφαλιστούν για το μέλλον των παιδιών μας, χωρίς να μπαίνουμε στη λογική του «μικρότερου κακού». Γιατί όταν επιλέγεις το μικρότερο κακό, πάντα αυτό μεγαλώνει και γίνεται χειρότερο. Και γιατί όταν διαλέγεις το ένα κακό απ’ το άλλο, σταματάς να παλεύεις για το καλό. Η λογική του μικρότερου κακού σε οδηγεί συνέχεια προς τα πίσω, σε νέα δεινά για τον λαό μας.
Εμείς, όμως, θέλουμε να βαδίζουμε μπροστά, χωρίς πισωγυρίσματα. Για το πραγματικά σύγχρονο. Με ισχυρό ΚΚΕ, στην κάλπη και στον δρόμο μπορούμε να τα καταφέρουμε. «Για να φτιάξουμε έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων».

*νηπιαγωγού, υποψήφιας δημοτικής συμβούλου με τη «Λαϊκή Συσπείρωση Βόλου»

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το