του Θεόδωρου Βουτσά
Ο γενναίος προσδιορίζεται από την σχέση του με τον ανθρώπινο φόβο. Είναι Γενναίος κάποιος που δείχνει θάρρος εκεί που οι περισσότεροι ή όλοι φοβούνται. Σε πολιτικό επίπεδο γενναίος είναι εκείνος που προσπαθεί να απαρνηθεί το κέλυφος των ιδεών των κομμάτων που περιχαρακώνουν την σκέψη, εκείνος που στέκεται με νηφαλιότητα απέναντι στις κόκκινες γραμμές που οριοθετούν τις συμπεριφορές διαμερισματοποιόντας την κοινωνία.
.
Η αλλαγή νοοτροπίας στην μετεμφυλιακή αριστερά , που βέβαια, δοκίμασε την σκληρότητα των νικητών του Εμφυλίου καθώς φέρθηκαν με αμετροέπεια και σκληρότητα στους ηττημένους αριστερούς, είναι θεωρώ μια αναγκαία αλλά γενναία επέμβαση. Έπρεπε κάποια στιγμή να αφαιρεθεί το απόστημα που παρασιτούσε στο σώμα της κοινωνίας, κρυμμένο σε επιχρυσωμένες λέξεις όπως «ηθικό πλεονέκτημα» ή «κοινωνικοί αγώνες» και με τον χρόνο εξελίχτηκε σε αναπηρία. Αναπηρία στην συνεννόηση μεταξύ των αριστερών, αναπηρία για την διεκδίκηση της ευθύνης διακυβέρνησης.
.
Από τον εμφύλιο και μετά, οι διάφορες εκδοχές της Αριστεράς, από το μαοϊκό ΕΚΚΕ μέχρι το ΚΚΕ εσωτ. και τα διάφορα γκρουπούσκουλα, έκαναν ασκήσεις επί χάρτου στις ταβέρνες και τα μπαράκια των Εξαρχείων ή της πλατείας Ναυαρίνου στη Θεσσαλονίκη. Ατελείωτες και ατέρμονες συζητήσεις σε αμφιθέατρα, οι οποίες συνεχίζονταν σε δώματα ταρατσών ή μικρά διαμερίσματα, διακοσμημένα με αφίσες του Άρη Βελουχιώτη, του Τσε Γκεβάρα και ροκ συγκροτημάτων. Αντικείμενο όλων αυτών των συζητήσεων: η δικτατορία του προλεταριάτου, η πορεία προς το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, η οικοδόμηση του φωτεινού μέλλοντος της ανθρωπότητας, το κόμμα και το κράτος και πλήθος άλλων ωραίων και χαριτωμένων, πλην ουτοπικών.
.
Από την άλλη μεριά η Δεξιά υπολόγισε σ’ αυτήν την ουτοπική απραξία της αριστεράς, την εργαλειοποίησε ιδεολογικά και περιέλαβε στην κομματική της ρητορική. Ο «Άδωνης» με την χυδαιότητα που τον κάνει να ξεχωρίζει το είπε καθαρά: «Είναι λογικό να μην καταλαβαίνετε από λεφτά, την γιατί είστε κομμουνιστές». Οι αριστεροί ήταν χρήσιμοι ως αντιπολίτευση. Η δε μανία τους να θεωρούν περισσότερο εχθρούς τους διαφωνούντες πρώην συντρόφους τους απο τους ιδεολογικούς τους αντιπάλους, ήταν το νερό στον μύλο της αστικής συντήρησης.
.
Μέχρι ένα σημείο αυτό είχε μια βάση. Από την στιγμή που το ΠΑΣΟΚ είδε στην Αριστερά τον «μόσχο τον σιτευτό» και το ιδεολογικό του άλλοθι, ήταν γαλαντόμο: διάφορες αργομισθίες, κάτι θέσεις του δημόσιου τομέα, σχεδόν αποκλειστική νομή του πολιτισμού, κάτι πολιτιστικές επιδοτήσεις «καλλιτεχνών» που δόθηκαν ως «ανταμοιβή» για την «επαναστατική δράση» ρεφορμιστών «αριστερών».
.
Μέσα σε είκοσι χρόνια οι «αριστεροί» της αργομισθίας, μαζί με τους «ικανούς» του πασόκ και τους «άριστους» της ΝΔ, εκμεταλλεύτηκαν τα παραθυράκια της κοινοτικής νομοθεσίας, πήραν παράνομες επιδοτήσεις, καταχράστηκαν αργομισθίες, συνταξιοδοτήθηκαν πρόωρα με προκλητικά κριτήρια και τεράστιες συντάξεις.
.
Υπάρχει και η αριστερά που δεν προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ. Μέρος της κινήθηκε διακριτικά αγγίζοντας τα πασοκικά προνόμια, τις αργομισθίες, τα ελαττωμένα ωράρια, τα επιδόματα, με την βίζα της αριστερής ταυτότητας. Διατήρησε τον επαναστατικό λόγο και τις ευαισθησίες, από την θαλπωρή των κοινωνικών δικτύων, με πύρινα άρθρα και επαναστατική ρητορική μέσα από τα θολά νερά του ιντερνετ.
.
Έμεινε σαφώς και η Αριστερά του ΠΑΜΕ με τα συνθήματα της αριστεράς ενός προηγούμενου αιώνα, να τα φωνάζει με ηλεκτρικές ντουντούκες προς το αδιάφορο πλήθος. Οι μόνοι που έμειναν να αντιλαμβάνονται τις διεθνείς σχέσεις ως «καπιταλιστικό ιμπεριαλισμό» είναι η δημοκρατία της βόρειας Κορέας, και το και το δικό μας ΚΚΕ. Για την πρώτη δεν παίρνω πλέον και όρκο.
.
Πόση γενναιότητα χρειάζεται σήμερα η αριστερά να καταλάβει ότι η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων και η γύμνια των πολιτικών συστημάτων που τα στήριζαν έκαναν να μην επιζήσει κανένα κομμάτι του μαρξισμού μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Να αντιληφθεί πως πλέον κανένας δεν παθιάζεται με τον «ιστορικό υλισμό», την πάλη των τάξεων και την ιστορική πορεία προς την επανάσταση.
.
Πόσο θάρρος και παρρησία θέλει, ώστε η αριστερά του σήμερα να μετασχηματιστεί στον φορέα της κοινωνίας που μπορεί να δει αλληλέγγυα τον πόνο, την εξαθλίωση, την απόγνωση, που έχει σωρευτεί στους μη προνομιούχους, στην εργατική τάξη και να βάλει ως προτεραιότητα την απάλυνση των ανισοτήτων και της ανέχειας. Την στιγμή που οι οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού και των αγορών θα θέλουν να αυξήσουν τα κέρδη των λίγων.
.
Άραγε πως θα είναι η αριστερά του μέλλοντος; Χρειάζεται μεγάλη γενναιότητα από την ίδια, να αντιληφθεί την πραγματικότητα, στο τέλος περίπου των ιδεολογιών. Ο κόσμος είναι μια μεγάλη σκακιέρα όπου το εργαλείο είναι η σωστή σκέψη, η σωστή πληροφορία, η ικανότητα και οι σωστές συμμαχίες. Παράδειγμα η συμφωνία Κύπρου, Ελλάδας, Ισραήλ. Έφερε τους Τούρκους έξω από τον ενεργειακό σχεδιασμό της νοτιοανατολικής μεσογείου και τους έφτασε στο σημείο να καταριούνται άπραγοι την Ελλάδα, νικημένοι στους σχεδιασμούς τους. Μια νίκη ενός τοπικού ιμπεριαλισμού μέσα από στρατηγικές επιλογές και εργαλειοποίηση αμοιβαίων συμφερόντων.
.
Θεωρώ πως κάτι αντίστοιχο είναι και η συμφωνία των Πρεσπών. Μια στρατηγική νίκη κόντρα στην αυταπάτη πως δήθεν «το όνομά μας είναι η ψυχή μας», τριάντα χρόνια τώρα κόλλησε η βελόνα στα ίδια. Τα έθνη δεν περιέχονται μέσα στην ιστορία, την δημιουργούν με ιστορικές κινήσεις. Τριάντα χρόνια δεξιά και πασόκ δεν μπόρεσαν να φτάσουν σε μια λύση. Γιατί απλά, Νέα Δημοκρατία και ύστερο Πασοκ δεν είναι ακριβώς κόμματα.
.
Είναι πλέγμα οικογενειακών σχέσεων νεποτισμού, φιλοδοξιών και απληστίας. Κανένα από τα τρία αυτά δεν προϋποθέτει επαγγελματισμό, βαθιά ανάλυση ή οργανωμένη προετοιμασία. Γόνοι φτάνουν σε θέσεις ευθύνης με το γιοτ του μπαμπά ή του οικογενειακού ονόματος, και αρπάζονται από την εξουσία χρησιμοποιώντας λαϊκισμό και συνθήματα που συγκινούν τον σύγχρονο ελληνικό “Μπολιτισμό”: ένα μείγμα σκυλάδικου, άγνοιας, αμορφωσιάς και ψευτο-μαγκιάς
.
Αν χρειάζεται κάτι στα κόμματα, στην Ελλάδα, στην Δεξιά, στην Αριστερά, είναι η σοβαρότητα. Αυτό είναι το σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας σήμερα. Η έλλειψη πολιτικού επαγγελματισμού και σοβαρότητας. Όσο τα ίδια τα κόμματα παραμένουν πρόχειρες και ευκαιριακές συμμαχίες προσώπων, δεν θα μπορέσουν να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη, να οργανώσουν αποτελεσματικά την δημόσια διοίκηση ή να οργανώσουν σοβαρές μεταρρυθμίσεις, να προχωρήσουν την Ιστορία που κόλλησε αμήχανη,σε μεγάλες λέξεις χωρίς περιεχόμενο.