Της Χαράς Ζήκα,
χημικού, MSc,
δρ Φαρμακευτικής
Οι μύθοι της αρχαίας Ελλάδας πλημμυρίζουν από ερωτικό πάθος που καταλαμβάνει τόσο τους θνητούς, όσο και τους θεούς. Συνειδητοποιώντας την τεράστια σημασία του έρωτα, οι αρχαίοι Έλληνες τον ανακήρυξαν θεό. Παριστάνεται ως πανέμορφος, αιώνια νέος αλλά άτακτος, σκανταλιάρης και παιχνιδιάρης, δημιουργώντας μπελάδες σε θνητούς και αθανάτους. Τέκνο της Αφροδίτης και του Άρη συνδέεται τόσο με το κάλλος, όσο και με τη μαχητικότητα.
Στο Συμπόσιο, τον γνωστό διάλογο του Πλάτωνα, η εταίρα Διοτίμα εξηγεί στον Σωκράτη την καταγωγή του Έρωτα: πατέρας του ήταν ο Πόρος (Επινόηση) και η μητέρα του η Πενία (Ανάγκη). Ο Έρωτας μοιάζει με τους γονείς του, έχει δηλαδή συνεχώς μια ανάγκη και επινοεί τρόπους για να την ικανοποιήσει. Τα βέλη του τρυπούν την καρδιά μας, κάνοντάς μας να αισθανθούμε μια έλλειψη, έναν πόνο, μια πείνα και έτσι ξεκινά μια δυναμική και ριψοκίνδυνη αναζήτηση αυτού που μας λείπει. Αυτή η αναστάτωση που δημιουργείται μπορεί να ανακουφιστεί μόνο από τον άνθρωπο με τον οποίο είμαστε ερωτευμένοι.
Εκείνοι που έχουν εμπειρία στις ερωτικές σχέσεις ξέρουν ότι μπορούν να προκαλέσουν τον έρωτα, στοχεύοντας σε μια πληγή του άλλου, σε ένα αδύνατο σημείο, σε μια ανασφάλεια. Πράγματι, αν διογκώσετε λίγο μια ανασφάλεια του άλλου ατόμου, μιλώντας «αθώα» γι’ αυτή και συνειδητοποιήσει την έλλειψη, θα εστιαστεί σε εσάς ως το πρόσωπο που μπορεί να γεμίσει αυτό τον άδειο χώρο και θα το κάνει να νιώσει καλά. Συνεπώς, η γοητεία μπορεί να μην είναι τελικά μια μυστικιστική ιδιότητα με την οποία γεννιούνται λίγοι, αλλά η ικανότητα να εισχωρεί κανείς σε καλά κρυμμένες περιοχές του υποσυνείδητου του άλλου.
Ο έρωτας συνήθως ενισχύεται από ένα εμπόδιο και όταν η αντίσταση στην ικανοποίηση δεν είναι αρκετή, οι άνθρωποι δημιουργούν συμβατικές δυσκολίες, ώστε να μπορούν να χαρούν τον έρωτά τους περισσότερο. Τις εποχές που δε συμβαίνει αυτό, όπως κατά τη διάρκεια παρακμής των αρχαίων πολιτισμών, ο έρωτας χάνει την αξία του και η ζωή δείχνει άδεια.
Γενικά, η βαθύτερη ουσία των πραγμάτων συλλαμβάνεται από τους μύθους, από τους οποίους αναδύονται τα αρχέτυπα της ανθρώπινης ψυχής. Οι πρόγονοί μας εκφράζονταν μέσα από αυτούς δημιουργώντας ήρωες και ηρωίδες, θεές και θεούς, οι οποίοι όλοι τους τελικά χάθηκαν. Όμως, δύο θεότητες κατάφεραν να επιβιώσουν ως τις μέρες μας, η Τύχη και ο Έρωτας. Αν και εμείς οι άνθρωποι προσπαθήσαμε να τους μελετήσουμε και να τους δαμάσουμε, το μόνο που καταφέραμε είναι να παραδεχτούμε πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος τους στη ζωή μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο μου «Έρωτας, Χημεία & Σεξ».