Ας υποθέσουμε πως σήμερα, καθώς άνοιγες το γραμματοκιβώτιο σου, ανάμεσα στις, (ελπίζω αμέτρητες) ευχετήριες κάρτες για “Καλές Γιορτές” και τους (κατα πάσα θλιβερή πιθανότητα, περισσότερους) λογαριασμούς, έβρισκες και μια “Πρόσκληση” που έγραφε τα ακόλουθα:
“Ατομική πρόσκληση”
Είναι ιδιαίτερη χαρά και τιμή μας να σας προσκαλέσουμε στα εγκαίνια της νέας βιομηχανικής μονάδας παραγωγής θωρακισμένων χειμερινών πορτών υψίστου ασφαλείας.
Οι πόρτες μας πληρούν τις αυστηρότερες ευρωπαϊκές προδιαγραφές και θα σας παρέχουν μακροχρόνια εξαιρετική ηχομόνωση και θερμομόνωση, ιδιαίτερα στις δύσκολες χειμερινές καιρικές συνθήκες για τις οποίες φημίζεται το Πήλιο.*
*Υπάρχει μόνο ένα μικρό, τόσο-δά κατασκευαστικό “προβληματάκι”. Δεν διαθέτουν πόμολο και κλειδώνουν αυτόματα κι αναπάντεχα κατά την διάρκεια του Χειμώνα, έτσι ώστε αμφότεροι ένοικοι και ιδιοκτήτες μπορεί να βρεθούν κλειδωμένοι είτε μέσα είτε έξω από το σπίτι τους.
Μήν ανησυχείτε όμως, έχουμε προνοήσει και σχεδιάσει έναν, (εξίσου ξαφνικό κι αναπάντεχο), “αυτοματισμό” έτσι ώστε να ξεκλειδώνουν αυτόματα κατά την θερινή περίοδο….”
Θα πήγαινες σε μια τέτοια “εκδήλωση”;
Ίσως, έτσι για την πλάκα και το χαβαλέ, να πήγαινες. Θα αγόραζες όμως ποτέ μια τέτοια “όμορφη μεν-άχρηστη δε” πόρτα; Τολμώ να απαντήσω σε αυτό το ρητορικό ερώτημα με ένα: “Μάλλον όχι”, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς ηλίθιο…
Με την ίδια σωστή συλλογιστική, σύμφωνα με την οποία δεν δέχεσαι πως πράγματι μπορεί να υπάρχει μια τέτοια “πόρτα”, αφού (μάλλον ορθώς) υποθέτεις ότι κανείς δεν είναι αρκετά ηλίθιος για να την σχεδιάσει και να την παραδώσει στο κοινό (πόσο μάλλον να την αγοράσει), έτσι κι εγώ αρνούμαι να δεχτώ πως υπάρχει κάποιος άλλος, εξίσου ηλίθιος, που να έχει χαράξει και παραδώσει στην κυκλοφορία (ή να έχει πληρώσει και παραλάβει σαν ολοκληρωμένο έργο), έναν δρόμο που οδηγεί σε κάποιο χιονοδρομικό κέντρο, ο οποίος “λόγω χάραξης και σχεδιασμού” θα “πρέπει” να παραμένει κλειστός ΜΟΝΟ κατά την διάρκεια της λειτουργίας του κέντρου και να ανοίγει αμέσως μετά το τέλος της χειμερινής σεζόν…
(Σε αυτό το σημείο αρνούμαι να ενδώσω στον πειρασμό και να αναφέρω τις άπειρες δραστηριότητες που μπορούν και πρέπει να γίνουν για να παραμένει το κέντρο στα Χάνια ανοιχτό όλον τον χρόνο, αντί να (υπό)λειτουργεί το πολύ 60 μέρες, γιατί το θέμα χρήζει μεγάλης συζήτησης).
Κι έτσι φτάνουμε στο δια ταύτα, που δεν είναι άλλο από την μόνη “λογική” εναλλακτική εξήγηση που απομένει να δοθεί για την ύπαρξη αλλά μη λειτουργία του δρόμου που ενώνει τον Κισσό με το χιονοδρομικό.
Οφείλεται σ’ ένα “στενόμυαλο και κοντόφθαλμο τοπικισμό” ο οποίος επιμένει να παρασιτοζωεί και να μιζεριάζει σε βάρος όλων των κατοίκων κι επισκεπτών του Μαγικού Βουνού και να το χωρίζει, με τα πρώτα χιόνια, στους “Μεν και τους Δε”, στην “Δυτική και Ανατολική πλευρά”, στην “εύκολα προσβάσιμη” και στην “που να τρέχεις εκεί τώρα” μεριά του, υποβαθμίζοντας την εμπειρία του επισκέπτη που δεν μπορεί να απολαύσει την μοναδική πολυποικιλότητα του αφού δεν έχει εύκολη πρόσβαση σε αυτή.
Το εντελώς τρελό σε όλη αυτή την ιστορία είναι πως δεν έχουν “ξεσηκωθεί” πρώτοι και καλύτεροι οι κάτοικοι και οι επιχειρηματίες του Άνω Βόλου, της Μακρινίτσας, της Πορταριάς, των Χανίων.
Ναι, σωστά διαβάσατε. Κι αυτό το λέω γιατί έχω πλήρη επίγνωση του τι σημαίνει (ή τουλάχιστον θα μπορούσε να σημαίνει) ο όρος “Εμπειρία: Πήλιο” και πόσο φθηνά είμαστε διατεθειμένοι να τον ξεπουλήσουμε για μια “γρήγορη αρπαχτή σήμερα (και ει δυνατόν “μόνο στο χωριό μας”), υπονομεύοντας το συλλογικό αύριο.
Θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας για όσο αδυνατούμε να κατανοήσουμε πως όποιος επισκέπτης μας αναχωρεί νομίζοντας πως έχει “κάνει το Πήλιο” μετά από μια μόνο επίσκεψη στην Τσαγκαράδα, την Πορταριά ή την Μακρινίτσα, είναι ένας “χαμένος” επισκέπτης, αφού είτε δεν θα ξανάρθει ή κι αν το κάνει θα είναι μετά από μια δεκαετία, (αφού τον αφήσαμε να πιστεύει λανθασμένα πως με αυτή του την μια επίσκεψη “τικάρισε” το Πήλιο στην λίστα προορισμών του).
Και είναι ακριβώς αυτό το οποίο με εξοργίζει και με απογοητεύει σε ίσες ποσότητες, περισσότερο κι από την, σχεδόν μηδενική, πιθανότητα το “κλείσιμο του δρόμου” να πρόκειται όντως κι απλώς για ανθρώπινο σφάλμα, σχεδιαστική παράβλεψη ή κατασκευαστική αστοχία…
Αυτή η μικρή κι ασήμαντη πινακίδα οδοσήμανσης στην φωτογραφία, για όσο θα επιτρέπουμε αδιαμαρτύρητα να παραμένει εκεί, δεν θα απαγορεύει απλά την απρόσκοπτη χρήση ενός έργου φαραωνικών διαστάσεων και σκοπού, το κόστος του οποίου πληρώσαμε όλοι, ούτε και σηματοδοτεί απλά έναν “κλειστό” δρόμο, αλλά, οριοθετεί ένα “σύνορο” ανάμεσα στην Σκοτεινή και την Σκοτεινότερη πλευρά της ανθρώπινης ηλιθιότητας που εκφράζεται σαν “τοπικισμός”
Πιστεύω ακράδαντα και δικαιολογημένα πως ακολουθώντας αυτή την “οδό” που θέλει τον κάθε τουρίστα “όμηρο στο χωριό μας”, παίρνουμε πάντα κι αναπόφευκτα τον ίδιο αδιέξοδο δρόμο που καταλήγει στο Πουθενά ρε φίλε…
