Άρθρα

“Γεια σου φαλάκρα”

Του Γιώργου Ινεπολόγλου 

Μόλις προ ολίγου άκουσα τα νέα κορωνοϊκά μέτρα που ανακοίνωσε η «εκλεγμένη όπως και του Χίτλερ» κυβέρνηση του «αποφασίζουμε και διατάσουμε» για την απαγόρευση κυκλοφορίας και συναθροίσεων και έπεσα με τα μούτρα στα βαθιά να αναμοχλεύω το internet-ι μήπως και βρω κάτι από τις θύμησες που είχα από την εποχή της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Και το βρήκα. Ήμουν στις τάξεις του δημοτικού, μόλις που άρχισα να καταλαβαίνω την ύπαρξή μου, με γονείς ταλαιπωρημένους και φοβισμένους από την οσμή βασανιστηρίων και αίματος που ήταν διάχυτη παντού να παρακολουθούν αποσβολωμένοι τα απαγορευτικά μέτρα της ανόητης εκείνης ομάδας των ανθρώπων, που ήθελαν να επιβάλουν την θέλησή τους για να απλώσουν ένα πέπλο φόβου μυστηρίου και ανεξέλεγκτης συμπεριφοράς απέναντι στον Ελληνικό λαό. Στην οδό Βυζαντίου και Θράκης στην πρώην διάβαση του τραίνου, τα καμιόνια του στρατού της δικτατορίας με τα ανδρείκελα που θα επέβαλαν τον παράνομο νόμο, πηγαινοέρχονταν για να ελέγξουν την κυκλοφορία των ανθρώπων και να τους επιβάλλουν τι και πότε θα φάνε, τι και πότε θα πιούνε, πότε θα βγουν έξω, που και πότε θα κατουρήσουν, πως και πότε θα τεκνοποιήσουν, και άλλα απερίγραπτα τραγελαφικά κατασκευάσματα.

Πολλές φορές η σχολαστικότητα περνούσε και στην σωματική έρευνα, ιδίως των κοριτσιών που αντιστέκονταν στις επιθυμίες «των οργάνων της τάξης» εξαντλώντας κάθε έννοια φαντασίωσης και ανωμαλίας της εξουσίας σε βάρος της ψυχικής ανθρώπινης ηρεμίας, σαν τον αστυνομικό που λίγες μέρες πριν αλυσόδεσε την κοπελιά στην Καρδίτσα, γιατί αυτό το δικαίωμα του έδωσε ο υπουργός «προστασίας» του πολίτη. Και ενώ η απαγόρευση της τέχνης ήταν δεδομένη, το κενό της, το αναπλήρωναν συνθέσεις σαν και αυτή που ανακάλυψα στο διαδίκτυο που είχα να την ακούσω από τότε. Βλέπεις οι μουσικές επιλογές κάθε δικτατορικού καθεστώτος είναι τόσο περιορισμένες που ακούγονται μόνο στις δύσκολες περιόδους. Εν μέσω συλλήψεων και ξυλοδαρμών, στην παραδιπλανή ταβέρνα, ακριβώς απέναντι στην διάβαση του τραίνου ακουγόταν στην διαπασών για να καλύπτει οποιεσδήποτε αντιδράσεις, το τραγούδι που βρήκα στο διαδίκτυο. Χωρίς να μπορώ να επιβεβαιώσω την πληροφορία είναι « η φαλάκρα» από το άλμπουμ «Loumpen» του Βασίλη Μποέμη από την εταιρεία «melody-maker». Η αναφορά μου σε αυτό το τραγούδι γίνεται για δύο λόγους. Ο πρώτος γιατί μία δικτατορία μπορεί να ασχολείται μόνο με τρίχες και ο δεύτερος γιατί έμεινε για πολλά χρόνια αναπάντητη η ερώτηση προς τον πατέρα μου. «Μπαμπά γιατί όλη μέρα στην ταβέρνα παίζουν τόσο δυνατά αυτό το τραγούδι;»

Την απάντηση την πήρα στο Στρατό όταν σε παρόμοιο καθεστώς άκουγα στο κέντρο εκπαίδευσης από το πρωί ως το βράδυ το τραγούδι «άλλη μια μέρα δίχως σκοπό». Σε στρατικοποιημένα καθεστώτα δεν ενδιαφέρει η ουσία. Τσακίζουν κόκαλα, σπάζουν νεύρα, επιδεικνύουν την δύναμη της εξουσίας. Έρχεται βέβαια η στιγμή που η δικαιοσύνη και η δημοκρατία τους στέλνει στο εκτελεστικό απόσπασμα, και η καταδίκη τους από τον λαό είναι αναπόφευκτη, τόσο σε ντόπιο όσο και σε πανελλαδικό ή παγκόσμιο επίπεδο.

Και επειδή οι καιροί της χούντας μοιάζουν με τους σημερινούς, ας ακούσει όποιος επιθυμεί το αριστούργημα της χούντας γιατί τα αριστουργήματα των Θεοδωράκη, Ξαρχάκου, και λοιπών δημιουργών είχαν απαγορευτεί εκείνη την εποχή όπως και σήμερα απαγορεύονται οι παραστάσεις στον καλλιτεχνικό κόσμο ηθοποιών και τραγουδιστών, γιατί ο πολιτισμός ανοίγει τα μάτια των ανθρώπων κάτι που δεν επιθυμούν τα φασιστικά καθεστώτα που προτιμούν τα reality του υποβιβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, από τα καλοπληρωμένα κανάλια της ξεφτιλισμένης τηλεόρασης, εκτός μερικών φωτεινών εξαιρέσεων.

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το