Πολιτισμός

Προτάσεις από τις νέες εκδόσεις

 

Επιμέλεια-επιλογές
Χαριτίνη Μαλισσόβα

Μεγάλη και σημαντική είναι η εκδοτική παραγωγή των τελευταίων μηνών. Ιστορίες από γνωστότερους και νεότερους συγγραφείς, μυθιστορήματα, διηγήματα, προσωπικές ιστορίες, βιβλία γραμμένα με χιούμορ και άλλα αποτυπώνοντας την ωμή και ενίοτε σκληρή πραγματικότητα επιλέχθηκαν και φιλοξενούνται στη σημερινή στήλη, το πρώτο μέρος του αφιερώματος στις νέες εκδόσεις. Οι φετινές γιορτές ας είναι γεμάτες από υγεία, φως και χαρά, απαραίτητα στοιχεία για να απολαύσει ο καθένας το βιβλίο που θα επιλέξει.

Άρης Αλεξανδρής,
Πώς ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής έχασε τα πάντα,
εκδ. Μεταίχμιο


Μόλις τελείωσε το σχολείο, ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής ήξερε ότι ήθελε να ξεφύγει: Από την Κομοτηνή, από τη μητέρα του, από τον πατέρα του, από μία βαρετή ζωή. Γι’ αυτό και όταν επιτέλους μετακόμισε στην Αθήνα, αποφάσισε να γίνει ένας άλλος άνθρωπος. Ως φοιτητής πια, είναι πρωτόγνωρα χαρούμενος. Όμως, όσο περισσότερο εξερευνά τον καινούργιο του κόσμο, τόσο δυσκολότερος μοιάζει να γίνεται. Η νέα του φίλη, η Βιργινία, είναι πλασμένη από αλλόκοτα υλικά. Ο Ιγνάτιος δεν θέλει με τίποτα να αποτύχει η νέα του ζωή στην Αθήνα. Προσπαθώντας, όμως, να εξαντλήσει όλες του τις δυνατότητες, εξαντλείται ο ίδιος. Και καθώς βλέπει τον εαυτό του να αλλάζει μέσα σε έναν αχανή ψηφιακό κόσμο που όλα είναι πιθανά, μαθαίνει από πρώτο χέρι τι θα πει να χάνεις τα πάντα.

Νίκος Βατόπουλος,
Ένα παιδί μεγαλώνει στην Αθήνα,
εκδ. Μεταίχμιο


Με αφετηρία το ημερολόγιο που κρατούσε ο πατέρας του στα χρόνια του ’30 και ώς το 1944, ο Νίκος Βατόπουλος ξετυλίγει μια διπλή αφήγηση μέσα στον χρόνο και με φόντο την Αθήνα της Κατοχής, αλλά και το τοπίο της παιδικής και εφηβικής ηλικίας εκείνα τα χρόνια. Μαζί με την καθημερινότητα, έρχονται στο φως διαδρομές μέσα στην Αθήνα, τα σχολικά χρόνια στη Λεόντειο Πατησίων, ο συνοικιακός αθλητισμός γύρω από το «Σπόρτινγκ», τα μπάνια στο Φάληρο, τα ταξίδια με καΐκι ώς το Άστρος, η εξερεύνηση του παραμυθένιου τοπίου στις όχθες του Κηφισού. Με την Αθήνα πρωταγωνίστρια, το ημερολόγιο αυτό είναι ένα από τα σπάνια γραπτά τεκμήρια γραμμένα από παιδί ή έφηβο στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’40. Δίνει το έναυσμα για σύγκριση, μελέτη, αναστοχασμό.

Χάρης Βλαβιανός,
Πλατωνικοί διάλογοι ή γιατί στο σπήλαιο κάνουν όλοι πάρτι,
εκδ. Πατάκη


Μια σειρά από ιλαροτραγικούς «διαλόγους» ανάμεσα σε συζύγους, εραστές, φίλους, ή και αγνώστους, που υπογραμμίζουν το πιο βασικό χαρακτηριστικό των ανθρώπινων σχέσεων: Την αδυναμία ουσιαστικής επικοινωνίας, η οποία καθιστά τη ζωή µας μια διαρκή «κωμωδία παρεξηγήσεων».
Το σπήλαιο του Πλάτωνα μετατρέπεται σε αρένα, από την οποία κανείς δε θέλει να δραπετεύσει. Το πάρτι θα κρατήσει ώς το τέλος: Ώσπου οι πρωταγωνιστές να παραιτηθούν από κάθε προσπάθεια να συλλάβουν το νόημα των πραγμάτων – και ο αναγνώστης, χαμογελώντας µάλλον συνένοχα, να κλείσει το βιβλίο.

Τάκης Γεράρδης,
Ο τυπογράφος,
εκδ. γραφή


Βιοπάλη, αλλά και παραχαράξεις παλαιών βιβλίων, απαγωγές, λαθρεμπόριο τσιγάρων, έρωτες και απιστίες, μα πάνω από όλα αληθινές φιλίες με μπέσα, θα στιγματίσουν τους ήρωες του βιβλίου.
Χορευτές μπαλέτου δίπλα σε μπράβους, μισότρελοι και πληρωμένοι εκτελεστές, άντρες στρέιτ και αμφί, ονειροπόλοι αχθοφόροι, κυρίες σπιτιών και πόρνες πολυτελείας, μασόνοι, τζαζίστες, μεγαλογιατροί, φαρμακευτικές εταιρείες με μαφιόζικη δράση, αποτελούν έναν αληθοφανή θίασο με κομπάρσους και πρωταγωνιστές στις γεμάτες ρεαλισμό σελίδες του μυθιστορήματος.

Μαρία Γιαγιάννου,
R.I.F., Ο θάνατος στο φέισμπουκ,
εκδ. Στερέωμα


Ο θάνατος, η γραφή και το κοινωνικό δίκτυο φτιάχνουν τη θεματική πλεξίδα του R.I.F. (Rest In Facebook). Το R.I.F. είναι ένα πολυμορφικό πεζό, που αναμειγνύει τη μυθοπλασία με το δοκίμιο και τη σάτιρα με το επιτάφιο επίγραμμα. Μια στοχαστική περιπέτεια σπασμένη σε μικρότερες αυτοδύναμες παρατηρήσεις πάνω στην επιδραστικότητα του κυρίαρχου social medium της καθημερινότητάς μας. Κάθε τόσο ο αναγνώστης ξεκουράζεται πάνω από τους (επινοημένους) τύμβους ανθρώπων που πέρασαν από τη ζωή και τους άδραξε το ψηφιακό νεκροταφείο. Δώδεκα συν ένα επιγράμματα παρεμβάλλονται στην αφήγηση και παρουσιάζουν στον διαβάτη της ανάγνωσης τις αντίστοιχες φανταστικές προσωπικότητες που, αν και πέθαναν, συνεχίζουν να ζουν.

Αντώνης Ιορδάνογλου,
Κινέζικα μαρτύρια,
εκδ. Κίχλη


Δέκα συν μία ιλαροτραγικές ιστορίες, οι οποίες, παρότι είναι εμπνευσμένες από αληθινά γεγονότα, έχουν πολλά φανταστικά στοιχεία στη δομή, τα πρόσωπα και το σκηνικό.
Κινέζικα μαρτύρια είναι οι μικρές και μεγάλες οδύσσειες Κινέζων ταξιδιωτών στην Ελλάδα, μέσα από την εξιστόρηση των οποίων φωτίζονται οι ταξιδιωτικές συμπεριφορές αυτού του συχνά εκπληκτικού και συχνότερα ακατανόητου έθνους. Η συλλογή των συγκεκριμένων αφηγήσεων δεν είναι μόνο μια σπουδή κοινωνιολογίας των συμπεριφορών. Είναι και ένας χαμογελαστός τρόπος να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε κάπως τους Κινέζους μας: Φίλους, ταξιδιώτες, πελάτες, εσχάτως και συμπατριώτες.

Δήμητρα Ιωάννου,
Η νοσοκόμα,
Ψυχογιός


Άνδρος 1960. Μια μυστηριώδης εξαφάνιση πριν από τριάντα χρόνια. Ένας κρυφός παράνομος έρωτας. Δύο άντρες που διεκδικούν την ίδια γυναίκα. Δύο γυναίκες που διεκδικούν τον ίδιο άντρα. Τρεις οικογένειες: Οι γαιοκτήμονες Δελαγραμμάτικα, οι εφοπλιστές Γαλανοί και οι αξιοπρεπείς Βαλμάδες.
Απρόσμενο επίκεντρο όλων η δεσποινίς Κατερίνα Συμεωνίδη. Η νοσοκόμα που καταφθάνει στην Άνδρο, παθαίνει εμμονή με την εξαφάνιση της Φλωρέζας Δελαγραμμάτικα, σκαλίζει το μυστήριο και καταφέρνει να αναστατώσει όλο το νησί.
Η ηρεμία διαλύεται, τα στόματα ανοίγουν και το παρελθόν ξυπνά βίαια και απειλεί, βάζοντας στο μάτι τη νοσοκόμα!

Γιάννης Καρκανέβατος,
Ο πατέρας δεν μιλούσε γι’ αυτά,
εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας


Δυο αδέρφια τα χωρίζει ο Εμφύλιος. Ο ένας φυγαδεύτηκε τραυματίας σε χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, ο άλλος μένει πίσω. Χρόνια μετά, ένας γιος προσπαθεί να καταλάβει. Παράλληλες αφηγήσεις για τη μνήμη και τη διαχείρισή της. Στιγμές άγριες, τρυφερές, ενίοτε αστείες.
Ο Γιάννης Καρκανέβατος (γεν. 1966) θεμελιώνει το πρώτο του βιβλίο στην προγονική ιστορία. Στήνοντας τον πατέρα του και τον θείο του μπροστά σε μια βιντεοκάμερα, τους ακούει να συνομιλούν για τα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου. Οι βιντεοσκοπήσεις, αποδοσμένες σε επιμελώς πηγαίο και τεχνηέντως ακατέργαστο προφορικό λόγο, παρεμβάλλονται αποσπασματικά στην κύρια αφήγηση, όπου εκδιπλώνονται με ήπια μελαγχολία οι στοχασμοί του συγγραφέα πάνω στη δική του ενηλικίωση (Λ. Πανταλέων, Καθημερινή).

Ιωάννα Καρυστιάνη,
Ψιλά γράμματα,
εκδ. Καστανιώτη


Το βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη είναι αληθινά όχι μόνο σημαντικό, όχι μόνο συγκλονιστικό, όχι μόνο συναρπαστικό, αλλά πολύ περισσότερο, εντελώς υποβλητικό, καθώς η ίδια, καθ’ όλη την εξέλιξη του μύθου, συμπεριφέρεται όχι απλώς σαν συγγραφέας, αλλά ως σκηνοθέτιδα. Πράγματι, ο Μιχάλης Τσιούλης βρίσκεται εν μέσω γονέων, συναδέλφων του δασκάλου πατέρα, του αδελφού του, των γυναικών που εισέρχονται στη δύσμοιρη ζωή του, συναδέλφων στη δουλειά, του αδικοχαμένου θείου του, αντάρτη του Δημοκρατικού Στρατού, γειτόνων και νονών, τέλος, καφετζήδων, που επέστρεψαν από την Τασμανία και αφηγούνται υπερπολύτιμες πληροφορίες. Η Ιωάννα Καρυστιάνη παίρνει πλάνα σε μικρά καλοδουλεμένα κεφάλαια από όλους αυτούς, οι οποίοι και περιβάλλουν έναν ήρωα (θα το ξαναπώ), ο οποίος δεν διαθέτει ούτε τη γοητεία ούτε τη λογοτεχνική αύρα και εκδοχή ώστε να θεωρηθεί ενδιαφέρων και εμβληματικός. Το αντίθετο, τόσο η καθημερινότητά του, όσο επίσης και η ισοπεδωμένη ρεαλιστική διαδρομή, ωθεί τον αναγνώστη ώστε να τον διαβάσει ως ένα ανθρώπινο είδος, το οποίο και ευδοκιμεί, όχι μόνο τώρα τελευταία αλλά από πολύ καιρό παλιότερα (απόσπασμα από την κριτική του Χ. Παπαγεωργίου στο diastixo.gr).

Φιλομήλα Λαπατά,
Επικίνδυνες λέξεις,
Ψυχογιός


Οι δίδυμες Μυρσίνη και Αταλάντη Κορωναίου, όμοιες σαν δυο σταγόνες νερό, αλλά εντελώς ανόμοιες στον χαρακτήρα, διαλέγουν από μικρές τους ρόλους της καλής και της κακής κόρης, αντίστοιχα, και θυσιάζουν, με γρήγορες μαχαιριές στον βωμό του μίσους, την αδελφική τους αγάπη. Καθώς μεγαλώνουν, μπλέκονται σ’ έναν αγώνα αλληλοεξόντωσης, ο οποίος θα τις οδηγήσει σε ακραίες επιλογές ζωής και στην τραγωδία, μέχρι να συμφιλιωθούν με τη σημασία που έχουν οι επικίνδυνες λέξεις: Οικογένεια, εξ αδιαιρέτου, ζήλια, γάμος, διαζύγιο, φυγή και συγγνώμη. Ένα μυθιστόρημα για τον ρόλο της οικογένειας πάνω στο πεπρωμένο μας, τα όρια της αντοχής, τη χαμένη αθωότητα, τις μικρές και μεγάλες τραγωδίες της ζωής, την επιβίωσή μας από αυτές, και, πάνω απ’ όλα, τις απεριόριστες ποιότητες της ελπίδας, της αγάπης και της συγγνώμης.

Τέσυ Μπάιλα,
Λέγε με Ισμαήλ,
εκδ. Ψυχογιός


Πέρα 1955-1964. Μια ελληνική γειτονιά στην καρδιά της Πόλης, εκεί όπου Έλληνες και Οθωμανοί συνυπάρχουν αρμονικά, ονειρεύονται, αγαπούν, ερωτεύονται και αναπτύσσουν ισχυρούς δεσμούς φιλίας…
Μια ιστορία για μια ολόκληρη εποχή, τυλιγμένη σε καπνούς και αρώματα της Ανατολής, και για έναν κοσμοπολιτισμό που σβήνει. Ένα μυθιστόρημα για τα πάθη των ανθρώπων στα γρανάζια της Ιστορίας, ένα κείμενο για τη δύναμη της αγάπης και της ανθρωπιάς που αντέχουν στον χρόνο.

Ξενοφών Μπρουντζάκης,
Το λευκό κουστούμι,
εκδ. Καστανιώτη


Σε ένα ειδυλλιακό κυκλαδονήσι, όπου όλα υπονοούν τον επί γης παράδεισο, ένας νεανίας θέλει να γευτεί τον απαγορευμένο καρπό της ελευθερίας του που εξαντλείται στο όριο της θάλασσας. Ποθεί να ξεφύγει από την εκρηκτική διαφάνεια του κυκλαδίτικου φωτός, από την εξοντωτική επανάληψη των ίδιων εντυπώσεων, την τυραννία των προσώπων, τον βασανιστικό ήχο της καμπάνας, την εξοικείωση με το θάνατο. Θέλει να αποτινάξει όλη τη σκληρότητα του κόσμου της αθωότητας. Έτσι, κάθε βράδυ καταστρώνει, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ένα σχέδιο διαφυγής όπου το σπίτι του γίνεται καράβι και ταξιδεύει σε σκοτεινά πελάγη. Το όνειρό του είναι να φορέσει ένα λευκό κουστούμι μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα και ό,τι τον συνδέει με μια ζωή καθορισμένη από τον τόπο. Στην αγωνία του να ξεφύγει από τη σκοτοδίνη της επανάληψης, τα μετρημένα βήματα πριν τα διακόψει η θάλασσα με το πανούργο γαλάζιο, το παρελθόν του γίνεται μύθος και το παρόν του οι ανεξερεύνητοι δρόμοι της πρωτεύουσας.

Ελένη Πριοβόλου,
Το δέντρο με τις φωλιές,
εκδ. Καστανιώτη


Ένα βιβλίο για τους ενδημικούς και αποδημητικούς ανθρώπους, που σαν τα πουλιά ψάχνουν να βρουν ασφαλές καταφύγιο, πάντα απάτριδες και πάντα κυνηγημένοι.
Η Μαρία εγκαταλείπει το πατρικό της σπίτι και εγκαθίσταται στο κτήμα που της κληροδότησε ο πατέρας της καταμεσής του κάμπου. Δημιουργεί εκεί ένα φυτώριο με λουλούδια. Έχει για συντροφιά της τα ενδημικά πουλιά, που έχουν στήσει την αποικία τους πάνω σ’ έναν χιλιόχρονο πλάτανο, αλλά και τα αποδημητικά, που γυρνούν κοντά της κάθε χρόνο. Τους αργούς ρυθμούς της μοναχικής ζωής της έρχονται να διαταράξουν «Εκείνοι» – οι μετανάστες που εργάζονται στις καλλιέργειες των αδελφών της σε συνθήκες δουλείας. Ο φόβος για τον ξένο, τον αλλογενή, την κρατάει σε απόσταση ασφαλείας. Μέχρι που ένας από «Εκείνους» διαβαίνει το νοητό σύνορο.

Σόνια Σαουλίδου,
Ο Φάρος του ΚΕΝΕΜΠΕΚ,
εκδόσεις BELL


Η Λύντια χάνεται στον χωροχρόνο, ενώ της συμβαίνουν απίστευτα πράγματα, για τα οποία δεν μπορεί να καταλάβει αν είναι αληθινά ή προϊόντα της φαντασίας της. Η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο, όταν ο σύζυγός της την εγκαταλείπει κι εκείνη μένει μόνη της με το μικρό παιδί της.
Με δεδομένη την εμπειρία της συγγραφέα στην αμερικανική ήπειρο, η τεχνική της και η γλώσσα που χρησιμοποιεί θυμίζουν έντονα αντίστοιχα αμερικάνικα μυθιστορήματα, χωρίς να υπολείπεται σε κάτι από αυτά, αντιθέτως δίνει το δικό της στίγμα.
Φόβος, δέος, αγωνία, συγκίνηση, θλίψη, αγάπη, μίσος, πάθος, εκδίκηση, ανασφάλεια, πεισιθάνατο άλγος, ελπίδα, όλα αυτά εμφιλοχωρούν στο βιβλίο και γεμίζουν την καρδιά του αναγνώστη με σκέψεις για τη ζωή και τον θάνατο. Ενώ παράλληλα, προαιώνια ερωτήματα ζητούν βασανιστικά να βρουν απάντηση, όπως αν θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τη ζωή μας έχοντας μια δεύτερη ευκαιρία (Κωνσταντίνα Μόσχου, Distixo.gr).

Γιώργος Τούλας,
Μακρινές γειτονιές,
εκδ. Πόλις


Γράφει ο συγγραφέας για το βιβλίο: Υπάρχουν άνθρωποι αόρατοι. Η ζωή τους δεν απασχολεί κανέναν. Ούτε καν όσους ζουν γύρω τους. Έρχονται και απέρχονται, σε και από αυτό τον κόσμο, χωρίς να κάνουν με κρότο αντιληπτή την παρουσία τους. Οι ιστορίες τους είναι ήσσονος σημασίας για τους πολλούς. Οι διαδρομές τους συγκεκριμένες, τα λόγια τους μετρημένα, το αποτύπωμά τους αχνό. Με την αγοραία έννοια του όρου. Αυτές οι ιστορίες αφορούν τέτοιους ανθρώπους. Πάντα με γοήτευε να παρατηρώ την αθόρυβη ζωή τους. Να φωτίζω κρυφά με έναν φακό τις πατημασιές τους. Οι «Μακρινές γειτονιές» είναι μια συλλογή διηγημάτων, μια συλλογή βαθιά ανθρώπινων ιστοριών, που κινούνται από τον ρεαλισμό και ενίοτε τη σκληρότητα στη βαθιά ανθρώπινη τρυφερότητα και στη δύναμή της να αλλάξει τον κόσμο.

Μισέλ Φάις,
Εξουθένωση, ντοκιμαντέρ ονείρων,
εκδ. Πατάκη


Εβδομήντα μία ιστορίες στη φόρμα του διαλόγου ή του μονολόγου (θεατρικής ή κινηματογραφικής πνοής). Εβδομήντα ένα ντοκιμαντέρ ονείρων που βλέπουν ή υποδύονται ότι βλέπουν οι εξουθενωμένοι ήρωες μιας ομόκεντρης συλλογής διηγημάτων. Χαρακτήρες που πασχίζουν να υπάρξουν σ’ έναν κόσμο αβέβαιο, ακραίο, απαθή. Ατομικές ή συλλογικές φοβίες, πανικοί και παραισθήσεις διαπερνούν, ως μια γενικευμένη παραλυσία, αυτά τα διηγήματα. Πρόσωπα που κινούνται στην κόψη ιδιωτικού και δημόσιου, επείγοντος και ανίας, κενού και φάρσας, καταστροφής και αφύπνισης. Ο Μισέλ Φάις µε την Εξουθένωση ξαναπιάνει το διηγηματογραφικό νήμα της γραφής του από το 1999 (Απ’ το ίδιο ποτήρι και άλλες ιστορίες, Κρατικό Βραβείο Διηγήματος, 2000).

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το