Του Dr Steve Bakalis, Economist Visiting Research Fellow University of Adelaide
Ανεξαρτήτως πολιτικών και ιδεολογικών πιστεύω, οι Έλληνες θα πρέπει να σκεφθούν προσεκτικά την ερώτηση του δημοψηφίσματος. Προφανώς δεν τίθεται η σωστή ερώτηση, πέρα από το γεγονός ότι είναι μη ειλικρινής ως προς το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό της. Πράγματι, γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στην πρόταση των θεσμών και στην πρόταση της κυβέρνησης. Ο λόγος για τον οποίο κινούνται στην ίδια κατεύθυνση είναι επειδή συμφωνούν σε ένα βασικό σημείο. Αυτό είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να διορθώσει τη δημοσιονομική της συμπεριφορά διότι υπάρχουν όρια που επιβάλλονται από τις αγορές που δανειοδοτούν για να χρηματοδοτούνται ανατροφοδοτούμενες δαπάνες, ενώ η συνεχής αύξηση φόρων μπορεί να εγκλωβίσει την πραγματική οικονομία. Αυτό το κρίσιμο σημείο δεν πρέπει να ξεχαστεί ή να αγνοηθεί από τους Έλληνες κατά την θεώρηση αυτού του ανορθόδοξου δημοψηφίσματος που έχει τεθεί από την κυβέρνηση.
Οι απαντήσεις στα περισσότερα προβλήματα είναι απλές αλλά δεν εφαρμόζονται όταν δεν υπάρχει και η ανάλογη πολιτική βούληση. Εξαιτίας της αδράνειας μας και της απροθυμίας μας, ανοίγεται η πόρτα σε ξένους (π.χ. θεσμοί) να επιβάλουν τις δικές τους μεταρρυθμίσεις και μέτρα λιτότητας. Αυτό που χρειαζόταν να κάνει αυτή η κυβέρνηση (όπως και οι προηγούμενες) ήταν να διαπραγματευθεί με τα συνδικάτα που εκπροσωπούν τους δημοσίους υπαλλήλους επί μίας προσαρμογής στον προϋπολογισμό μισθοδοσίας που θα συνάδει/εναρμονίζεται με τα τρέχοντα επίπεδα παραγωγικότητας, προσφέροντας ένα μέρισμα της παραγωγικότητας στο μέλλον που θα ακολουθεί κάποια άνοδο της αποδοτικότητας του δημοσίου και αναζωογόνηση του ιδιωτικού τομέα. Και αυτό σε συνάρτηση με την αποδοτικότητα που θα έπρεπε να μετράται, την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων και την απαραίτητη αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα, από την οποία θα μπορούσαν να εξοικονομηθούν σημαντικοί πόροι. Αυτό θα μείωνε την πίεση στις δημόσιες δαπάνες και θα δημιουργούσε μία βάση για την ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης και την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων. Κατά συνέπεια η ανάγκη για δημοσιονομική πειθαρχεία επιτάσσεται είτε εντός είτε εκτός Ευρωζώνης, προκειμένου να υπάρξει μία βιώσιμη ελληνική οικονομία. Αλλιώς το εύλογο ερώτημα που τίθεται έχει ως εξής: “Τι είναι αυτό που κάνει τους δημοσίους υπαλλήλους να υπερτερούν σε σχέση με τους ιδιωτικούς, οι οποίοι προσφέρουν για τους μισθούς των πρώτων μέσω των φόρων τους”.
Το επόμενο ερώτημα, έμμεσα συνδεδεμένο με το προτεινόμενο δημοψήφισμα, είναι εάν η Ελλάδα θα παραμείνει εντός Ευρωζώνης ή θα επιλέξει μία μοναχική ύπαρξη στην παγκόσμια οικονομία, τη στιγμή που δύο γείτονες της το 2030, και συγκεκριμένα η Ιταλία και η Τουρκία, θα είναι στο γκρουπ των 20 μεγαλυτέρων οικονομικών δυνάμεων. Συχνά προσφεύγουμε στην κληρονομιά των προγόνων μας και στην ιστορία μας ως θεμελιώδες λίκνο του έθνους μας. Παρόλα αυτά, απάντηση σε αυτή τη θεμελιώδη ερώτηση δίνεται από τον Μεγάλο Αλέξανδρο, επί της εποχής του οποίου και με τη συμβολή του διεθνοποιήθηκαν οι εμπορικές σχέσεις, καθώς πίστευε ότι το εμπόριο ενώνει τους ανθρώπους. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, η χρήση κοινού νομίσματος κατέστη μέσο εμπορικών συναλλαγών μεταξύ των εθνών και των ανθρώπων. (De Mauriac H.M., 1949. Alexander the Great and the Politics of “Homonoia”, Journal of the History of Ideas, University of Pennsylvania Press, Vol. 10, No. 1, pp. 104-114.) Για αυτούς τους λόγους, παρά τις παλινδρομήσεις και τις αντιξοότητες που έχει αντιμετωπίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ελλάδα βρίσκεται σε καλύτερη θέση εντός των κόλπων της, με συνεχή προσπάθεια για την οικονομική ολοκλήρωση και από την ελληνική πλευρά.
Eν κατακλείδι, η ιστορία της μεταπολίτευσης χαρακτηρίζεται από λαϊκίστικες, κρατικοδίαιτες, παιγνιώδεις και ασαφείς κυβερνήσεις, οι οποίες έχουν διχάσει τους Ελληνεs καλλιεργώντας θεωρίες συνομωσίας. Αυτό έχει δημιουργήσει ένα στρεβλό πολιτικό τοπίο χωρίς πραγματική πάλη μεταξύ ιδεών που αντιπροσωπεύουν διαφορετικές αξίες. Αντιθέτως κυριαρχεί μία ατελείωτη ιδεολογική συζήτηση και διατήρηση της υπάρχουσας καθεστηκυίας τάξης. Η ασάφεια του προτεινόμενου δημοψηφίσματος είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Επομένως υπάρχει ανάγκη λογοδοσίας από τους πολιτικούς για την λογική των πράξεων τους, κάτι που προϋποθέτει από τους πολίτες τη χρήση ενός ολοκληρωμένου τρόπου σκέψης σε ό,τι αφορά την πορεία της χώρας, ανεξάρτητα από πολιτικά ή ιδεολογικά πιστεύω.
• Οι απόψεις που εκφράζονται στο άρθρο αυτό είναι του συγγραφέα