Της Μάγδας Καπνιά Δεσποτοπούλου*
Μητρότητα, το πιο ιερό συναίσθημα, από την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία έως και σήμερα. <<Κυβέλα, Μάτερ Θεών>>, όπως την προσφωνεί ο Πίνδαρος, <<η Μητέρα των Θεών>>, γνωστή ως Ρέα, η θεά της Γης και της γονιμότητας. Υμνήθηκε και λατρεύτηκε. Σήμερα, αν φανταζόμασταν στο μυαλό μας ”τη μητέρα”, θα έμοιαζε με την Άνοιξη που απλόχερα χαρίζει τη γαλήνη, την αρμονία και την ευφορία, χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Το χρώμα της θα ήταν σίγουρα το λευκό, συμβολίζοντας την αλήθεια και την αγνότητα.
Η Ημέρα της Μητέρας καθιερώθηκε και εορτάζεται κάθε χρόνο την δεύτερη Κυριακή του Μαϊου, σε πάνω από 40 χώρες στον κόσμο, σε αυτές συγκαταλέγεται και η Ελλάδα. Όσα μας διδάσκουν, δείχνουν πως η γυναίκα πλάστηκε για να γίνει μητέρα και να δημιουργήσει αυτόν τον ακλόνητο δεσμό ανάμεσα σε αυτή και το παιδί της. Ξεκινά με τη γέννηση, συνοδευόμενη από το κλάμα, ενδιάμεσα υπάρχουν γέλια, δάκρυα χαράς αλλά και λύπης, διαφωνίες, έπαινοι και αποδοκιμασίες, όλα όμως στο τέλος καταλήγουν στην απόλυτη ευτυχία, που δεν είναι άλλη από την διαμόρφωση της προσωπικότητας ενός νέου ανθρώπου που θα είναι μοναδικός και ξεχωριστός. Έτσι, η μητέρα γεννά τη ζωή και η ζωή αρχίζει από τη μητέρα. Με τον ερχομό ενός νέου ανθρώπου στη ζωή, η αγάπη αναπτύσσεται στη γυναίκα στο μέγιστο βαθμό. Αυτή η αγάπη ονομάζεται ανιδιοτελής, η αγάπη δηλαδή που δεν στερεύει, δεν εξαφανίζεται και δεν σταματάει ποτέ. Το παιδί από το πρώτο κιόλας λεπτό γίνεται αποδέκτης αυτής της ”έκρηξης συναισθημάτων”. Η ψυχική δύναμη της μάνας καθιστά όλα τα παιδιά ικανά να σταθούν γερά στη γη όταν μεγαλώσουν, χωρίς αβεβαιότητα, χωρίς φόβο, παρά μόνο γεμάτα σιγουριά και αποφασιστικότητα. Γιατί αυτό κάνει η αγάπη της μάνας, μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε.
Οι μάνες αγαπούν τα παιδιά τους περισσότερο από τον ευατό τους και το αποδεικνύουν καθημερινά. Από το πρώτο μας κλάμα, το πρώτο μας βήμα, τα πρώτα μας γεννέθλια, ήταν εκεί, στο πλευρό μας, πεπεισμένες πως θα τα καταφέρουμε. Στην ηλικία των 5, μας συνόδευσαν την πρώτη μέρα στο σχολείο, όταν οι παλάμες μας ήταν ιδρωμένες από το άγχος του αποχωρισμού, εκείνες μας έδειξαν με στοργή την σχολική τάξη, διδάσκωντάς μας την αξία της φιλίας. Λίγο αργότερα, μας καμάρωσαν στο Δημοτικό, λύνοντάς μας με υπομονή όλες τις απορίες για το καινούριο σχολείο. Λίγα χρόνια μετά, φτάνοντας στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, τις παραμελήσαμε αρκετά. Το διάβασμα ήταν αρκετό, τα διαγωνίσματα πολλά, το άγχος απέραντο μέχρι την είσοδό μας στο Πανεπιστήμιο. Δεν είχαμε χρόνο να δούμε την αγαπημένη μας ταινία μαζί όπως συνηθίζαμε ή να κάνουμε τον καθημερινό μας περίπατο. Οι μητέρες όμως, δεν έφυγαν στιγμή από δίπλα μας, ήταν εκεί, νιώθοντας κάθε λεπτό κάθε μας συναίσθημα. Στην αποφοίτησή μας γεμάτες περηφάνεια, έκλαψαν, γιατί ήξεραν πως το αξίζαμε και το γιόρτασαν διπλά!
Μεγαλώσαμε πια, δεν έρχονται στο σχολείο, δεν μας μαλώνουν για τα σκόρπια παιχνίδια μας στο σαλόνι, μόνο μας καμαρώνουν και μας δίνουν ώθηση να κυνηγάμε τα όνειρά μας. Εμείς όμως τρέχουμε ακόμα στην αγκαλιά τους με την πρώτη δυσκολία που συναντάμε, για να μας δώσουν μια συμβουλή ή ίσως και ένα ηχηρό φιλί επιβράβευσης στο μάγουλο! Με τον καιρό και όταν αποκτήσουμε κι εμείς δικά μας παιδιά θα αντιληφθούμε τον κόπο, την αγωνία, την έγνοια και τις ευθύνες που καλείται μια μάνα να κουβαλήσει σε όλη της τη ζωή. Γι αυτό, ας υποσχεθούμε στις μητέρες μας πως θα τις φροντίζουμε, όπως μας φρόντισαν, και κάθε μέρα θα τις δίνουμε τη διπλή αγάπη που μας έδωσαν, γιατί αυτή η σχέση θα είναι η μοναδική ”ανώδυνη” στη ζωή μας. Όλα όσα μας δίδαξαν, οφείλουμε να τα κρατήσουμε σαν φυλαχτό.
Χρόνια Πολλά! Στις Μητέρες που φέτος υμνούνται στις 10 Μαϊου, στις Μητέρες όλου του κόσμου που χαίρονται τα παιδιά τους, στις Μητέρες που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους και έγιναν μάνα και πατέρας μαζί, στις Μητέρες που νιώθουν μητέρες όλων των παιδιών και ας μην είναι δικά τους, στις Μητέρες που προσπαθούν και γρήγορα θα ζήσουν το μητρικό ταξίδι!!
Τέλος,
Χρόνια Πολλά στη δική μου μαμά!
*Η Μάγδα Καπνιά Δεσποτοπούλου είναι φοιτήτρια Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας