Ένα ειδεχθές έγκλημα, που διαπράχθηκε τους τελευταίους μήνες της γερμανικής κατοχής στη χώρα μας, ξεκλήρισε δεκάδες οικογένειες. Ο λόγος για τον απαγχονισμό σαράντα πατριωτών στον σιδηροδρομικό σταθμό «Ορμάν Μαγούλα», στον σημερινό Δασόλοφο Φαρσάλων, οι οποίοι δολοφονήθηκαν άνανδρα από τους Ναζί και τα μέλη της διαβόητης δωσιλογικής ομάδας του ΕΑΣΑΔ.
Στις 31 Μαΐου 1944, άνθρωποι κάθε ηλικίας από τον Βόλο, τη Λάρισα και τα γύρω χωριά, ανάμεσά τους και μια έγκυος (η μοναδική γυναίκα μεταξύ των συλληφθέντων) έπεσαν θύματα αντιποίνων από τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους. Ανάμεσά τους ο Σωτήρης Χαλκιάς, 56 ετών, από τα Κάτω Λεχώνια. Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα, ο συνονόματος εγγονός του επισκέπτεται τον τόπο, όπου ο συγγενής του πριν από εβδομήντα επτά έτη άφησε την τελευταία του πνοή. Την τελευταία διετία, μάλιστα, ο κ. Χαλκιάς αναλαμβάνει να φωνάζει «παρών» στην εκφώνηση των ονομάτων των απαγχονισθέντων πατριωτών. Και κάθε φορά που το πράττει, τα μάτια του δακρύζουν από συγκίνηση, αφού το προσκλητήριο των αδικοχαμένων νεκρών στο Ορμάν Μαγούλα μονάχα ανατριχίλα προκαλεί.
«Ο παππούς μου ήταν ο πιο μεγάλος σε ηλικία απ’ όσους απαγχονίστηκαν εκείνη την ημέρα. Είχε τρεις γιους, ένας εκ των οποίων ήταν ο πατέρας μου, Αλέξανδρος και μία κόρη, τη Μαρίνα. Η θεία μου ζει ακόμη. Πρώτος ήταν ο Νίκος που ήταν γεννημένος το 1928, μετά ο πατέρας μου κατά δύο χρόνια μικρότερος. Ο τρίτος κατά σειρά ήταν ο Θανάσης, ο οποίος όμως σκοτώθηκε από την έκρηξη μίας χειροβομβίδας, την οποία βρήκε, ενώ έπαιζε με τον πατέρα μου σ’ ένα οικόπεδο. Ήταν μετά τον πόλεμο αυτό», είπε ο κ. Χαλκιάς.
Στη συνέχεια, ο πρώην αντιδήμαρχος Βόλου (επί δημαρχίας Σκοτινιώτη), μίλησε για τις συνθήκες υπό τις οποίες συνελήφθη ο παππούς του: «Ανήμερα την Πρωτομαγιά επέστρεφε σπίτι από ένα κτήμα που είχε ανάμεσα από Λεχώνια και Αγριά. Με τα πόδια γύριζε πίσω, ακολουθώντας τη σιδηροδρομική γραμμή. Λίγο πριν φτάσει στη γέφυρα των Κάτω Λεχωνίων, συνάντησε κάποιον, που τον ενημέρωσε ότι οι Γερμανοί είχαν στήσει μπλόκο. Δεν έδωσε σημασία, αλλά κουβαλούσε επάνω του αποδείξεις από τη συνδρομή που πλήρωνε στο ΕΑΜ, τις οποίες εντόπισαν στη σωματική έρευνα που του έκαναν, όταν τον σταμάτησαν για έλεγχο. Και αυτό ήταν το κατηγορητήριο, πως ήταν χρηματοδότης του ΕΑΜ. Έχω βρει αντίγραφο, υπογεγραμμένο από τον διοικητή της φρουράς του Βόλου. Έμεινε έναν μήνα στην Κίτρινη Αποθήκη».
Ο συνταξιούχος υπάλληλος της ΑΓΕΤ, ο οποίος στις 29 Απριλίου έγινε 63 ετών, θεωρεί χρέος του να παραβρίσκεται κάθε χρόνο στην εκδήλωση μνήμης στο Ορμάν Μαγούλα. «Από τότε που ξεκίνησα να πηγαίνω, νομίζω μία χρονιά μόνο έλειψα. Όταν εκφωνούνται τα ονόματα των εκτελεσθέντων, νιώθω πως είναι κάπου εκεί τριγύρω και μας ακούνε», εξομολογήθηκε με πόνο ψυχής.
Τα παιχνίδια της μοίρας υπήρξαν σκληρά για τον Σωτήρη Χαλκιά, ο οποίος εκτελέστηκε από τους ΕΑΣΑΔ-ίτες στο Ορμάν Μαγούλα. Και η αποκάλυψη του εγγονού του και μέλους του ΣΙΜΕΑ, συγκλονίζει ακόμη περισσότερο: «Ο παππούς μου ήταν από τη Δράκεια και το 1931 βρέθηκε στα Κάτω Λεχώνια, όπου καταγόταν η γιαγιά μου. Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στο καφενείο του Θεοδώρου στη Δράκεια τον Δεκέμβριο του 1943 και εκτέλεσαν 115 κατοίκους του χωριού, ο παππούς μου είχε ήδη φύγει από εκεί. Όμως, ήταν της μοίρας του γραμμένο να σκοτωθεί από τους Γερμανούς. Εάν δεν ήταν ένας από τους σαράντα στο Ορμάν Μαγούλα, θα ήταν ο 116ος στη Δράκεια».