Πώς η αριστερά και ο σοσιαλισμός πάντα αποτυχαίνουν

Του Νικήτα Παπαντωνίου – Καρτάλη*

Στην τριετή περιπέτεια που η χώρα μας μπήκε μετά από τον Ιανουάριο του 2015 ακούστηκε σε πολλές περιπτώσεις η δικαιολογία-συνθηματολογία περί δίκαιης ανάπτυξης. Η μετάφραση αυτή στα χείλη των κυβερνώντων είναι ότι πρέπει η κυβέρνηση να τα πάρει από αυτούς που τα δηλώνουν και έχουν ένα εισόδημα αποδεκτό, το οποίο όμως ποτέ δεν προσδιορίστηκε, και να τα δώσει σε αυτούς που δεν έχουν ή που δεν τα δηλώνουν ή στην εκλογική της πελατεία είτε ως πρόσωπα (μετακλητοί υπάλληλοι) είτε σε κοινωνικές ομάδες μέσω προσλήψεων χωρίς οικονομικό όφελος σε διάφορους φορείς του δημοσίου.
Το πρόβλημα είναι όσο ιδεολογικό όσο και πρακτικό. Το ιδεολογικό κομμάτι έχει να κάνει με τη συνολική συμπεριφορά της κυβέρνησης. Πλούσιοι θεωρούνται πλέον οι άνθρωποι που βγάζουν και 20.000 ευρώ. Είναι το ποσό που ήταν η μέση φορολογική δήλωση το 2008-09 να θυμίσω. Επομένως η φορολογική καταιγίδα που ήρθε, παρέσυρε στην άμεση φορολογία και τους μικρο-μεσσαίους, γιατί απλά αυτοί δυστυχώς, αποτελούν την κρίσιμη μάζα που μπορεί να φέρει και τα απαραίτητα έσοδα. Μην φαντάζεται κανένας ότι φορολογώντας μόνο τους ανθρώπους με μεγάλα εισοδήματα θα καταφέρει να έχει μεγάλη διαφορά στα συνολικά φορολογικά έσοδα. Απλά η σημερινή συγκυβέρνηση είπε προεκλογικά πολλές ανακρίβειες.
Ας παρακάμψουμε τη δημοσιονομική στενότητα της χώρας και ας επικεντρωθούμε λίγο στο πως μπορούμε να ελαφρύνουμε όλους τους φορολογικούς συντελεστές. Αυτό μπορεί να γίνει με δύο βασικούς τρόπους, είτε με μείωση δαπανών είτε και με αύξηση του ΑΕΠ της χώρας μέσω των επενδύσεων (της εθνικής οικονομική «πίτας»). Για το πρώτο, η αριστερά δεν το θέλει γιατί αποτελεί τον πυρήνα της ύπαρξής της και ταυτόχρονα η αιτία που αποτυγχάνει κάθε φορά στην ιστορική της διαδρομή όταν βρίσκονται στην εξουσία. Παραδείγματα όπως η ανατολική Ευρώπη και η Ρωσία το αποδεικνύουν περίτρανα. Επιπρόσθετα, η αλλεργία που δείχνει η κυβέρνηση στην ιδιωτική πρωτοβουλία είναι χαρακτηριστική ειδικά σε θέματα ξένων επενδύσεων όπως το Ελληνικό και οι Σκουριές. Οι επενδύσεις αυτές θα φέρουν δουλειές, φόρους από την εργασία, ασφαλιστικές εισφορές καθώς και φόρους από την εταιρική χρήση, καθώς και απόδοση ΦΠΑ. Όλα αυτά θα μπορούσαν να μειώσουν τη φορολογική επιβάρυνση όλων των Ελλήνων, μα κυρίως των πιο αδυνάτων. Απλά η κυβέρνηση της αριστεράς προτιμάει την εύκολη λύση της υπερφορολόγησης αυτών που τα δηλώνουν πουλώντας ψευτο-ιδεολογία και οδηγώντας τη χώρα στον γκρεμό. Η ιδεολογία του «να πεθάνει η κατσίκα του διπλανού» έγινε σύνθημα και πολιτικός λόγος.
Για το πρακτικό κομμάτι του προβλήματος, τα νούμερα είναι αμείλικτα. Το 2015 το μέσο δηλωθέν εισόδημα έφτασε τα 12.133 ευρώ. Οι φορολογούμενοι με πάνω από 12.000 ευρώ δήλωση έφτασαν 2.300.000 σε σύνολο 6.200.000 δηλώσεων. Προφανώς το 1/3 των δηλώσεων με 12.000 εισόδημα και πάνω, δεν μπορεί να καλύψει τις φορολογικές απαιτήσεις του συνόλου. Επομένως το μόνο που μπορεί να γίνει, είναι συνεχώς όλοι να φτωχοποιούμαστε, για να είναι ευχαριστημένο το αριστερό κονκλάβιο που βρίσκεται στην κυβέρνηση.
Τα συμπεράσματα που προέκυψαν είναι σε πλήρη ευθυγράμμιση με ότι λέγανε γνωστοί φιλελεύθεροι στοχαστές και πολιτικοί. Ο Μίλτον Φρίντμαν έλεγε ότι αν αφήσεις μία σοσιαλιστική κυβέρνηση στην έρημο μετά από πέντε χρόνια δεν θα υπάρχει ούτε άμμος ενώ η Μάργαρετ Θάτσερ είχε πει το αμίμητο: «Ο σοσιαλισμός είναι καλός μέχρι να τελειώσουν τα λεφτά των άλλων» μετά προφανώς αρχίζουν τα προβλήματα. Οι αναφορές και των δύο, είναι πιο επίκαιρες από ποτέ.

* Ο κ. Νικήτας Παπαντωνίου-Καρτάλης είναι πρώην CFO της Nobacco και αναλυτής της Eurobank και νυν σύμβουλος στο ΕΒΕΑ, πολιτικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, που έχει περάσει από τη διαδικασία του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών μετέχοντας στις επιτροπές Οικονομίας, Ανάπτυξης και Ενέργειας.