Του Τριαντάφυλλου Παπαϊωάννου*
Η Περιφέρεια Θεσσαλίας είναι μια από τις μεγαλύτερες Περιφέρειες της χώρας μας και σε πληθυσμό, αλλά και σε έκταση.
Ο σχεδιασμός ανάπτυξης που υπάρχει έως σήμερα σε περιφερειακό, αλλά και τοπικό επίπεδο είναι αποσπασματικός με ελάχιστη διάθεση συνεργασίας και χωρίς καμία σχεδόν οργανωμένη προσπάθεια.
Όσον αφορά στα έργα και τις παρεμβάσεις, βασίζονται στις χρηματοδοτήσεις που υπάρχουν ανά διαστήματα είτε μέσω προγραμμάτων ΕΣΠΑ είτε μέσω κρατικών πόρων. Στους «κόλπους» της αυτοδιοίκησης η μόνιμη κουβέντα είναι ποια προγράμματα «τρέχουν» ή θα «τρέξουν» στο μέλλον προκειμένου να προλάβουν να καταθέσουν πρόταση για ένταξη. Επειδή πάντα υπάρχουν ανάγκες σίγουρα οποιοδήποτε πρόγραμμα και να «βγει» σχεδόν όλοι καταθέτουν προτάσεις. Όποιοι προλάβουν ή έχουν «μέσον» κερδίζουν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να υλοποιούνται έργα, τα οποία έχουν μικρότερη αποδοτικότητα, ενώ άλλα που είναι απαραίτητα, δεν υπάρχει χρηματοδότηση και άρα τρόπος να υλοποιηθούν.
Η συμβολή στην ανάπτυξη της αγροτιάς και κυρίως στην κατεύθυνση προώθησης των αγροτικών προϊόντων, του τουρισμού, της βιομηχανίας και βιοτεχνίας, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων κ.λπ. δεν καταγράφονται στα έργα, γιατί είναι ενέργειες που δεν φαίνονται, αλλά είναι εξίσου σημαντικές.
Για να γίνουν αυτά χρειάζεται οργανωμένο σχέδιο που θα έχει εγκριθεί με διαβούλευση όλων των φορέων και θα συμβάλλουν όλοι στην υλοποίησή του, ανάλογα του «πόστου» τους. Δύσκολο εγχείρημα, αλλά πολύ σημαντικό.
Από την άλλη δεν μπορεί να υπάρχει ανάπτυξη εις βάρος του περιβάλλοντος, πράγμα που το βλέπουμε συχνά-πυκνά.
Δύο βασικότεροι περιβαλλοντικοί παράγοντες είναι η διασφάλιση ποιοτικού νερού και καθαρού αέρα. Πολλές φορές τα δύο αυτά βασικά αγαθά τα θεωρούμε αυτονόητα και δεν φτάνει που δεν κάνουμε σχεδόν τίποτα για να τα διασφαλίσουμε, αλλά με την άναρχη εκτέλεση έργων και παρεμβάσεων συμβάλουμε στην υποβάθμισή τους.
Το νερό και ο αέρας «κρύβουν μέσα» τους βασικές παρεμβάσεις όπως: Η διαχείριση των απορριμμάτων μας, ο έλεγχος των ρυπογόνων επιχειρήσεων, η προστασία της γης από την ανεξέλεγκτη χρήση λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων, η προώθηση εναλλακτικών πηγών ενέργειας, η προστασία και διατήρηση τόσο των δασών, όσο των θαλασσών, η ορθολογική χρήση των υπογείων υδάτων και τόσα άλλα.
Ας πάρουμε ως παράδειγμα τον τομέα της ενέργειας.
Ποιος πληρώνει το ρεύμα των δημοσίων κτιρίων, των υδρευτικών γεωτρήσεων, των φωτισμών των δρόμων, των οικισμών κ.λπ. που ανήκουν στους Δήμους και τις Περιφέρειες; Φυσικά οι πολίτες.
Γιατί να συμβαίνει αυτό ενώ θα μπορούσαν εδώ και χρόνια αυτοί οι δημόσιοι φορείς (για παράδειγμα μέσω της ηλιακής ενέργειας) να παράγουν το ρεύμα που χρειάζονται;
Όμως πώς θα μπορέσουμε να υλοποιήσουμε οργανωμένα και καινοτόμα σχέδια ανάπτυξης σε επίπεδο Περιφέρειας και Δήμων αν οι εκπρόσωποί μας στην τοπική αυτοδιοίκηση είναι άνθρωποι με ξεπερασμένες ιδέες και πρακτικές;
Πώς αυτό θα μπορέσει να αλλάξει; Πάντα υπήρχαν και υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι, αλλά δεν αποφασίζουν να ασχοληθούν με τα κοινά. Οι λόγοι κυρίως είναι δύο. Ο πρώτος είναι ότι οι θέσεις είναι κατειλημμένες από «επαγγελματίες πολιτικούς» και ο δεύτερος είναι ότι το σύστημα διακυβέρνησης τόσο των Δήμων, όσο και των Περιφερειών είναι ξεπερασμένο.
Ελπίζω αυτή τη φορά οι πολίτες να επιλέξουν τους εκπροσώπους τους με βάση τις απόψεις τους, τις προτάσεις τους και κυρίως τις αντιλήψεις τους σε θέματα συνεργασίας, επειδή ο νέος Νόμος της Απλής Αναλογικής αυτό επιβάλει.
*Ο Τριαντάφυλλος Παπαϊωάννου είναι υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος με τον συνδυασμό του Νίκου Τσιλιμίγκα