ΤΟΥ Β. Δ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ,
Ομότιμου καθηγητή πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Ο Κώστας Ακρίβος, συγγραφέας με πλούσια φιλολογική πανοπλία-υπηρέτησε ως φιλόλογος στη Μ.Ε.- έχει έργο πλούσιο σε θεματολογία και λογοτεχνική παραγωγή ( διήγημα, νουβέλα, μυθιστόρημα, θέατρο, ανθολογία κ.ά.). Γενικά, η θεωρητική και βιωματική εμπειρία που έχει του ανοίγει εύκολα τους δρόμους της λογοτεχνίας, δρόμους καινούργιας θέασης, θα έλεγα και αντίληψης.΄Ετσι από τον Γεώργιο Καραϊσκάκη και την Επανάσταση του ΄21 με το μυθιστόρημα «Πότε διάβολος, πότε άγγελος» (2021, σ. 252) μάς γυρίζει στην Ανδρομάχη και στον Τρωικό πόλεμο με τη νουβέλα «Ανδρωμάχη» (2022, σ.137), ηθελημένα ανορθόγραφα, για να δηλώνει μάχη προς πολλούς άντρες.
Είναι μια εξαιρετική εξομολόγηση της Ανδρομάχης σε α΄ πρόσωπο, που διεκτραγωδεί τα πάθη και τις περιπέτειες, νόμιμες και άνομες, που είχε με τους άντρες, που η τύχη έτσι τα΄φερε να γνωρίσει στη ζωή της. Την ακούμε να ομολογεί θαρρετά προς το τέλος του βίου της: ΕΣΒΗΣΕ Ο ΗΛΙΟΣ, ΠΥΚΝΏΝΕΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, πυκνώνουν και στο μυαλό οι εικόνες των προσώπων που σημάδεψαν τη ζωή μου. Άνδρες όλοι. Ο πατέρας, τα εφτά αδέλφια, ο Πρίαμος, ο Αχιλλέας, ο Οδυσσέας, ο Πηλέας…Αλλά και : Έκτορας, Αστυάνακτας, Νεοπτόλεμος, Πέργαμος, Μολοσσός, Πίελος, Έλενος, Κεστρίνος. Τους αγάπησα;…Άλλους απ΄ αυτούς από ανάγκη, για άλλους η αγάπη ανάβλυζε αβίαστη από την καρδιά. Αυτοί είναι που βαδίζουν συνεχώς στη μνήμη μου…
Ο αναγνώστης, όσο κι αν είναι υποψιασμένος από τη γνώση και τα ακούσματά του για τον Τρωικό πόλεμο, βαδίζει με χαρά και περιέργεια τον δρόμο της μνήμης που ξετυλίγει με την αφήγησή της η Ανδρομάχη, συμπάσχει με την ηρωίδα ακούγοντας για θανάτους στον πόλεμο, τους τρεις γάμους της, με τον Έκτορα, τον Νεοπτόλεμο και τον Έλενο, ακολουθώντας την στην εξορία από την Τροία στη Φθία, μέσα σε εχθρικό και άδικο περιβάλλον, με πίκρες και οδυνηρές αναμνήσεις για τους νεκρούς που άφησε στην πατρίδα της μέσα στην απέραντη απελπισία…
Η Ανδρομάχη, που « αξιώθηκε να γίνει σύζυγος, μητέρα, βασίλισσα. Η ζωή της μοιράστηκε απ’ τον πόλεμο ανάμεσα στην ευτυχία και την ατίμωση, στη χαρά και την ντροπή», συμβολίζει τη γυναίκα διαχρονικά, εκείνη που επωμίζεται τα βάρη και την τύχη της οικογένειας, τον πόνο για τη γέννηση και τον θάνατο, τον έρωτα και την αγάπη, αλλά και την περιφρόνηση και την κακοποίηση.
Η αφήγηση είναι ζωντανή και παραστατική, σε καλοδουλεμένη γλώσσα (ίσως όμως είναι υπερβολικός ο χαρακτηρισμός για τον Αχιλλέα ως «κτήνος» και για τον Νεοπτόλεμο «γιος του κτήνους»…), μάς προσφέρει έντονες σκηνές από τη ζωή της Ανδρομάχης στην Τροία αλλά και στην Ελλάδα, πλαισιωμένες με ώριμες σκέψεις από τον συγγραφέα για τα σπουδαία της ζωής: Την ευτυχία, τη χαρά, την ατίμωση, τον έρωτα και τον θάνατο, τον πόνο της μάνας… Και κάτι ακόμη: η αναφορά μας στο παρελθόν και δη το απώτερο, που φέρνει στο προσκήνιο τους ένδοξους προγόνους, δεν μπορεί παρά να είναι μια ενίσχυση της εθνικής αισιοδοξίας. Και αυτό ωφελεί και παιδαγωγεί πιο πολύ τους νέους.
Ο Κώστας Ακρίβος με την «Ανδρωμάχη» του προσφέρει μια διήγηση από το ηρωικό-μυθολογικό παρελθόν με τέχνη και ωριμότητα, ώστε να αφυπνίζει μνήμες και να προκαλεί στοχασμούς για το σήμερα. Ένα βιβλίο αξιοδιάβαστο!