Του Αντώνη Παπαγεωργίου
Γεώργιος Σ. Δούρας
Από τον Βόλο, αλλά έζησε στην Αθήνα. Γνωστός ως ποιητής εξέδωσε ικανό αριθμό ποιητικών συλλογών. Βασικό χαρακτηριστικό, που τον διέκρινε ως άνθρωπο και ως λογοτέχνη, είναι η μύησή του στις Γραφές. Έδωσε πολλές διαλέξεις και δημοσίευσε περισπούδαστα άρθρα. Η ποίησή του είναι μοναδική στο είδος της για τη γνησιότητα του θεολατρικού χαρακτήρα της και την παγκοσμιότητα του οράματός της. Από την τελευταία του συλλογή «Δέκα τραγούδια της ελπίδας», παραθέτω το παρακάτω εμπνευσμένο ποίημα:
«Χόρτος ο λαός
Χόρτος ο λαός, κι’ η ελπίδα του τ’ άνθος που ρέβει –
ρέβει η ελπίδα του, ως ο λαός ξοπίσω ρέβει…
Το ‘λυωσε, το ‘ριξε της θλίψης το λιοπύρι τ’ άνθι,
και χλώμιασε ξοπίσω ο χόρτος.
Χλωμά ‘ναι κι’ άδροσα τα θλιβερά λιβάδια
καμμένα κι’ άχαρα κι’ ο κουρνιαχτός τα πνίγει.
Εχτρού βαρύ τα πάτησε ποδάρι
και χαροδρέπανο τα διάβηκε ως τη ρίζα.
Της γης αλυσοδέθηκαν οι μαύροι τόποι
κι’ αγκομαχάει μια χτίση στα δεσμά της!
Κοίτα, ουρανέ, κι αγροίκα τώρα και σπλαχνίσου!
Εσύ τη δρόσο κλείς, π’ όλα τ’ αναβλασταίνει.
Δικός σου ο κεραυνός, που σπάει τα δεσμά, αλυσίδες,
δικός σου και της όψιμης βροχής το νέφος.
Στείλε τον λόγο σου, ουρανέ, και μην αργήσεις
δικαιοσύνη κ’ έλεος ο σταλαγμός σου.
Της το πρόσωπο η πνοή σου ανανεώνει
κι’ οι δροσοστάλες σου, στη νέα τη χλόη, διαμάντια.
Στη μοίρα επίβλεψε τη μαύρη των ανθρώπων
και την ελπίδα τους ανάστησε απ’ το μνήμα»!
Κωνστ. Γ. Κωνσταντινίδης
Από τη Ζαγορά του Πηλίου, εγκατασταθείς στην Αίγυπτο. Το 1908 έγινε μέλος του φιλολογικού συλλόγου Αλεξάνδρειας «Νέα Ζωή» και ανέλαβε τη σύνταξη του ομώνυμου περιοδικού. Αργότερα παραιτήθηκε και μαζί με 5-6 ομοϊδεάτες εξέδωσε το «Σεράπιον» (Ιανουάριος 1909 – Φεβρουάριος 1910), περιοδικό που σημείωσε εποχή για τα Νεοαλεξανδριανά γράμματα. Έργα του πεζά και έμμετρα, άλλοτε με το κύριο όνομά του και άλλοτε με διάφορα ψευδώνυμα, εκ των οποίων το επικρατέστερο «Πέτρος Μάγνης», έχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες, καθώς και σε Ημερολόγια και Ανθολογίες.
Παραθέτω ένα ποιήμά του με τίτλο «Του πολέμου»
«Του πολέμου
Ειρηνικά και ζηλεμένα
περνούσανε στο φτωχικό τους
κι είχαν στολίδι τα παιδιά τους
χαρά κι απαντοχή το βιό τους.
Μια μέρα για σκοπούς που ξέρουν
μονάχα όσοι κυβερνούνε,
το σπίτι τους το βρήκε αντάρα
τον κύρη του στρατολογούνε.
Στα ολόμαυρα ντυμέν’ η χήρα
του δοξασμένου στρατιώτη,
αναλογιέται περασμένα
θρηνεί την άμοιρή της νιότη.
Κοντά της κλαίνε πεινασμένα
βλαστάρια δυο, σαν αγγελούδια,
στη γη σαν ζούσε ο μπαμπάς τους,
του κόσμου είχαν τα καλούδια».
Κώστας Τσαγκαράδας
Γεννήθηκε στη Ζαγορά του Πηλίου το 1888. Έζησε χρόνια στο Ασσιούτ της Άνω Αιγύπτου, όπου επιδόθηκε στο εμπόριο και συνάμα στη φιλολογία. Έγραψε αξιόλογα φιλολογικά έργα και εξέδωσε στην Αίγυπτο την «Ναμπίαν» και τα «Χικαγιάτ». Συνεργάστηκε με διάφορα φιλολογικά περιοδικά. Σε όλα τα έργα του τον διέκρινε πάντα η νοσταλγία προς την πατρίδα του.
Κώστας Παπαδόπουλος
Δημοσιογράφος από τον Βόλο. Εργάσθηκε σε εφημερίδες του Βόλου και σε αθηναϊκές ως συντάκτης. Από το 1935 εργάσθηκε στον «Ταχυδρόμο» του Βόλου ως προϊστάμενος του συντακτικού του προσωπικού. Ανταποκριτής του «Ελεύθερου Βήματος» και άλλων εφημερίδων Αθηνών και Θεσσαλονίκης. Υπήρξε εκ των ιδρυτών της Ένωσης Συντακτών Βόλου και μέλος της Διοικητικής Επιτροπής.
Σωτήριος Σχοινάς
Από την Αγιά της Θεσσαλίας. Γεννηθείς το 1887. Κατά τον πόλεμο του 1897 εγκαταστάθηκε στον Βόλο. Ακολούθησε τη βιοβλιοδετική τέχνη και ίδρυσε στον Βόλο σοβαρό εκδοτικό οίκο, ο οποίος εξέδιδε διάφορα θρησκευτικά και επιστημονικά βιβλία και περιοδικά. Αργότερα διηύθυνε την «Αγιορείτικη Βιβλιοθήκη» περιοδικό στο οποίο δημοσιευόταν διάφορα ανέκδοτα χειρόγραφα του Αγίου Όρους».
Φωτό: Ο Κώστας Τσαγκαράδας