Τοπικά

“Η πρόληψη της αυτοχειρίας μεγάλο στοίχημα για όλους” τονίζει ο ψυχίατρος Ν.Νικολάου

Η τραγική είδηση της αυτοκτονίας ενός συναδέλφου του, συγκλόνισε τον ψυχίατρο Νίκο Νικολάου. Κι ενώ ο αντίκτυπος από την αυτοχειρία του καρδιολόγου Αλέξανδρου Δούρα είναι μεγάλος, ο Βολιώτης επαγγελματίας ψυχικής υγείας μίλησε για τις κοινωνικές προεκτάσεις ενός τέτοιου γεγονότος.

«Με το που διάβασα αργά χθες (σ.σ. προχθές) το βράδυ την είδηση, συγκλονίστηκα γιατί γνώριζα τον Αλέκο και είναι τραγικό αυτό που συνέβη. Η πρώτη μου σκέψη ήταν «ουδείς άτρωτος». Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο φτασμένο, σπουδαίο επιστήμονα, μαχητή της ζωής, με περισπούδαστη διαύγεια πνεύματος, παράδειγμα προς μίμηση για πολλούς, να θολώνει, να παρασύρεται και να παραιτείται, η ανθρώπινη φύση είναι πιο σύνθετη απ’ ότι νομίζουμε», εξομολογήθηκε ο κ. Νικολάου, ο οποίος στη συνέχεια στάθηκε ιδιαίτερα στις ευάλωτες περιόδους που ζει κάθε άνθρωπος: «Όλοι μας έχουμε τρωτές στιγμές. Και το πώς τις αντιμετωπίζουμε, είναι αυτό που μας κάνει πιο δυνατούς. Η δύναμή μας δεν κρίνεται όταν βρισκόμαστε στο απόγειο. Γι’ αυτό και μια καλή συμβουλή είναι να αφιερώνουμε μία-δύο ώρες την εβδομάδα μόνο στον εαυτό μας. Αυτό είναι το εφαλτήριο της αποδοχής. Μόνο από την ενδοσκόπηση, θα προκύψουν απορίες, ενοχλήσεις, κ.λπ. Εάν δεν το κάνεις ποτέ, πώς θα περιμένουμε να αφυπνιστείς;».

Η εξάλειψη του φαινομένου παραμένει το ζητούμενο για τον κ. Νικολάου, που είπε: «Κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνουμε με τις αυτοχειρίες. Το θεωρώ προσωπική ήττα, όταν χάνεται ένας άνθρωπος με τέτοιον τρόπο. Βέβαια η αυτοκτονία δεν είναι απλό φαινόμενο. Είναι πιο σύνθετο απ’ ότι πιστεύουμε κάθε φορά. Μας αιφνιδιάζει συνεχώς. Η πρόληψη είναι το στοίχημα, ώστε εμείς να βρισκόμαστε ένα βήμα μπροστά και όχι εκείνη. Μια θορυβώδης αυτοκτονία, είναι λιγότερο αιφνίδια απ’ όσο νομίζουμε. Κουβαλάει μια χρονιότητα μελαγχολίας από πίσω της, κρύβει μοναξιά. Για να το πούμε και πιο λαϊκά: Υπάρχουν ζόρια που κρατούν καιρό κι εμείς απλά διαβάζουμε το πρωτοσέλιδο. Το θέμα είναι τι κάνουμε πριν φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο».
Ανοίγοντας τον φάκελο «αυτοκτονία», ο Βολιώτης ψυχίατρος αναφέρθηκε στις διάφορες παραμέτρους του ζητήματος: «Για να αποτρέψουμε μία αυτοχειρία, απαιτείται συνδυασμός πολλών πραγμάτων. Θα ξεκινούσα από το καθημερινό. Μέσα από ένα «Τι κάνεις; Πώς ήταν η μέρα σου;», χωρίς υποδείξεις και επικριτική διάθεση, δίνεις στον άλλον την ευκαιρία να εκφράσει ένα συναίσθημα, του δίνεις χώρο. Κι αυτό κάποιες φορές αρκεί. Έχει επέλθει μία αποξένωση, σπάνια για τα ελληνικά δεδομένα. Και αυτό μας βρίσκει πιο αγκυλωμένους στο εγώ μας. Θα έλεγα ότι πλέον μία αυτοκτονία είναι πολύ περισσότερο πρόβλημα της κοινωνίας, απ’ ότι παλαιότερα. Σαφώς, μην το ξεχνάμε, υπάρχει κεντρική ψυχοπαθολογία, ως αιτία, αλλά ενισχύθηκαν οι κοινωνιολογικές αιτίες, η οικονομική πίεση, η αποξένωση των ανθρώπων. Είναι ελλιπής πλέον η ανθρώπινη επικοινωνία. Σίγουρα υπάρχει και μία σύνθετη φυσιολογία νοσημάτων, όπως η κατάθλιψη και η διπολική διαταραχή. Ένα μεγάλο ποσοστό από τους αυτόχειρες πάσχει από συναισθηματικές διαταραχές. Πρέπει να το πούμε κι αυτό, να μην κρυβόμαστε. Ενδεχομένως και το αλκοόλ να παίζει ψυχοτρόπο ρόλο».

Ο ρόλος ενός ψυχίατρου ή ενός ψυχολόγου αποδεικνύεται σωτήριος σ’ αυτές τις περιπτώσεις, αφού η βοήθεια από το οικογενειακό περιβάλλον δεν αρκεί πάντοτε. «Η επίσκεψη στον ειδικό και η συζήτηση μαζί του, η προσβασιμότητα σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας, μόνο καλό μπορούν να κάνουν. Δεν μπορώ να φανταστώ ένα τόσο θολωμένο μυαλό, να μπορεί καλύτερα μόνο του ή μέσα από συγγενικές σχέσεις να διαχειριστεί ένα θέμα, που ο ειδικός το σπουδάζει για χρόνια», κατέληξε ο κ. Νικολάου.

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το