Τοπικά

Ψυχή της παρέας στο Γηροκομείο Βόλου η υπεραιωνόβια Χαρίκλεια Σκαμάγκη

Η κ. Χαρίκλεια Σκαμάγκη, φιλοξενούμενη στο Γηροκομείο Βόλου, έχει φτάσει στα 104 χρόνια. Γεννημένη στις 25 Μαρτίου του 1916, γνώρισε τον Βόλο σε μια εποχή που πάνω από την Αναλήψεως τα σπίτια ήταν λίγα και «επικρατούσαν» τα οικόπεδα, ενώ στην πόλη δεν υπήρχαν πολυκατοικίες. Μοδίστρα στο επάγγελμα, ήταν πολύ αγαπητή στους γείτονές της στον Άγιο Γεώργιο Βόλου και παραμένει μέχρι σήμερα η ψυχή της παρέας.

Η «Θ» συνάντησε την κ. Χαρίκλεια Σκαμάγκη στο Γηροκομείο Βόλου την Παρασκευή 2 Αυγούστου. Γεννήθηκε στον Βόλο, τον Ευαγγελισμό του 1916, δούλεψε με τον άντρα της πολύ σκληρά, που ήταν επιπλοποιός και τον οποίο έχασε το 1986, ήταν μοδίστρα και όπως τόνισε η ίδια έζησε μία ζωή γεμάτη και με αξιοπρέπεια.
Η κ. Χαρίκλεια Σκαμάγκη ανέφερε ότι το σπίτι της είναι στον Άγιο Γεώργιο, πολύ κοντά στο Γηροκομείο Βόλου. «Με ήξερε όλη η περιοχή λόγω της ιδιότητάς μου. Ήμουν μοδίστρα και τους έραβα όλους» επισήμανε η ίδια.

Αγαπητή, καλοκάγαθη και ήσυχη γυναίκα η κ. Χαρίκλεια Σκαμάγκη αναφέρθηκε στον άντρα της, τον Βασίλη, που ήταν επιπλοποιός και είχε μαγαζί στην Ιωλκού. Έχει έναν γιο και δύο εγγόνια, ενώ τα πέντε της αδέρφια (6 παιδιά συνολικά, 4 κορίτσια και 2 αγόρια) έχουν φύγει από τη ζωή.
«Πέρασα πάρα πολύ καλά στη ζωή μου. Η ζωή μου δεν είχε δυσκολίες, είχα τη δουλειά μου και ασχολούμουνα με τη μοδιστρική» τόνισε για να συμπληρώσει πως «κάποτε η αδερφή μου με ρώτησε αν θέλω να δουλέψω ως ταμίας σε κινηματογράφο. Της απάντησα πως με ενδιαφέρει, διότι είχα κουραστεί από το βελόνι. Ο γαμπρός μου είχε 4 κινηματογράφους, τη Νίκη, τη Διάνα στην Ιωλκού, στην Άλλη Μεριά και έναν κινηματογράφο στην παραλία».
Η ίδια θυμάται ότι στα πρώτα χρόνια της ζωής της λίγα ήταν τα σπίτια πάνω από την Αναλήψεως και τα περισσότερα ήταν οικόπεδα, ενώ πολυκατοικίες δεν υπήρχαν και ο Βόλος είχε πολύ πράσινο.
«Στον Άγιο Γεώργιο υπήρχαν ελάχιστα σπίτια και όλοι οι δρόμοι ήταν χωμάτινοι» ανέφερε.

Η κ. Χαρίκλεια Σκαμάγκη έζησε και την Κατοχή. «Ήταν μία δύσκολη περίοδος και εποχή για την Ελλάδα γενικότερα. Υπήρχε φτώχεια και πείνα» εξομολογείται.
Γενικότερα, όπως η ίδια επισήμανε, ο άντρας της και η ίδια έζησαν καλά χρόνια, χωρίς πολλές στερήσεις, δούλευαν πάρα πολύ και μεγάλωσαν με πάρα πολλή αξιοπρέπεια σε μια ήσυχη περιοχή.
Η κ. Χαρίκλεια Σκαμάγκη είναι μία γυναίκα αριστοκράτισσα. Ακόμα και σήμερα είναι η ψυχή της παρέας στο Γηροκομείο Βόλου, που συμμετέχει σε δραστηριότητες και της αρέσει πάρα πολύ να τραγουδά.
Αν και δεν έχει κλείσει ακόμη έναν χρόνο που βρίσκεται στο Γηροκομείο Βόλου, δηλώνει πολύ ευχαριστημένη από τη διαμονή της. Άλλωστε φαίνεται και στο πρόσωπό της.
Όλες οι κυρίες του Γηροκομείου κάνουν παρέα μαζί της, ενώ με πολλή χαρά περίμενε με υπομονή για τη συνέντευξη στη «Θ» και αφιέρωσε ένα τραγούδι, «Το γιλεκάκι που φορείς», χωρίς να παραλείψει ούτε έναν στίχο ούτε μία λέξη.
«Δεν γνώρισα στη ζωή μου πόνο και προβλήματα. Όλα τα αντιμετώπιζα με χαρά. Προσεύχομαι πάρα πολύ και καθημερινά. Έχω πολλή πίστη στον Θεό» κατέληξε η κ. Χαρίκλεια Σκαμάγκη.

Η κ. Βάσια Πανοπούλου, κοινωνική λειτουργός στο Γηροκομείο Βόλου, σημείωσε πως «είναι πάρα πολύ σημαντικό για εμάς στο Γηροκομείο οι άνθρωποι να ανθίζουν. Αυτό είναι το κύριο μέλημά μας. Να έχουν ποιότητα ζωής και να τους χαρίζουμε ακόμη περισσότερα χρόνια» για να συμπληρώσει: «Πρέπει να σεβόμαστε την Τρίτη Ηλικία. Οι ηλικιωμένοι έχουν μία μεγάλη κληρονομιά, με ήθη, έθιμα και αξίες, που πρέπει να περάσουμε από γενιά σε γενιά. Αποτελούν πρότυπα ανθρώπων, διότι δούλεψαν σκληρά και με αξιοπρέπεια».
Η ίδια τόνισε ότι «καλούμε τον κόσμο να έρθει για να γνωρίσει από κοντά πώς ζουν οι ηλικιωμένοι στο Γηροκομείο Βόλου. Να έρθει κοντά μας. Χρειαζόμαστε συντροφιά, παρέα και τη στήριξη του κόσμου του Βόλου. Είμαστε μία μεγάλη οικογένεια και οι ανάγκες δεν παύουν να υπάρχουν».

Η κ. Βάσια Πανοπούλου ανέφερε πως η κ. Χαρίκλεια φιλοξενείται σε μεσαίας βαρύτητας πτέρυγα, στην οποία φιλοξενούνται άτομα με δυσκολία κίνησης και οι χώροι είναι διαμορφωμένοι έτσι ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος πτώσης, ενώ τους προσφέρεται επαυξημένη φροντίδα, ιατρική και νοσηλευτική. Στους ηλικιωμένους προσφέρεται ψυχοκοινωνική στήριξη, ενώ γίνονται πολλές δραστηριότητες για να υπάρχει εγρήγορση της μνήμης.
«Πραγματικά είναι μια πάρα πολύ ωραία εμπειρία. Εμπειρία ζωής. Πρώτα σε διαπλάθει ως άνθρωπο και μετά ως επαγγελματία. Μπορώ να πω ότι είναι η οικογένειά μου, αφού τις περισσότερες ώρες τις περνάω εδώ» σημείωσε η κ. Βάσια Πανοπούλου.

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το